Γιατί ο σκύλος είναι «ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου»;

Ο σκύλος είναι «ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου» και όχι τυχαία, καθώς είναι πάντα εκεί για εσένα και στα εύκολα και στα δύσκολα, ενώ σίγουρα δε σε κάνει ποτέ να βαριέσαι και σου χαρίζει απλόχερα την αγάπη του.

Και τα σκυλιά δεν θέλουν να πάνε στο γιατρό

Παιδάκια να μην θέλουν να πάνε στο παιδίατρο έχουμε συναντήσει χιλιάδες φορές. Φαίνεται όμως ότι ανάλογα συναισθήματα έχουν και τα

Αιτήματα ενός φίλου...

• Η δική μου ζωή είναι 10-15 χρόνια.
• Κάθε απομάκρυνση από εσένα μου προκαλεί

Τα 10 πρώτα εκπαιδευτικά βήματα για νέους... σκυλογονείς!

Της Μαριλένας Σαρίδη, εκπαιδεύτριας σκύλων
Από τη στιγμή που έχετε στα χέρια σας το γλυκό σας κουταβάκι, ως σωστός "κουταβογονιός" θα πρέπει να αναλάβετε να το μεγαλώσετε σωστά, ώστε να είναι υπάκουο από την αρχή. Εμείς σας δίνουμε μερικές απλές αλλά πολύτιμες συμβουλές ώστε να ξεκινήσει σωστά η σχέση σας μαζί του!
1) Πριν την απόκτηση του κουταβιού ακόμα, πρέπει να έχουμε ορίσει έναν χώρο μέσα στο σπίτι όπου

Στέλνω μια κάρτα στο Καστελόριζο!

Βλέποντας το Καστελόριζο από ένα χάρτη της ανατολική Μεσογείου, θα δείτε πως το νησί αποτελεί ένα κόμπο που δένει γεωπολιτικά την Ελλάδα με την Κύπρο μας. Χωρίς το Καστελόριζο, τα χωρικά ύδατα των ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, θα τέμνονταν κάθετα από ένα θαλάσσιο σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου, καθιστώντας την δυνατότητα κοινής ελλαδοκυπριακής συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων ορυκτού

Αθωότητα!!!

Η παρέα πάει για μπάνιο....

Αυτό θα πει οργάνωση και κέφι για ζωή!!

Ο Σοφός, ο Έξυπνος και ο Πονηρός.

Από το γλυκό μου alataki που με την μαγευτική πένα του, μας δίνει ακριβώς την πραγματικότητα που ζούμε.

Στον κόσμο τούτο τρία παιδιά γεννήθηκαν.

Μόλις τόμαθαν οι Μοίρες έτρεξαν να αποθέσουν τα δώρα τους.

Ευχήθηκε η πρώτη στο πρώτο παιδί.   Σοφός να γίνεις τόσο που όλος ο κόσμος να ζητά τις συμβουλές σου

Ευχήθηκε η δεύτερη στο δεύτερο παιδί. Έξυπνος να γίνεις τόσο που ποτέ μη χρειαστείς τη συμβουλή σοφού

Ευχήθηκε η τρίτη στο τρίτο παιδί. Πονηρός να γίνεις τόσο που ο Σοφός και ο Έξυπνος να σε βλέπουν και να σε φοβούνται…


Ήρθε καιρός που ο Σοφός κρύφτηκε, ο Έξυπνος αποχώρησε,
                ο Πονηρός είναι εδώ

Ένα αστέρι τρεμοσβήνει...

Από το γλυκό μου alataki3 γιατί τα παραμύθια δεν είναι παίξε-γέλασε.


Μια φορά κι έναν καιρό, στον ξάστερο ουρανό κάποιου μακρινού πλανήτη και στην πιο μεγάλη γειτονιά, ζούσε η αστεροοικογένεια του κ. Μεγαστέρη.
Εκεί περνούσαν τον καιρό τους οι γονείς και οι γονείς των γονιών μαζί με τα πολλά – πολλά αστερόπαιδά τους.
Σε κείνη τη γειτονιά την ημέρα ο καθένας έκανε τη δουλειά του και όλοι μαζί έβγαιναν σα νύχτωνε, έκοβαν βόλτες και έλαμπαν μέσα στα ασημένια τους ρούχα.
Στην οικογένεια οι μεγάλοι συζητούσαν μεταξύ τους για το πόσο ευχαριστημένοι ήταν από τη συμπεριφορά των αστερόπαιδων, πόσο καλά και άξια ήταν, πόσο υπάκουα και πόσο σπουδαία θα γίνονταν σα μεγάλωναν.
Άκουγαν οι διπλανοί και ζήλευαν την τύχη του κ. Μεγαστέρη που τόσο καλά κατάφερνε να κουμαντάρει την οικογένεια και πρόβλημα δεν υπήρχε να σκιάζει την ευτυχία του.


Μόνο η κ. Αστροσοφή που συμβούλευε όλη τη γειτονιά κουνούσε το κεφάλι της κάθε που έκανε επίσκεψη στο ευτυχισμένο σπίτι.  Εκείνη ήξερε πως δεν ήταν όλα, όσο τέλεια φαινόταν.


Η οικογένεια είχε και ένα μικρό αστερόπαιδο που δεν το γνώριζε κανείς, ποτέ δεν το είχαν πάρει μαζί τους στη βόλτα, αφού αυτό το τελευταίο δεν έμοιαζε στα μεγαλύτερα παιδιά τους.
Αυτό ήταν καχεκτικό, όχι τόσο όμορφο και λαμπερό και σα να μην έφταναν όλα, ήταν ζωηρό και ανυπάκουο και το χειρότερο, αυτό το λιανό παιδί επαναστάτησε κατά της οικογένειας και ήθελε, άκου κύριε, να το αφήσουν να ταξιδέψει μέχρι τον πλανήτη που έβλεπε από μακριά.


Οι γονείς ένιωθαν μεγάλη απογοήτευση που στο τέλειο σπίτι τους ήρθε τέτοια ντροπή, μάλωναν και υποτιμούσαν τον αστερομικρό τους, έλεγαν πως αφού δεν έμοιαζε στ’ αδέλφια του, θέση για κείνο δεν υπήρχε στον κόσμο τους.
Για ν’ αποφύγουν τα χειρότερα που τρέχα-γύρευε τι θα έλεγαν οι γείτονες, το κλείδωσαν στο πιο σκοτεινό δωμάτιο του σπιτιού και του απαγόρευσαν να βγαίνει βόλτα τις νύχτες. και στο τέλος το ξέχασαν και συγχώρησαν τον εαυτό τους, αφού εκείνοι είχαν κάνει το χρέος τους.


Το αστεροαπόπαιδο στεναχωριόταν πολύ με την συμπεριφορά της οικογένειας, δεν καταλάβαινε γιατί δεν το αγαπούσαν και μέρα με τη μέρα έχανε και το λίγο χρώμα που είχε όταν γεννήθηκε.
Μια νύχτα άνοιξε το παράθυρο του σπιτιού, αγνάντεψε τον αγαπημένο του πλανήτη που φαινόταν κάτω μακριά και πήρε την απόφασή του.
Θα έδινε έναν πήδο και θα βρίσκονταν κοντά του.
Εκεί η ζωή του θα ήταν διαφορετική, κανείς δεν θα του ζητούσε να λάμπει όλο και περισσότερα, σίγουρα εκεί κάποιος θα το αγαπούσε για το δικό του φως και δεν θα του ζητούσαν να γίνει όπως τα άλλα του αδέλφια.


Το είπε και το έκανε. Άφησε τα χέρια του από το περβάζι και άρχισε να ταξιδεύει και να ταξιδεύει και να ταξιδεύει…
Γύρω του άκουγε ψιθύρους.
Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει… έλεγε κάποιος
Τι απογοήτευση, τι του ήρθε ν’ αφήσει τη σιγουριά του σπιτιού του… έλεγε κάποιος άλλος
Μη δίνεις σημασία, κανένας απροσάρμοστος θα είναι… έλεγε ένας τρίτος…
Και το αστέρι συνέχιζε πετώντας το μακρινό του ταξίδι και καθώς πετούσε το φως του τρεμόσβηνε και τρεμόσβηνε, μέχρι που σταμάτησε να φαίνεται από την παλιά του γειτονιά.


Το αστεράκι είχε πολύ δρόμο ακόμα να κάνει και ούτε το ίδιο ήξερε αν θα έφτανε ποτέ στον πλανήτη που ονειρευόταν, μα δεν το ένοιαζε καθόλου.
Ήταν τώρα ελεύθερο και  δεν μπορεί, κάποιον θα συναντούσε στην στράτα του να το αγαπήσει,  έστω και με κείνο το αχνό φως που του χάρισε η ζωή.

Μονολογούνε...!;

"Εγώ μιλώ με τ' άλογα, το σπίνο, τον κορυδαλλό,

με όντα, εγώ, παράλογα και με ανθρώπους δεν μιλώ...

Μονολογούμε, μονολογούμε,

τι λένε οι άλλοι ούτε που ακούμε,

τον ξένο πόνο δεν τον μπορούμε,

μιλάμε έτσι για να μιλούμε.

Εγώ μιλώ με τη βροχή και με το κύμα στο γιαλό,

με όντα, εγώ, χωρίς ψυχή και με ανθρώπους δεν μιλώ...

Μονολογούμε, μονολογούμε,

τι λένε οι άλλοι ούτε που ακούμε,

τον ξένο πόνο δεν τον μπορούμε,

μιλάμε έτσι για να μιλούμε."

Αυτά τα λόγια γυρνάνε μέρες τώρα στο μυαλό μου...

αυτές τις μέρες, αισθάνομαι ότι 'μονολογούμε'

ο καθένας μας αντιμετωπίζει προβλήματα

πρωτόγνωρα, άγνωστα μέχρι χθες, αλλόκοτα...

προβλήματα που βαραίνουν την ψυχή

και μας κρατάνε εγκλωβισμένους,

απομυζώντας  και την τελευταία μας ικανότητα ανάλυσης

με αποτέλεσμα...

να μας μιλάνε οι γύρω μας για τα δικά τους,

αλλά εμείς, χωρίς το παραμικρό απόθεμα δυνάμεων,

δεν μπορούμε ούτε καν να ακούσουμε,

πόσο μάλλον  να συμπονέσουμε, να συμμεριστούμε,

να συνδράμομε, να ενθαρρύνουμε ακόμη και να παρηγορήσουμε...

Οι φίλοι, όμως γι' αυτό βρίσκονται στην ζωή μας...

να τους ακούμε, να τους συναισθανόμαστε, να τους παρηγορούμε...

Τι θα γίνει; Για πόσο ακόμη θα μονολογούμε;

Θα μου πείτε, προς τι όλα αυτά;

Ναι, είναι αλήθεια!

Σήμερα, έπιασα τον εαυτό μου να 'μονολογώ'

'τι λέγανε οι άλλοι, ούτε που άκουγα...

τον ξένο πόνο δεν τον μπορούσα...

μιλούσα μόνο για τον δικό μου...!

Μήπως, τελικά πρέπει  ν`αρχίσω να μιλάω...

'με τ' άλογα, το σπίνο, τον κορυδαλλό' ή

'με τη βροχή και με το κύμα στο γιαλό'

τουλάχιστον αυτά τα 'όντα, τα παράλογα' και

'τα όντα χωρίς ψυχή'...

δεν μπορώ να τα πληγώσω!!!

Αυτά ακούω να λέει η κυρά μου στην φιλενάδα της. Από ότι κατάλαβα το γράψανε και στο κομπιούτερ...μη με ρωτάτε λεπτομέρειες.
Κάθομαι στην αγκαλιά της τις ατέλειωτες ώρες που μιλάνε και ακούω τι λένε...βέβαια, μη νομίζετε ότι τις καταλαβαίνω!
Πάντως, να σας πω την αλήθεια και εγώ όλη μέρα μονολογώ, σύμφωνα με αυτές τις περιγραφές, και η κυρά μου φωνάζει...
Δεν της αρέσουν οι δικοί μου μονόλογοι, γιατί, άραγε;
Γαβ, γαβ, γαβ!!!
Πείτε μου, γιατί;;;;

Νεφέλη,


πηγή

Μία Σπέτσες με κερατίτιδα παρακαλώ.!!!

Ότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά το ήξερα.Οι φίλοι μου, όμως, μου το επιβεβαιώνουν κάθε μέρα τόσο έντονα, που στο τέλος, θα το πάρω το τρελόχαρτο δεν θα την γλιτώσω.

Μου μοιάζουν, και ομορφαίνουν την κάθε στιγμή της ζωής μου με την παρουσία τους.
Μόλις με δουν λίγο να μαυρίζω (όχι από τον ήλιο, αλλά ψυχικά), η λύση είναι μία.
Σε βουτάμε από το μαλλί και σε πάμε εκδρομή όσο πιο μακριά μπορούμε, μπας και ξεχάσεις  να γυρίσεις, κι απαλλαχτούμε από σένα κι από την τρέλα σου.
"Έλα πατσαβούρα, φεύγουμε αύριο για Πελοπόννησο γιατί έχουμε μια δουλειά και σε θέλουμε παρέα.
Όλη αυτή η ευγένεια βέβαια, διακατέχει τον αρκούδο της παρέας που έχει δύο τρελές να κουλαντρίσει.
Την γυναίκα του και μένα που είμαι το άλλο μισό του φιλισκουνιού μου.
Σηκώθηκα πρωί-πρωί, η γυναίκα και με την τσίμπλα στο μάτι βρέθηκα Εθνική οδό με τον τρελό να οδηγεί, και να παίζει σαν μωρό με τα διερχόμενα αυτοκίνητα που τολμούσαν να τον προσπεράσουν.
Βρεθήκαμε στο Ναύπλιο, κι αφού τελειώσαμε την δουλειά που είχανε, η ερώτηση ήρθε ακαριαία:
"Τώρα που θέλετε να σας πάω παλιόγριες; Θέλετε Καλαμάτα ή να χτυπήσουμε Σπέτσες";
Ο κλήρος ερρίφθη και βρεθήκαμε Σπέτσες.
Και βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, τους τρεις τρελούς τους πήρε είδηση όλο το νησί.
Ναι βέβαια, γιατί όταν έχεις την αρκούδα μαζί σου, που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κάνει δημόσιες σχέσεις, πως να περάσεις απαρατήρητος;
Μέσα σε λίγη ώρα όλη η παραλία μας ήξερε τρομάρα μας.
Κι αφού φάγαμε κι ήπιαμε ο μικρός της παρέας(ο αρκούδος) ήθελε βόλτα με το μόνιππο.
"Μικρέ κι ανόητε λύσσαξες για μόνιππο" του λέει η φιλενάδα μου.
"Δεν λύσσαξα εγώ, είδα τα σάλια που τρέχανε από ένα σκυλί" απαντάει ο μικρός αρκούδος.
Αυτό μάλλον θέλει Μπαμπινιώτη για να καταλάβετε τι εννοούσε.
Ναι  ομολογώ ότι έχει μία περίεργη ζήλια με τα σκυλιά που είναι αραχτά στον ήλιο, και τον κοιτάνε απαξιωτικά όταν περνάει από δίπλα τους, και μετά συνεχίζουν αδιάφορα τον ύπνο τους.
Κάναμε την βόλτα με το μόνιππο, κι ήρθε η ώρα του παγωτού!
"Μάστορα θέλω δίχρωμο παγωτό. Δεν είμαι ρατσιστής αλλά όλα τα τρώω. Και λευκά και μαύρα".
Κάγκελο ο παγωτατζής!
Ζήλεψα κάποια στιγμή και χώνω το κουτάλι μου στο παγωτό του να δοκιμάσω λίγο.
"Ουστ, πατσαβούρα. Δεν φοβάμαι τίποτα αλλά μην με κολλήσεις κερατίτιδα. Γαμώτο δεν σε πρόλαβα με κόλλησες, ούστου."
"Κι όχι τίποτ' άλλο αλλά όταν περνάω από τούνελ με το αμάξι, φοβάμαι ότι θα μπλοκαριστώ εκεί μέσα, την ώρα που θα ξεφυτρώνουν, ξαφνικά τα κέρατα..." συνεχίζει.
Ότι είναι κολλητική κι η κερατίτιδα δεν το ήξερα.
Το έμαθα κι αυτό σήμερα.
Ψάχνω απεγνωσμένα για χαρτοπετσέτα και στυλό να γράψω τις ατάκες του.
Βρίσκω χαρτοπετσέτα και ρωτάω για στυλό.
"Που είναι ο στυλός";"Στον κ...λο σου" απάντηση αρκούδας.
Αυτό το "παιδί" ποτέ δεν θα μάθει τρόπους.
Τόσα λεφτά χαλάσαμε με την φιλενάδα μου, να το στείλουμε στα καλύτερα σχολεία, άδικος κόπος.
Παιδί μπήκε, "αρκούδα" βγήκε.
Η δικιά μας αρκούδα όμως, με την χρυσή καρδιά που είναι δίπλα μας, στα πιο δύσκολα.
Που είναι ικανός να εξαφανίσει, όποιον πειράξει τις πατσαβούρες του.
Που εύχεται να πάθουμε φαρυγγίτιδα, για να μην το ζαλίζουμε με το μπίρι μπίρι μας.
Που με το χιούμορ του, μας κάνει να ξεχνάμε όλη την μαυρίλα μας.
Που δεν έχει μία στην τσέπη, κι όμως και με το τίποτα σου προσφέρει τον κόσμο στα πόδια σου.
Κάνει τα μαγικά του, τα τρελά του και με κάποιον περίεργο τρόπο όλα φαντάζουν μαγικά.
Αφιερωμένο σε όλους τους αρκούδους με την χρυσή καρδιά που ομορφαίνουν την ζωή μου/μας.

Φαντασία μου πλανεύτρα.!!!

Ένας στίχος λέει: "Φαντασία μου πλανεύτρα είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα".
Από μικρό κορίτσι ήμουν κολλητή φιλενάδα μαζί της.
Με ταξίδευε στον δικό της κόσμο κι όλα τα πράγματα γύρω μου γίνονταν μαγικά.
Οι εκθέσεις μου στο σχολείο από τις καλύτερες.Χρωματισμένες με όλα τα χρώματα της κολλητής μου. Ούτε ο  Φώσκολος να ήμουν,η... Φωσκολίνα μάλλον.
Τελικά βέβαια  δεν την απέφυγα την παγίδα.
Έγραψα την δική μου Λάμψη, μόνο που ο Δράκος του σεναρίου, ήταν ο ίδιος ο εαυτός μου.
Δολοπλόκος και μάγιστρος να με οδηγεί σε λάθος επιλογές, έτσι για να έχει και λίγο σασπένς το σενάριο.

Απτόητη συνέχιζα το κολλημά μου μαζί της, τόσο που έφθασα στο σημείο να πάθω και οξεία αναισθησία, σε σημείο να χειροκροτώ και τους πολιτικούς ως  εθνοσωτήρες.
Όπως τελευταία και τον Τζέφρυ, όταν έκανε εκείνο  το τολμηρό βήμα να γκρεμίσει και το κέντρο Φαντασία, για να δώσει ελεύθερες παραλίες στον λαό,(μήπως και γίνει το θαύμα και πνιγεί  κάποιος, ώστε να έχει ένα στόμα λιγότερο να τον βρίζει δηλαδή), σηκώθηκα όρθια και τον χειροκροτούσα.
Ναι για τέτοιον παροξυσμό "αέρινης φαντασίας" μιλάμε.
Τα 300 κλεφτόπουλα να μου φαντάζουν σαν τους 300 του Λεωνίδα. 
Ήρωες που θυσιάζονταν για το καλό μας, στρογγυλοκαθισμένοι  τόσες ώρες  στα έδρανα της Βουλής, μέχρι να βγάλει κάλους ο κώλος τους.
Να αναγκάζονται να ψηφίζουν  νομοσχέδια για την σωτηρία  μας, αντί να ξαπλώνουν σε καμιά παραλία (απ`αυτές που ελευθέρωσε ο Τζέφρυς)  και  να παίρνουν καθαρό αέρα.
Κάτι έγινε όμως αυτές τις μέρες σε προσωπικό επίπεδο, και ξαφνικά τα τσούγκρισα  μαζί της.
Τέλος με την πλανεύτρα κολλητή  μου.

Κι εκεί που αρχίζω να συνέρχομαι, έρχεται η πρόταση της φιλενάδας μου να πάμε σε μια συγκέντρωση που θα μιλάγανε για Θεοκρατικά ζητήματα, μήπως και ηρεμήσει η ψυχή μου από την τρικυμία που περνούσα, μετά από τον τσακωμό με την πλανεύτρα  Φαντασία.

Ακούω, ακούω, και το μυαλό μου ταξιδεύει, σε άλλα μονοπάτια δικά μου, προσωπικής φύσεως.
Τίποτα όμως απ`αυτά που ακούω δεν μου αποσπά την προσοχή, δεν αγαλλιάζει την ψυχή μου.
Και ξαφνικά ακούω στο καπάκι και μια ομιλία, κατραπακιά σκέτη, που με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Μιλούσε για αιώνια ζωή λέει, για το τέλος του κόσμου που ήταν πολύ κοντά μας λέει, ίσως  να είχε γίνει και χθες λέω (δε λέει), και σαν ωραία κοιμωμένη, λέω, να μην το πήρα χαμπάρι -ξαναλέω.
Για ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ ανθρώπων, και παράδεισο επί της γης έλεγε, όπου δεν θα υπάρχει δάκρυ και πόνος, ού λύπη ού στεναγμός ματά 'λεγε, κι ο κάθε ένας θα απολαμβάνει το δικό του μέρισμα σ`αυτό τον ιδανικό κόσμο, σα να 'θελε να μας πεί.

Μόνο που κάτι μου χάλαγε την συνταγή.
Όλ`αυτά θα γίνονταν μόνο για   λίγους εκλεκτούς, λέει, που θ`ανήκαν κάπου συγκεκριμένα, σε κάποια θρησκευτική ομάδα μονάχα. Δεν ήταν για όλους.. επιλεκτική σωτηρία μιλάμε.
Οι άλλοι, στον Καιάδα, στα τάρταρα τα ζοφερά!
 Κι εγώ που  πίστευα μέχρι τώρα ότι είμαστε όλοι  παιδιά του Θεού ανεξαρτήτως που ανήκουμε.
Καθολικοί, Ορθόδοξοι, Ευαγγελιστές, Μάρτυρες του Ιεχωβά κ.λ.π

Τότε σηκώθηκα και χειροκρότησα τους συνοδοιπόρους στον κόσμο της Φαντασίας.
Κι εγώ η παρδάλω νόμιζα ότι  ήμουν η μόνη φαντασιόπληκτη. Αμ έχει κι άλλους.. οοοχού!!

Δοξάστε την αβάσταχτη ελαφρότητα των ανθρώπων που παίζουν το αιώνιο παιχνίδι  της Φαντασίας.
Το παραμύθι με τον Δράκο.
Μόνο που δεν βλέπω τον ήρωα να έρχεται καβάλα στο άλογο για να σκοτώσει τον κακό Δράκο από το μυαλό των ανθρώπων. Τελικά "Φαντασία μας  πλανεύτρα είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα..".
Και θυμήθηκα ξανά, τα λόγια κάποιου, που μου έλεγε ένα πρωί..
"Μην πάς, απάτες είναι όλα, απόφευγε τους δήθεν σωτήρες της ψυχής που δεν μπορούν να σώσουν καν την δική τους. Μόνη θα σωθείς, αρκεί να το θέλεις.. κανένας άλλος δεν σε σώζει, άκου με.."

Για άλλη μια φορά, δεν τον άκουσα.!!!

...Και τότε, σαν επίλογο, θα μου θυμίσει κάτι ακόμη τελευταίο..
"Ου φωνήσει σήμερον αλέκτωρ πριν ή τρις απαρνήση μη ειδέναι με".."

Read more: Το θολό τοπίο με την ξεκάθαρη ματιά.: Φαντασία μου πλανεύτρα.!!! http://nefeloma.blogspot.com/2010/05/blog-post_19.html#ixzz0oMZKYxt0

"Feelings..."

Τελικά, η σύγχρονη εποχή είναι γεμάτη ποικιλία αισθημάτων...
Μέσα σε μια μέρα πέρασαν αρκετά από μπροστά μου:

• Μοναξιά, να έχεις τόσα να πεις, να πνίγεσαι να τα μοιραστείς... αλλά ο σύντροφος λείπει στην δουλειά και η φιλενάδα είναι βουτηγμένη σε ένα πέλαγος ασιδέρωτων ρούχων, που έπρεπε (αυτό το "πρέπει" ποτέ δεν το κατάλαβα...) να περάσουν από τα χέρια της...
• Ικανοποίηση, είσαι μόνη στο σπίτι, μόνη στο σπίτι!!! και μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, καταλήγοντας που αλλού; στο Internet... Έχεις όσο χρόνο θέλεις να διαβάσεις αλληλογραφία, να απαντήσεις και να προωθήσεις μηνύματα, να κάνεις επισκέψεις, να μπεις στο FB... και γενικά να  μετατραπείς σε ένα μοντέρνα, κοινωνικό άτομο...
• Απόλαυση της δημιουργίας, να φτιάξεις μια εικόνα σύνθεση για τις ανάγκες κάποιου άρθρου, να γράψεις άρθρο στο "Θολό"...
• Αγωνία όταν χρειάζεται να σουλουπώσεις ή να κάνεις παρεμβάσεις σε blog φίλων και δεν είναι on line και δεν ξέρεις αν θα τους αρέσει το αποτέλεσμα....φτιάχνεις, φτιάχνεις στο άγνωστο - γνωστό!
• Τύψεις γιατί βλέπεις ότι μια πολύ όμορφη μέρα πέρασε και εσύ έμεινες μέσα κλεισμένη, παρέα με ένα πληκτρολόγιο, κάνοντας "πολύ χρήσιμα πράγματα" (όπως σε βολεύει να τα βαφτίζεις)
• Πόνο στον ώμο, κάνοντας όλα αυτά δεν έχεις σηκωθεί ούτε για κατούρημα με αποτέλεσμα να έχεις πιαστεί, χωρίς να το καταλάβεις και να απορείς "τι έκανα και πιάστηκα; Σκούπα... δεν έβαλα , σιδέρωμα...ούτε που τα κοίταξα τα ρούχα, οπότε ούτε συναισθηματικά δεν κουράστηκα, πεντικιούρ δεν έκανα... (όλα αυτά ήταν τα δικά μου "έπρεπε", σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχα καταστρώσει την προηγουμένη) πως πιάστηκα; "Έλα μου ντε Μαρίτσαμ", όπως λέει και ο άνδρας μου...
• Κενό, γύρω στο βραδάκι κόβεται και το Internet και πέφτεις με φόρα στον "τοίχο" των σβηστών led. Αν αυτά τα 4 led έχουν γίνει το μόνιμο αντικείμενο που παρακολουθώ συχνά  παρακαλώντας να σταθεροποιηθούν όταν τα βλέπω να αναβοσβήνουν....
• Μούδιασμα, γιατί όλα αυτά δεν μπορείς να τα μοιραστείς με κάποιον και να μην σε περάσει για τρελό...
• Απογοήτευση, όταν οι ανωτέρω - και λίγο καθαρεύουσα - είναι πια διαθέσιμοι έχουν τόσα να σου πουν που όταν, τελικά, έρθει η σειρά σου τα δικά σου έχουν, ως δια μαγείας "εξατμιστεί" και μένεις μόνο με ένα ανοικτό στόμα που στο τέλος το ακούς να λέει: "Είχα τόσα να σου πω, αλλά τα ξέχασα" και αν είσαι άτυχη και ο συνομιλητής έχει όρεξη (κάτι που ο άνδρας μου έχει σε πλεόνασμα) παίρνεις και την απάντηση: "ε, δεν θα ήταν  σπουδαία..."
• και τέλος απορία,  "μου έχει σαλέψει;", "έχει μείνει λίιιιγο λογική;", "μετά από όλα αυτά μπορεί κανείς να με πάρει στα σοβαρά;"

από ότι καταλαβαίνετε το τελευταίο συναίσθημα θα απαντηθεί από εσάς!!!

πηγή: Theodosia

Εμείς....

Έναν αιώνα και κάτι μετά κι όμως σαν χθες ... σαν σήμερα...

κι όπως το πάνε σίγουρα και σαν αύριο!

Είναι αλήθεια ότι πολλοί έχουν αναφερθεί σε αυτόν τις τελευταίες μέρες...

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά’χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ’χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

*******

Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.

*******

Όλα σ’αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

*******

Ο Έλληνας δυό δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.

*******

Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

*******

Γι’ αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά,
σικτίρ και στα καινούργια!

*******

Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ό,τι λέγει,
κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
δεν κάνει ό,τι λέγει,
δεν λέγει ό,τι κάνει.

*******

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.
Θέλει ακόμα  -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που’χει
στο ’να λουστρίνι, στ’αλλο τσαρούχι.

Τα σχόλια δικά σας...

πηγή: Theodosia

"παράπλευρη απώλεια"

Λίγες στιγμές μετά...προσπαθήσαμε να μην γράψουμε τίποτα, με την σιωπή μας να αντιδράσουμε αλλά μάταια....Η πασταφλώρα πρέπει να γράψει. Να γράψει για να ξεθυμάνει, να θρηνήσει, να παραπονεθεί, να εκφραστεί, να κλάψει....

Κι έφθασε η εποχή του κυνισμού.

Που η ανθρώπινη ζωή όταν χάνεται, θεωρείται 'παράπλευρη απώλεια'.

Έτσι ονόμασαν κάποιοι τον θάνατο των τριών ανθρώπων κι ενός αγέννητου μωρού.

"Μην μπεις στο ίντερνετ σήμερα". Η φωνή της φιλενάδας μου στο τηλέφωνο είναι τόσο θλιμμένη.

"Γιατί" την ρωτάω.

"Γιατί θα στεναχωρηθείς και θα θυμώσεις. Τον θάνατο των τριών ανθρώπων τον ονόμασαν 'παράπλευρες απώλειες'" μου απαντά.

Βουβάθηκα. Το σκεφτόμουν όλη νύχτα.

Προσπαθούσα να κατανοήσω τ`ακατανόητα.

Δεν μπορώ να καταλάβω την λογική μας πια.

Αν υπάρχει δηλαδή και σε ποια μορφή.

Από πότε έχουμε πόλεμο και δεν το ξέρω;

Από πότε ο θάνατος και με τις συνθήκες που έγινε, χαρακτηρίζεται 'παράπλευρη απώλεια';

Τον αγαπώ τον χώρο και πιστεύω σ`αυτόν.

Όπως πιστεύω ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται μ`αυτόν, έχουν κάποιες ευαισθησίες και κάποια ιδανικά, παραπάνω από των υπολοίπων.

Θέλω να ελπίζω ότι ήταν απλά άτυχη διατύπωση  ο χαρακτηρισμός.

Αν ήταν το παιδί μας, ο φίλος μας, ο συγγενής μας έτσι εύκολα θα θεωρούσαμε τον θάνατό του 'παράπλευρη απώλεια';

Θρηνώ την κατάντια μας.

Λυπάμαι που σαν λαός φτάσαμε στο σημείο που μας οδήγησαν τόσο έξυπνα κάποιοι επιτήδειοι πολιτικοί, οι οποίοι γίνονται αδύναμα πιόνια των αφεντικών τους.

Που πήγε η ευαισθησία και το φιλότιμο μας;

Ποιος το εξαγόρασε και με ποιο αντίτιμο;

Δεν θέλω να πω τίποτε άλλο.

Σωπαίνω  στην μνήμη  των 'παράπλευρων απωλειών'...

Εκφράζω απλά την πίκρα μου, ελπίζοντας ότι ίσως καταλάβουμε ότι πλέον οδηγηθήκαμε σ`αυτό που ποτέ σαν λαός δεν είχαμε.

Τον κυνισμό!!!!

πηγή: nefeloma

Σε ψάχνω μα δεν σε βρίσκω.

Το γλυκό μου alataki έγραψε ένα πανέμορφο κείμενο που τραγούδησε στην καρδιά μου.
Ήθελα να γράψω την δική μου αλήθεια βασισμένη στο δικό της κείμενο.

Το προσάρμοσα λοιπόν στις δικές μου αναμνήσεις στο δικό μου παρόν.
Ιωάννα σ`ευχαριστώ πολύ για την έμπνευση.

Θυμάμαι...
Γειτονιά,μονοκατοικίες με αυλές που μοσχομύριζαν γιασεμί.
Πνιγμένες στην γαρδένια και στις τριανταφυλλιές.
Άνισος ανταγωνισμός ποια αυλή θα έχει τα ομορφότερα λουλούδια.
Φρεσκοβαμμένα πεζούλια με ασβέστη.
Σ`αυτά τα πεζούλια που έβγαινε όλη η γειτονιά στο καθημερινό της ραντεβού.
Με καρέκλες και σκαμπό αποσυρμένα από το εσωτερικό του σπιτιού.
Γλυκές κουβέντες και λόγια καρδιάς καθαρά.
Καφεδάκι,κουτσομπολιό καλοπροαίρετο αλλά πάντα κοιτώντας ο ένας τον άλλον στα μάτια.
Τον αντιμετώπιζες και σ`αντιμετώπιζε.Και στην δύσκολη ήταν εκεί παρόν.
Γεφυρώνονταν η πίκρα,η απογοήτευση με την ανθρώπινη παρουσία.
Μικρό κορίτσι ήσουν και τα όνειρά σου ταξίδευαν αχαλίνωτα σε κείνα τα σοκάκια.
Είχες όλα όσα χρειαζόταν η ψυχή σου.
ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.
Θυμάσαι;
Σ`έψαχνα εκεί και σε συναντούσα.

Σε ψάχνω να σε βρω στ`αποκρουστικά τσιμέντα,στην απομόνωση της ψυχής.
Απομονώθηκες,ταμπουρώθηκες,πίσω από μια εικονική και πλασματική πραγματικότητα.
Δεν ταξιδεύουν τα όνειρα πια.Έπαψες να ονειρεύεσαι.Στέρεψες.
Γέμισε το μυαλό σου πληροφορίες που σου μαύρισαν την ψυχή.
Ψάχνω να σε βρω στην έκπτωση της ηθικής, στην νομιμοποίηση του ανήθικου.
Εκεί που ο κάθε ένας ελεύθερα, μπορεί να σε περιγράφει πίσω από ανωνυμίες και εκ του ασφαλούς χωρίς να σε ξέρει.
Να σου χρεώνει χωρίς να πληρώνει.Τσάμπα μάγκας με μόνο κόστος την ψυχή σου.
Ψάχνω να σε βρω στο χάος των χρόνων που έρχονται,στην θλίψη που τεντώνει το πρόσωπό σου,στα μάτια που δεν γελάνε πια.
Έχεις όλα όσα είναι ΠΕΡΙΤΤΆ και σου λείπουν ΟΣΑ χρειάζεσαι.

ΣΕ ΒΡΙΣΚΩ ΣΤΑ ΜΕΡΗ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΩ ΠΙΑ.

Read more: Το θολό τοπίο με την ξεκάθαρη ματιά.: Σε ψάχνω μα δεν σε βρίσκω. http://nefeloma.blogspot.com/2010/04/blog-post_9927.html#ixzz0lRjnK0p9

Η Άνοιξη της ψυχής.

Γύρω μας ο κόσμος σκοτεινιασμένος.
Μια αβεβαιότητα πλανιέται στον αέρα σχετικά με το μέλλον μας και με το μέλλον
της χώρας μας...
Ειδήσεις που καθημερινά μας βομβαρδίζουν για το χρέος μας στην ΕΟΚ, για τις συντάξεις που δεν θα πάρουμε ποτέ, για την ανεργία που μαστίζει την χώρα μας, κι έχει γίνει ο καθημερινός εφιάλτης μας.
Μετανάστες στην ίδια μας την χώρα.
Και νιώθεις την καρδιά σου να σφίγγεται και προσπαθείς να πιαστείς
από τις λίγες μικροχαρές που σου έχουν απομείνει για να παίρνεις δύναμη
να συνεχίζεις μέχρι κάποια μέρα να δεις φως στο τούνελ της ψυχής σου
που την σκοτείνιασαν  οι πολιτικοί που εμπιστεύτηκες.
Να σου φτιάξουν ένα καλύτερο αύριο, κι αυτοί σου έφτιαξαν για δώρο ένα αβέβαιο παρόν και μέλλον.

Σε αντίσταση λοιπόν όλων αυτών εγώ κι ο Πλούτο θα σας προσφέρουμε μια βόλτα στο βουνό και θα σας φέρουμε ένα δείγμα της Άνοιξης με την ελπίδα να γεμίσει η καρδιά σας
με το φώς της αισιοδοξίας  όπως γεμίζει  κι η δικιά μας, στις μικρές αυτές καθημερινές  αποδράσεις μας.

Κι αφήνουμε την Άνοιξη να διαπεράσει τις γρίλιες της ψυχής μας, για  να σας μεταφέρουμε  ένα μικρό μήνυμα αισιοδοξίας.

ΑΥΡΙΟ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΜΕΡΑ.

Zωή για δύο...

La Vie Gr

View more presentations from theodosia.

Γιατί πρέπει να έχουμε όλοι ένα σκύλο.!!!!

Αυτή η κυρά μου δεν αντέχεται...Που έψαξε και το βρήκε αυτό το βίντεο και μας γελοιοποιεί δεν μπορώ να καταλάβω...Α!πα,πα, θα την απολύσω από συγγραφέα.!

O TITANIKOΣ...

Τελικά αυτή η ταινία που σάρωσε κάποτε τα oscar κάτι μου θυμίζει...
Όπως εκείνο το πανέμορφο πλοίο ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια το παρθενικό του ταξίδι με τυμπανοκρουσίες και φανφάρες, και τελικά πήγε πάτο, κάπως έτσι θα πάει κι η δική μου σελίδα με την ανεπρόκοπη που έχω μπλέξει....

Με βυθίζει σιγά σιγά στην ανυπαρξία με την αναισθησία της...
Σαν την πάστα φλώρα στην ελληνική ταινία με την Καρέζη..."Αα ήρθες, αα δεν σε πρόσεξα". Έχει δίκηο η κόρη της που την λέει έτσι..."Πάστα φλώρα" την ανεβάζει "Πάστα φλώρα" την κατεβάζει...
Κάτι ξέρει η μικρή...
"Αα  πλούτο μου να γράψω και λίγο στο μπλόκ σου". Σιγά κυρά μου μην σπάσεις κανένα νύχι από το πολύ πληκτρολόγιο...

Α, ξέχασα να σας πώ ότι έχω πάρει και προαγωγή...Βέβαια τι νομίζατε...
Γιό της μ`ανεβάζει γιό της με κατεβάζει...Μου τραγουδάει κιόλας.
"Γιε μου, γιε μου κανακάρη ποια γυναίκα θα σε πάρει".
Ναι βέβαια μιλάμε για τελείως φεύγα...

Αλλά ωραία τρελή...Όλα τα διακωμωδεί, μα πιο πολύ την ίδια...
Όμως μια φορά την "τρελή" την είδα όντως τρελή...Την φοβήθηκε το μάτι μου,κι ας είμαι ντόπερμαν...Ήταν την ημέρα που της κουβαλήσανε το εκατό, για να με διώξει...Κάτι καλοί γείτονες που δεν με ήθελαν καθόλου, παρ`όλο που δεν τους είχα πειράξει ποτέ...Αντίθετα με είχαν πειράξει...Όποτε με πετυχαίναν μόνο μου έξω μου πετάγανε πέτρες...Δεν το είπα στην κυρά μου, γιατί θα στεναχωριόταν κι ήταν ικανή να αρχίσει κι εκείνη να τούς πετάει πέτρες που πειράξανε τον "γιό" της...Πάντως την ημέρα που της χτύπησε την πόρτα η αστυνομία άστραψε και βρόντηξε το "κοντό έγκλημα". Έτσι την λέει χαιδευτικά ο πρώην άντρας της.

Με πολύ θράσος ακούστε τι είπε στους αστυνομικούς...
"Ακούστε να δείτε δεν τα βάζω μαζί σας. Την δουλειά σας κάνετε, αν και δεν είναι ακριβώς αυτή, αλλά τέλος πάντων, το παραβλέπω...Το σκυλί θα φύγει από εδώ μ`έναν όρο...Όταν διώξει κι η κυρία που σας κάλεσε, τα παιδιά της που μ`ενοχλούν, τότε θα φύγει κι ο πλούτο, γιατί για μένα είναι τόσο πολύτιμος, όπως και για την γειτόνισα τα παιδιά της.Νομίζω ότι σας τα είπα όλα...Χαίρετε".

Έκλεισε την πόρτα στα μούτρα τους κι αυτοί απορημένοι κοιτάζανε ο ένας τον άλλον, κι πιθανώς αναρωτιόντουσταν με τι τρελή τους είχαν στείλη να διαπραγματευτούν...Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν;

Έχω όμως μία απορία...Πόσο  κακό μπορεί να σας έχουμε κάνει ώστε πολλοί άνθρωποι να μας μισούν τόσο πολύ;