Ότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά το ήξερα.Οι φίλοι μου, όμως, μου το επιβεβαιώνουν κάθε μέρα τόσο έντονα, που στο τέλος, θα το πάρω το τρελόχαρτο δεν θα την γλιτώσω.
Μου μοιάζουν, και ομορφαίνουν την κάθε στιγμή της ζωής μου με την παρουσία τους.
Μόλις με δουν λίγο να μαυρίζω (όχι από τον ήλιο, αλλά ψυχικά), η λύση είναι μία.
Σε βουτάμε από το μαλλί και σε πάμε εκδρομή όσο πιο μακριά μπορούμε, μπας και ξεχάσεις να γυρίσεις, κι απαλλαχτούμε από σένα κι από την τρέλα σου.
"Έλα πατσαβούρα, φεύγουμε αύριο για Πελοπόννησο γιατί έχουμε μια δουλειά και σε θέλουμε παρέα.
Όλη αυτή η ευγένεια βέβαια, διακατέχει τον αρκούδο της παρέας που έχει δύο τρελές να κουλαντρίσει.
Την γυναίκα του και μένα που είμαι το άλλο μισό του φιλισκουνιού μου.
Σηκώθηκα πρωί-πρωί, η γυναίκα και με την τσίμπλα στο μάτι βρέθηκα Εθνική οδό με τον τρελό να οδηγεί, και να παίζει σαν μωρό με τα διερχόμενα αυτοκίνητα που τολμούσαν να τον προσπεράσουν.
Βρεθήκαμε στο Ναύπλιο, κι αφού τελειώσαμε την δουλειά που είχανε, η ερώτηση ήρθε ακαριαία:
"Τώρα που θέλετε να σας πάω παλιόγριες; Θέλετε Καλαμάτα ή να χτυπήσουμε Σπέτσες";
Ο κλήρος ερρίφθη και βρεθήκαμε Σπέτσες.
Και βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, τους τρεις τρελούς τους πήρε είδηση όλο το νησί.
Ναι βέβαια, γιατί όταν έχεις την αρκούδα μαζί σου, που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κάνει δημόσιες σχέσεις, πως να περάσεις απαρατήρητος;
Μέσα σε λίγη ώρα όλη η παραλία μας ήξερε τρομάρα μας.
Κι αφού φάγαμε κι ήπιαμε ο μικρός της παρέας(ο αρκούδος) ήθελε βόλτα με το μόνιππο.
"Μικρέ κι ανόητε λύσσαξες για μόνιππο" του λέει η φιλενάδα μου.
"Δεν λύσσαξα εγώ, είδα τα σάλια που τρέχανε από ένα σκυλί" απαντάει ο μικρός αρκούδος.
Αυτό μάλλον θέλει Μπαμπινιώτη για να καταλάβετε τι εννοούσε.
Ναι ομολογώ ότι έχει μία περίεργη ζήλια με τα σκυλιά που είναι αραχτά στον ήλιο, και τον κοιτάνε απαξιωτικά όταν περνάει από δίπλα τους, και μετά συνεχίζουν αδιάφορα τον ύπνο τους.
Κάναμε την βόλτα με το μόνιππο, κι ήρθε η ώρα του παγωτού!
"Μάστορα θέλω δίχρωμο παγωτό. Δεν είμαι ρατσιστής αλλά όλα τα τρώω. Και λευκά και μαύρα".
Κάγκελο ο παγωτατζής!
Ζήλεψα κάποια στιγμή και χώνω το κουτάλι μου στο παγωτό του να δοκιμάσω λίγο.
"Ουστ, πατσαβούρα. Δεν φοβάμαι τίποτα αλλά μην με κολλήσεις κερατίτιδα. Γαμώτο δεν σε πρόλαβα με κόλλησες, ούστου."
"Κι όχι τίποτ' άλλο αλλά όταν περνάω από τούνελ με το αμάξι, φοβάμαι ότι θα μπλοκαριστώ εκεί μέσα, την ώρα που θα ξεφυτρώνουν, ξαφνικά τα κέρατα..." συνεχίζει.
Ότι είναι κολλητική κι η κερατίτιδα δεν το ήξερα.
Το έμαθα κι αυτό σήμερα.
Ψάχνω απεγνωσμένα για χαρτοπετσέτα και στυλό να γράψω τις ατάκες του.
Βρίσκω χαρτοπετσέτα και ρωτάω για στυλό.
"Που είναι ο στυλός";"Στον κ...λο σου" απάντηση αρκούδας.
Αυτό το "παιδί" ποτέ δεν θα μάθει τρόπους.
Τόσα λεφτά χαλάσαμε με την φιλενάδα μου, να το στείλουμε στα καλύτερα σχολεία, άδικος κόπος.
Παιδί μπήκε, "αρκούδα" βγήκε.
Η δικιά μας αρκούδα όμως, με την χρυσή καρδιά που είναι δίπλα μας, στα πιο δύσκολα.
Που είναι ικανός να εξαφανίσει, όποιον πειράξει τις πατσαβούρες του.
Που εύχεται να πάθουμε φαρυγγίτιδα, για να μην το ζαλίζουμε με το μπίρι μπίρι μας.
Που με το χιούμορ του, μας κάνει να ξεχνάμε όλη την μαυρίλα μας.
Που δεν έχει μία στην τσέπη, κι όμως και με το τίποτα σου προσφέρει τον κόσμο στα πόδια σου.
Κάνει τα μαγικά του, τα τρελά του και με κάποιον περίεργο τρόπο όλα φαντάζουν μαγικά.
Αφιερωμένο σε όλους τους αρκούδους με την χρυσή καρδιά που ομορφαίνουν την ζωή μου/μας.
