Η Μίνα...

Είμαι ξαπλωμένος, στα πόδια του αφεντικού, ενώ απολαμβάνει τον πρωινό του καφέ. Κουβεντιάζει με την κυρά μου και με έχουν νανουρίσει. Αυτή η πρωινή ξάπλα στην αυλή είναι πάντα απολαυστική.

Η αυλή του σπιτιού είναι πλακόστρωτη με μαρμάρινες, πρωτότυπες πλάκες, συλλογή και δημιουργία του αφεντικού (ίσως κάποτε σας πω γι' αυτές)...

Τι έλεγα; Α, ναι, η αυλή έχει πάντα σκιά, είναι απάνεμη και την περιβάλουν 2 κουκουναριές, που φυτεύτηκαν όταν γεννήθηκαν τα παιδιά και μια γέρικη ελιά με πολύ απλωτά κλαδιά.

Εκεί, λοιπόν που είχα γλυκάνει, ακούω το αφεντικό να σηκώνεται. Σκέφτηκα να τον ακολουθήσω, αλλά το χουζούρι ήταν καλύτερο.

Μέσα στο λήθαργό μου ακούω φωνές. Το αφεντικό ήταν στα κοτέτσια και κάποιον 'στόλιζε'. 

Έπρεπε να πάω κοντά, να ελέγξω την κατάσταση. Μόλις έφτασα στο κατώφλι του κοτετσιού τι να δω...το αφεντικό σε κάμψη πάνω από την Μίνα, την κότα να την ψέλνει και αυτή να τον κοιτάει παγωμένη. Γυρνάει με βλέπει και λέει "τι θα γίνει με αυτή;" γυρνάει στο μέρος της και αρχίζει πάλι το κήρυγμα για το που είναι πιο πρακτικά να γεννάει τα αυγά. Ότι εκεί που τα αφήνει τον δυσκολεύει να τα μαζέψει. Πόσες φορές πρέπει να επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα, πότε θα βάλουμε, επιτέλους μυαλό; 

- "ωχ, θα με πάρει και εμένα η μπάλα", σκέφτηκα και άρχισα να απομακρύνομαι, όταν τον άκουσα  να μου φωνάζει "Δεν τελείωσα, που πας; Εδώ, εδώ να κάτσεις να τα ακούσεις, μήπως και της βάλεις λίγο μυαλό, γιατί έτσι όπως πάει έχει βαλθεί να με κοψομεσιάσει..." και άρχισε πάλι να 'ψέλνει' και να 'κηρύττει'. 

Στο τέλος την χάιδεψε και της είπε ότι ήταν καλή κότα και έκανε πάντα μεγάλα αυγά,  "αλλά βρε παιδί μου σκέψου και εμένα..."

Γύρισε σε μένα και λέει "Είσαι μάρτυρας μη με κάνετε να λέω όλο τα ίδια και τα ίδια, ε; κανόνισε..."

Τώρα, τι μπορούσα να κανονίσω εγώ με την Μίνα δεν κατάλαβα, αλλά για να το λέει κάτι θα ξέρει...

τι αφεντικό είναι!

Εγώ ο Ρόμελ...

Με φωνάζουν "Ρόμελ" και είμαι Ολλανδικό Ποιμενικό Λυκόσκυλο με κοκκινωπό τρίχωμα στο σώμα  και μαυριδερή μουσούδα. (Σήμερα, απ' ότι έμαθα, η ράτσα μας έχει απαγορευτεί για  συντροφιά διότι συγκαταλέγεται στους σκύλους εργασίας για ποίμανση αγελάδων και βοϊδών). Πρόσφατα έλεγα ιστορίες της ζωής μου στον αγαπημένο μου φίλο, "Πλούτο" και αφού ξεκαρδιζόταν για μέρες, μου ζήτησε να έρθω @εδώ και να γράψω μερικές.
Ωραία είναι @εδώ!

Μεγάλωσα από κουτάβι, με μπιμπερό, στα χέρια του πιο συναρπαστικού ανθρώπου που έχω γνωρίσει...ποτέ δεν μπορούσες να ξέρεις τι θα σου συμβεί το επόμενο λεπτό!

Ρόμελ

Τον περισσότερο χρόνο τον περνούσα στο κτήμα του, στον Μαραθώνα, όπου έμενε το καλοκαίρι και ολόκληρη η οικογένεια του αφεντικού μου, του Νίκου.

Ο ρόλος μου, από νεαρή ηλικία, ήταν αυτή του επιστάτη, 2ος μετά το αφεντικό!

Το κτήμα έσφυζε από ζωή. Φιλοξενούσε, κότες, πρόβατα, κατσίκες, ένα τράγο, χήνες, πάπιες και κάθε λογής πτηνά, από φασιανούς μέχρι καναρίνια και παπαγάλους, που ζούσαν σε ένα τεράστιο κλουβί που είχε από παιχνίδια μέχρι τρεχούμενο ποταμάκι που χυνόταν σε μια όμορφη λίμνη με ένα γλυπτό συντριβάνι (όλα σύμφωνα με την έμπνευση του αφεντικού και φιλοτεχνημένα από τα χέρια του.

Όλη την ημέρα ήμουν η σκιά του. Παρακολουθούσα με προσοχή όλες τις εργασίες και αν μπορούσα έβαζα και ένα χεράκι ή και καμιά φωνή, όπου χρειαζόταν!

Έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη μου οι ατελείωτες κουβέντες του με οποιονδήποτε έκανε κάτι που δεν τον έβρισκε σύμφωνο!

Μπορούσε για ώρες να εξηγεί, για παράδειγμα, πόσο καλό θα ήταν για την Μέλπω (την χήνα) να μένει στο δικό της σπίτι, που ήταν ηλιόλουστο και πιο υγιεινό από το δικό μου, στο οποίο συνήθιζε να κάνει κατάληψη! Πολύ με ευχαριστούσε να τον ακούω να της αναλύει όλα τα πλεονεκτήματα, καλοπιάνοντάς την! Βέβαια εκείνη δεν εννοούσε να συμμορφωθεί, με αποτέλεσμα να ακούει τα εξ' αμάξης κάθε φορά που την έβλεπε στο δικό μου σπίτι!

Όλα τα ζώα, στο κτήμα είχαν το όνομά τους. Του άρεσε να τα αποκαλεί με ονόματα φίλων και συγγενών της οικογένειας! Κάτι που ήταν 'πικάντικο' όταν ήταν παρών κάποιος και φώναζε με το όνομά του μια κότα ή μια προβατίνα...

Μια από τις πιο αγαπημένες του ασχολίες ήταν να ταΐζει και τους "κουμπάρους" του, τα ποντίκια με ένα ειδικό στάρι! Γύρναγε, όλο χαρά, και τους κουβέντιαζε και αυτούς, καθώς έβαζε τροφή στα πιό απίθανα μέρη..."τώρα θα δείτε. πούσ...δες", "έχω καλό μεζέ...", "έτσι για να μάθετε...", "να σας δω τώρα;", και άλλα τέτοια...

Αυτά για αρχή, μη σας κουράσω άλλο. Τα επόμενα άρθρα θα είναι και μια ιστοριούλα...