Η Μίνα...

Είμαι ξαπλωμένος, στα πόδια του αφεντικού, ενώ απολαμβάνει τον πρωινό του καφέ. Κουβεντιάζει με την κυρά μου και με έχουν νανουρίσει. Αυτή η πρωινή ξάπλα στην αυλή είναι πάντα απολαυστική.

Η αυλή του σπιτιού είναι πλακόστρωτη με μαρμάρινες, πρωτότυπες πλάκες, συλλογή και δημιουργία του αφεντικού (ίσως κάποτε σας πω γι' αυτές)...

Τι έλεγα; Α, ναι, η αυλή έχει πάντα σκιά, είναι απάνεμη και την περιβάλουν 2 κουκουναριές, που φυτεύτηκαν όταν γεννήθηκαν τα παιδιά και μια γέρικη ελιά με πολύ απλωτά κλαδιά.

Εκεί, λοιπόν που είχα γλυκάνει, ακούω το αφεντικό να σηκώνεται. Σκέφτηκα να τον ακολουθήσω, αλλά το χουζούρι ήταν καλύτερο.

Μέσα στο λήθαργό μου ακούω φωνές. Το αφεντικό ήταν στα κοτέτσια και κάποιον 'στόλιζε'. 

Έπρεπε να πάω κοντά, να ελέγξω την κατάσταση. Μόλις έφτασα στο κατώφλι του κοτετσιού τι να δω...το αφεντικό σε κάμψη πάνω από την Μίνα, την κότα να την ψέλνει και αυτή να τον κοιτάει παγωμένη. Γυρνάει με βλέπει και λέει "τι θα γίνει με αυτή;" γυρνάει στο μέρος της και αρχίζει πάλι το κήρυγμα για το που είναι πιο πρακτικά να γεννάει τα αυγά. Ότι εκεί που τα αφήνει τον δυσκολεύει να τα μαζέψει. Πόσες φορές πρέπει να επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα, πότε θα βάλουμε, επιτέλους μυαλό; 

- "ωχ, θα με πάρει και εμένα η μπάλα", σκέφτηκα και άρχισα να απομακρύνομαι, όταν τον άκουσα  να μου φωνάζει "Δεν τελείωσα, που πας; Εδώ, εδώ να κάτσεις να τα ακούσεις, μήπως και της βάλεις λίγο μυαλό, γιατί έτσι όπως πάει έχει βαλθεί να με κοψομεσιάσει..." και άρχισε πάλι να 'ψέλνει' και να 'κηρύττει'. 

Στο τέλος την χάιδεψε και της είπε ότι ήταν καλή κότα και έκανε πάντα μεγάλα αυγά,  "αλλά βρε παιδί μου σκέψου και εμένα..."

Γύρισε σε μένα και λέει "Είσαι μάρτυρας μη με κάνετε να λέω όλο τα ίδια και τα ίδια, ε; κανόνισε..."

Τώρα, τι μπορούσα να κανονίσω εγώ με την Μίνα δεν κατάλαβα, αλλά για να το λέει κάτι θα ξέρει...

τι αφεντικό είναι!