ΓΑΤΕΣ ΠΟΥ ΤΣΑΚΩΝΟΝΤΑΙ !

Οι φίλες μου οι γάτες.

Ο Σοφός, ο Έξυπνος και ο Πονηρός.

Από το γλυκό μου alataki που με την μαγευτική πένα του, μας δίνει ακριβώς την πραγματικότητα που ζούμε.

Στον κόσμο τούτο τρία παιδιά γεννήθηκαν.

Μόλις τόμαθαν οι Μοίρες έτρεξαν να αποθέσουν τα δώρα τους.

Ευχήθηκε η πρώτη στο πρώτο παιδί.   Σοφός να γίνεις τόσο που όλος ο κόσμος να ζητά τις συμβουλές σου

Ευχήθηκε η δεύτερη στο δεύτερο παιδί. Έξυπνος να γίνεις τόσο που ποτέ μη χρειαστείς τη συμβουλή σοφού

Ευχήθηκε η τρίτη στο τρίτο παιδί. Πονηρός να γίνεις τόσο που ο Σοφός και ο Έξυπνος να σε βλέπουν και να σε φοβούνται…


Ήρθε καιρός που ο Σοφός κρύφτηκε, ο Έξυπνος αποχώρησε,
                ο Πονηρός είναι εδώ

Ένα αστέρι τρεμοσβήνει...

Από το γλυκό μου alataki3 γιατί τα παραμύθια δεν είναι παίξε-γέλασε.


Μια φορά κι έναν καιρό, στον ξάστερο ουρανό κάποιου μακρινού πλανήτη και στην πιο μεγάλη γειτονιά, ζούσε η αστεροοικογένεια του κ. Μεγαστέρη.
Εκεί περνούσαν τον καιρό τους οι γονείς και οι γονείς των γονιών μαζί με τα πολλά – πολλά αστερόπαιδά τους.
Σε κείνη τη γειτονιά την ημέρα ο καθένας έκανε τη δουλειά του και όλοι μαζί έβγαιναν σα νύχτωνε, έκοβαν βόλτες και έλαμπαν μέσα στα ασημένια τους ρούχα.
Στην οικογένεια οι μεγάλοι συζητούσαν μεταξύ τους για το πόσο ευχαριστημένοι ήταν από τη συμπεριφορά των αστερόπαιδων, πόσο καλά και άξια ήταν, πόσο υπάκουα και πόσο σπουδαία θα γίνονταν σα μεγάλωναν.
Άκουγαν οι διπλανοί και ζήλευαν την τύχη του κ. Μεγαστέρη που τόσο καλά κατάφερνε να κουμαντάρει την οικογένεια και πρόβλημα δεν υπήρχε να σκιάζει την ευτυχία του.


Μόνο η κ. Αστροσοφή που συμβούλευε όλη τη γειτονιά κουνούσε το κεφάλι της κάθε που έκανε επίσκεψη στο ευτυχισμένο σπίτι.  Εκείνη ήξερε πως δεν ήταν όλα, όσο τέλεια φαινόταν.


Η οικογένεια είχε και ένα μικρό αστερόπαιδο που δεν το γνώριζε κανείς, ποτέ δεν το είχαν πάρει μαζί τους στη βόλτα, αφού αυτό το τελευταίο δεν έμοιαζε στα μεγαλύτερα παιδιά τους.
Αυτό ήταν καχεκτικό, όχι τόσο όμορφο και λαμπερό και σα να μην έφταναν όλα, ήταν ζωηρό και ανυπάκουο και το χειρότερο, αυτό το λιανό παιδί επαναστάτησε κατά της οικογένειας και ήθελε, άκου κύριε, να το αφήσουν να ταξιδέψει μέχρι τον πλανήτη που έβλεπε από μακριά.


Οι γονείς ένιωθαν μεγάλη απογοήτευση που στο τέλειο σπίτι τους ήρθε τέτοια ντροπή, μάλωναν και υποτιμούσαν τον αστερομικρό τους, έλεγαν πως αφού δεν έμοιαζε στ’ αδέλφια του, θέση για κείνο δεν υπήρχε στον κόσμο τους.
Για ν’ αποφύγουν τα χειρότερα που τρέχα-γύρευε τι θα έλεγαν οι γείτονες, το κλείδωσαν στο πιο σκοτεινό δωμάτιο του σπιτιού και του απαγόρευσαν να βγαίνει βόλτα τις νύχτες. και στο τέλος το ξέχασαν και συγχώρησαν τον εαυτό τους, αφού εκείνοι είχαν κάνει το χρέος τους.


Το αστεροαπόπαιδο στεναχωριόταν πολύ με την συμπεριφορά της οικογένειας, δεν καταλάβαινε γιατί δεν το αγαπούσαν και μέρα με τη μέρα έχανε και το λίγο χρώμα που είχε όταν γεννήθηκε.
Μια νύχτα άνοιξε το παράθυρο του σπιτιού, αγνάντεψε τον αγαπημένο του πλανήτη που φαινόταν κάτω μακριά και πήρε την απόφασή του.
Θα έδινε έναν πήδο και θα βρίσκονταν κοντά του.
Εκεί η ζωή του θα ήταν διαφορετική, κανείς δεν θα του ζητούσε να λάμπει όλο και περισσότερα, σίγουρα εκεί κάποιος θα το αγαπούσε για το δικό του φως και δεν θα του ζητούσαν να γίνει όπως τα άλλα του αδέλφια.


Το είπε και το έκανε. Άφησε τα χέρια του από το περβάζι και άρχισε να ταξιδεύει και να ταξιδεύει και να ταξιδεύει…
Γύρω του άκουγε ψιθύρους.
Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει… έλεγε κάποιος
Τι απογοήτευση, τι του ήρθε ν’ αφήσει τη σιγουριά του σπιτιού του… έλεγε κάποιος άλλος
Μη δίνεις σημασία, κανένας απροσάρμοστος θα είναι… έλεγε ένας τρίτος…
Και το αστέρι συνέχιζε πετώντας το μακρινό του ταξίδι και καθώς πετούσε το φως του τρεμόσβηνε και τρεμόσβηνε, μέχρι που σταμάτησε να φαίνεται από την παλιά του γειτονιά.


Το αστεράκι είχε πολύ δρόμο ακόμα να κάνει και ούτε το ίδιο ήξερε αν θα έφτανε ποτέ στον πλανήτη που ονειρευόταν, μα δεν το ένοιαζε καθόλου.
Ήταν τώρα ελεύθερο και  δεν μπορεί, κάποιον θα συναντούσε στην στράτα του να το αγαπήσει,  έστω και με κείνο το αχνό φως που του χάρισε η ζωή.

Χρήσιμο για τον υπολογιστή.!!!

ΕΠΕΙΔΗ ΟΛΟΙ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΜΑΣ

ΟΣΟ ΠΙΟ ΣΥΧΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ

ΔΙΑΤΗΡΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΩΡΑ ΕΝΑ UTILITY ΑΠΟ ΤΗΝ MICROSOFT

ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΤΗΣ ΠΛΕΥΡΑ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΥΣΙΚΑ



ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ.

ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΟ , ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ.

ΑΠΛΩΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΛΕΞΗ  HERE  ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΗ ΤΟ UTILITY.


here<http://www.raincitystory.com/flash/screenclean.swf>

Μονολογούνε...!;

"Εγώ μιλώ με τ' άλογα, το σπίνο, τον κορυδαλλό,

με όντα, εγώ, παράλογα και με ανθρώπους δεν μιλώ...

Μονολογούμε, μονολογούμε,

τι λένε οι άλλοι ούτε που ακούμε,

τον ξένο πόνο δεν τον μπορούμε,

μιλάμε έτσι για να μιλούμε.

Εγώ μιλώ με τη βροχή και με το κύμα στο γιαλό,

με όντα, εγώ, χωρίς ψυχή και με ανθρώπους δεν μιλώ...

Μονολογούμε, μονολογούμε,

τι λένε οι άλλοι ούτε που ακούμε,

τον ξένο πόνο δεν τον μπορούμε,

μιλάμε έτσι για να μιλούμε."

Αυτά τα λόγια γυρνάνε μέρες τώρα στο μυαλό μου...

αυτές τις μέρες, αισθάνομαι ότι 'μονολογούμε'

ο καθένας μας αντιμετωπίζει προβλήματα

πρωτόγνωρα, άγνωστα μέχρι χθες, αλλόκοτα...

προβλήματα που βαραίνουν την ψυχή

και μας κρατάνε εγκλωβισμένους,

απομυζώντας  και την τελευταία μας ικανότητα ανάλυσης

με αποτέλεσμα...

να μας μιλάνε οι γύρω μας για τα δικά τους,

αλλά εμείς, χωρίς το παραμικρό απόθεμα δυνάμεων,

δεν μπορούμε ούτε καν να ακούσουμε,

πόσο μάλλον  να συμπονέσουμε, να συμμεριστούμε,

να συνδράμομε, να ενθαρρύνουμε ακόμη και να παρηγορήσουμε...

Οι φίλοι, όμως γι' αυτό βρίσκονται στην ζωή μας...

να τους ακούμε, να τους συναισθανόμαστε, να τους παρηγορούμε...

Τι θα γίνει; Για πόσο ακόμη θα μονολογούμε;

Θα μου πείτε, προς τι όλα αυτά;

Ναι, είναι αλήθεια!

Σήμερα, έπιασα τον εαυτό μου να 'μονολογώ'

'τι λέγανε οι άλλοι, ούτε που άκουγα...

τον ξένο πόνο δεν τον μπορούσα...

μιλούσα μόνο για τον δικό μου...!

Μήπως, τελικά πρέπει  ν`αρχίσω να μιλάω...

'με τ' άλογα, το σπίνο, τον κορυδαλλό' ή

'με τη βροχή και με το κύμα στο γιαλό'

τουλάχιστον αυτά τα 'όντα, τα παράλογα' και

'τα όντα χωρίς ψυχή'...

δεν μπορώ να τα πληγώσω!!!

Αυτά ακούω να λέει η κυρά μου στην φιλενάδα της. Από ότι κατάλαβα το γράψανε και στο κομπιούτερ...μη με ρωτάτε λεπτομέρειες.
Κάθομαι στην αγκαλιά της τις ατέλειωτες ώρες που μιλάνε και ακούω τι λένε...βέβαια, μη νομίζετε ότι τις καταλαβαίνω!
Πάντως, να σας πω την αλήθεια και εγώ όλη μέρα μονολογώ, σύμφωνα με αυτές τις περιγραφές, και η κυρά μου φωνάζει...
Δεν της αρέσουν οι δικοί μου μονόλογοι, γιατί, άραγε;
Γαβ, γαβ, γαβ!!!
Πείτε μου, γιατί;;;;

Νεφέλη,


πηγή

Η Μίνα...

Είμαι ξαπλωμένος, στα πόδια του αφεντικού, ενώ απολαμβάνει τον πρωινό του καφέ. Κουβεντιάζει με την κυρά μου και με έχουν νανουρίσει. Αυτή η πρωινή ξάπλα στην αυλή είναι πάντα απολαυστική.

Η αυλή του σπιτιού είναι πλακόστρωτη με μαρμάρινες, πρωτότυπες πλάκες, συλλογή και δημιουργία του αφεντικού (ίσως κάποτε σας πω γι' αυτές)...

Τι έλεγα; Α, ναι, η αυλή έχει πάντα σκιά, είναι απάνεμη και την περιβάλουν 2 κουκουναριές, που φυτεύτηκαν όταν γεννήθηκαν τα παιδιά και μια γέρικη ελιά με πολύ απλωτά κλαδιά.

Εκεί, λοιπόν που είχα γλυκάνει, ακούω το αφεντικό να σηκώνεται. Σκέφτηκα να τον ακολουθήσω, αλλά το χουζούρι ήταν καλύτερο.

Μέσα στο λήθαργό μου ακούω φωνές. Το αφεντικό ήταν στα κοτέτσια και κάποιον 'στόλιζε'. 

Έπρεπε να πάω κοντά, να ελέγξω την κατάσταση. Μόλις έφτασα στο κατώφλι του κοτετσιού τι να δω...το αφεντικό σε κάμψη πάνω από την Μίνα, την κότα να την ψέλνει και αυτή να τον κοιτάει παγωμένη. Γυρνάει με βλέπει και λέει "τι θα γίνει με αυτή;" γυρνάει στο μέρος της και αρχίζει πάλι το κήρυγμα για το που είναι πιο πρακτικά να γεννάει τα αυγά. Ότι εκεί που τα αφήνει τον δυσκολεύει να τα μαζέψει. Πόσες φορές πρέπει να επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα, πότε θα βάλουμε, επιτέλους μυαλό; 

- "ωχ, θα με πάρει και εμένα η μπάλα", σκέφτηκα και άρχισα να απομακρύνομαι, όταν τον άκουσα  να μου φωνάζει "Δεν τελείωσα, που πας; Εδώ, εδώ να κάτσεις να τα ακούσεις, μήπως και της βάλεις λίγο μυαλό, γιατί έτσι όπως πάει έχει βαλθεί να με κοψομεσιάσει..." και άρχισε πάλι να 'ψέλνει' και να 'κηρύττει'. 

Στο τέλος την χάιδεψε και της είπε ότι ήταν καλή κότα και έκανε πάντα μεγάλα αυγά,  "αλλά βρε παιδί μου σκέψου και εμένα..."

Γύρισε σε μένα και λέει "Είσαι μάρτυρας μη με κάνετε να λέω όλο τα ίδια και τα ίδια, ε; κανόνισε..."

Τώρα, τι μπορούσα να κανονίσω εγώ με την Μίνα δεν κατάλαβα, αλλά για να το λέει κάτι θα ξέρει...

τι αφεντικό είναι!