Αθωότητα!!!

Αθωότητα.

Όταν ένα αθώο πλάσμα έρχεται σ`επαφή μ`ένα παιδί, οι φωτογραφίες μιλάνε με χίλιες λέξεις.

Στάσεις ύπνου.

Όσα η Αγάπη ονειρεύεται.

Όσα δεν καταφέρνουμε εμείς οι άνθρωποι το καταφέρνουν αυτά τα πλάσματα.

Το Φιλί !!!

Αυτή είναι έγκυος κι αυτός την έσωσε από μια φωτιά, βγάζοντάς την στην πίσω αυλή.

Μετά συνέχισε να πολεμά τη φωτιά.

Όταν έσβησε η φωτιά, αυτός κάθισε να πάρει μιαν ανάσα.

Ένας φωτογράφος, από εφημερίδα της Ν. Καρολίνα, την είδε να στέκει σε μια απόσταση και να κοιτά τον πυροσβέστη.

Μετά, τη βλέπει να πηγαίνει κατευθείαν προς τον πυροσβέστη.

Ο φωτογράφος απορεί τι θα κάνει.

Σηκώνει την κάμερα τη στιγμή που αυτή πήγε κοντά στον κουρασμένο άντρα, που είχε σώσει την ίδια και τα αγέννητα παιδιά της, και βλέπει να του δίνει ένα φιλί.



Τώρα, δείτε τη φωτογραφία και απολαύστε το φιλί.

ΥΣ: Ήταν ντόπερμαν σαν τον Πλούτο μου.

Το δικό μας οδοιπορικό...

Πριν από λίγες μέρες ήταν η Παγκόσμια μέρα των ζώων. Απορροφημένη από τον αγώνα επιβίωσης γλυκέ μου το ξέχασα. Εσένα όμως ποτέ. Είσαι μέσα στην καρδιά μου, κι όσο κι αν θέλω να σε ξεπεράσω, όλα αυτά που ένωσαν εμάς τους δύο είναι τόσο έντονα, που με σημάδεψες.

Κι εδικά ο κοινός μας αγώνας να κρατηθείς στην ζωή με νύχια και με δόντια.

Από τότε που έφυγες για το μακρινό ταξίδι αρνιόμουν πεισματικά να πάω βόλτα στο "βουνό" μας.

Εχθές όμως μία δύναμη με καλούσε έντονα. Ξεκίνησα μόνη μου και διάβηκα όλα μας τα μονοπάτια.

Θα σου φανεί τρελό, αλλά σε όλη την διαδρομή αισθανόμουν έντονα την σκιά της παρουσίας σου.

Αφιερωμένο στο δικό μου "μωρό" τον Πλούτο που για επτά ολόκληρα χρόνια συντρόφεψε την ζωή μου με την πιο άδολη αγάπη.

Θυμάσαι μάτια μου; Εδώ κοντοστεκόμουν κι έτριβα τα χέρια μου ανάμεσα στα θυμάρια και μετά σου τα έβαζα στην μουσούδα σου μπροστά, να μυρίζεις αυτή την θεϊκή μυρωδιά της φύσης.

Εδώ κοντοστεκόσουν απορημένος  και με κοίταζες που καμάρωνα αυτόν τον άναρχο κήπο στην μέση του πουθενά.

Εδώ καθόμουν κι αγνάντευα την θέα, κι εσύ πάντα πιστός μου φύλακας, με περίμενες να τελειώσω το ονειροπόλημα για να συνεχίσουμε.

Η θέα από το σπίτι μας. Μαγευτική. Κάπου αχνά φαίνεται κι η παραλία που πηγαίναμε για μπάνιο.

Άλλη μια άποψη του τι αντικρίζουν τα μάτια μου το πρωί που ξυπνάω, ακούγοντας μόνο κελαιδίσματα από τα πουλιά.

Η αγαπημένη μας μπουκαμβίλια.

Η γατούλα που στην θέα σου έτρεχε να κρυφτεί. Τώρα με κοίταζε επιφυλακτική αλλά έκατσε να την φωτογραφίσω.

Το αγαπημένο σου πεύκο. Πάντα μία στάση εδώ για την "ανάγκη σου". Σε "ενέπνεε" το οξυγόνο.

Σ`αυτό το σπίτι πάντα κοντοστεκόμασταν και καμαρώναμε το μεράκι των ιδιοκτητών.

Μου λείπεις...  και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές πιο έντονα απ`όλες τις φορές.

To σπουργιτάκι...

Υπήρχε ένα σπουργιτάκι που, όταν άκουγε τη βροντή της θύελλας, ξάπλωνε στη γη και σήκωνε τα μικροσκοπικά πόδια του προς τον ουρανό.
– Γιατί το κάνεις αυτό; το ρώτησε μια αλεπού.
Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα ζωντανά πλάσματα! απάντησε το σπουργιτάκι. Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, σε περίπτωση που φανούμε άτυχοι και ο ουρανός πέσει πάνω μας.
– Τα καχεκτικά ποδαράκια σου να συγκρατήσουν τον απέραντο ουρανό;! με απορία και ειρωνεία ρώτησε η αλεπού.

– Ο καθένας εδώ κάτω στη γη έχει το δικό του κομμάτι ουρανού να συγκρατήσει, απάντησε το σπουργίτι.

You are so beautiful... to me

ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ - Η ΑΛΕΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΜΜΕΝΗ ΟΥΡΑ

Είμαστε λίγο άτσαλοι;

Μερικοί από τους φίλους μου...

Η παρέα πάει για μπάνιο....

Αυτό θα πει οργάνωση και κέφι για ζωή!!

Μάνα της Καρδιάς!

Ένα μικρό αφιέρωμα στην Μάνα,  που έφερε στον κόσμο Εκείνον που δίδαξε την Αγάπη, και στην μορφή της αντικατοπτρίζονται  όλες οι  μανούλες του κόσμου.

Ζωντανό προσκεφάλι η καρδιά μου
να βρίσκουν τα παιδιά αναπαμό.
Η λαχτάρα, παραστάτης της ζωής μου,
μόνιμη ευπρόσδεκτη σύνοικος
και στο στόμα μου πάντα ευχές-προσευχές.

«Κοιτάξτε το! Δεν είναι πανέμορφο;
Είν’ το παιδί μου!
Έκανε λάθη; Έσφαλλε;
Κανείς να μην πει ότι τόθελε.
Να μην το μαλώσει κανένας,
γιατί είν’ το παιδί μου
Πρόκοψε; Καμαρώστε το! Είναι παιδί μου!»


Σαν τη δική μου αγάπη, καμιά!
Σαν της μάνας τη χαρά και τον πόνο κανένας!
Αγαπάει πριν να δει.
Πάνω απ´ τη νάκα, πάνω απ’ το λίκνο,
πλάθει πορεία ουρανόδρομη ονείρων!

Αν μπορούσα, δίχτυ αγάπης πυκνό,
αδιαπέραστο κι άφθαρτο θα 'πλεκα
και μπροστά στα παιδιά μου θα το 'στηνα,
προστασία –όσο ζω κι αφού φύγω-
απ’ του κακού τους ανέμους,
απ’ το φθόνο του κόσμου κι απ´ τ´ άδικο.
Στημόνι, οι Ελπίδες,
Υφάδι, της Αγάπης τα Όνειρα
και οι σκέψεις, σαϊτιές επιδέξιες.

Θεέ μου,
μέσα στο στέρνο μου
της ουράνιας φλόγας τη ζέστα απιθώνοντας,
μ´ έκαμες Μάνα της Καρδιάς και όχι του ενστίχτου.
Δεν γεννώ, έτσι απλά·
δια βίου τα μωρά μου ανατρέφω.
Με το είναι μου όλο –όσο ζω κι αφού φύγω-
τους ανεκτίμητους καρπούς μου φροντίζω.

Πηγή: hamomilaki

ΓΑΤΕΣ ΠΟΥ ΤΣΑΚΩΝΟΝΤΑΙ !

Οι φίλες μου οι γάτες.

Ο Σοφός, ο Έξυπνος και ο Πονηρός.

Από το γλυκό μου alataki που με την μαγευτική πένα του, μας δίνει ακριβώς την πραγματικότητα που ζούμε.

Στον κόσμο τούτο τρία παιδιά γεννήθηκαν.

Μόλις τόμαθαν οι Μοίρες έτρεξαν να αποθέσουν τα δώρα τους.

Ευχήθηκε η πρώτη στο πρώτο παιδί.   Σοφός να γίνεις τόσο που όλος ο κόσμος να ζητά τις συμβουλές σου

Ευχήθηκε η δεύτερη στο δεύτερο παιδί. Έξυπνος να γίνεις τόσο που ποτέ μη χρειαστείς τη συμβουλή σοφού

Ευχήθηκε η τρίτη στο τρίτο παιδί. Πονηρός να γίνεις τόσο που ο Σοφός και ο Έξυπνος να σε βλέπουν και να σε φοβούνται…


Ήρθε καιρός που ο Σοφός κρύφτηκε, ο Έξυπνος αποχώρησε,
                ο Πονηρός είναι εδώ

Ένα αστέρι τρεμοσβήνει...

Από το γλυκό μου alataki3 γιατί τα παραμύθια δεν είναι παίξε-γέλασε.


Μια φορά κι έναν καιρό, στον ξάστερο ουρανό κάποιου μακρινού πλανήτη και στην πιο μεγάλη γειτονιά, ζούσε η αστεροοικογένεια του κ. Μεγαστέρη.
Εκεί περνούσαν τον καιρό τους οι γονείς και οι γονείς των γονιών μαζί με τα πολλά – πολλά αστερόπαιδά τους.
Σε κείνη τη γειτονιά την ημέρα ο καθένας έκανε τη δουλειά του και όλοι μαζί έβγαιναν σα νύχτωνε, έκοβαν βόλτες και έλαμπαν μέσα στα ασημένια τους ρούχα.
Στην οικογένεια οι μεγάλοι συζητούσαν μεταξύ τους για το πόσο ευχαριστημένοι ήταν από τη συμπεριφορά των αστερόπαιδων, πόσο καλά και άξια ήταν, πόσο υπάκουα και πόσο σπουδαία θα γίνονταν σα μεγάλωναν.
Άκουγαν οι διπλανοί και ζήλευαν την τύχη του κ. Μεγαστέρη που τόσο καλά κατάφερνε να κουμαντάρει την οικογένεια και πρόβλημα δεν υπήρχε να σκιάζει την ευτυχία του.


Μόνο η κ. Αστροσοφή που συμβούλευε όλη τη γειτονιά κουνούσε το κεφάλι της κάθε που έκανε επίσκεψη στο ευτυχισμένο σπίτι.  Εκείνη ήξερε πως δεν ήταν όλα, όσο τέλεια φαινόταν.


Η οικογένεια είχε και ένα μικρό αστερόπαιδο που δεν το γνώριζε κανείς, ποτέ δεν το είχαν πάρει μαζί τους στη βόλτα, αφού αυτό το τελευταίο δεν έμοιαζε στα μεγαλύτερα παιδιά τους.
Αυτό ήταν καχεκτικό, όχι τόσο όμορφο και λαμπερό και σα να μην έφταναν όλα, ήταν ζωηρό και ανυπάκουο και το χειρότερο, αυτό το λιανό παιδί επαναστάτησε κατά της οικογένειας και ήθελε, άκου κύριε, να το αφήσουν να ταξιδέψει μέχρι τον πλανήτη που έβλεπε από μακριά.


Οι γονείς ένιωθαν μεγάλη απογοήτευση που στο τέλειο σπίτι τους ήρθε τέτοια ντροπή, μάλωναν και υποτιμούσαν τον αστερομικρό τους, έλεγαν πως αφού δεν έμοιαζε στ’ αδέλφια του, θέση για κείνο δεν υπήρχε στον κόσμο τους.
Για ν’ αποφύγουν τα χειρότερα που τρέχα-γύρευε τι θα έλεγαν οι γείτονες, το κλείδωσαν στο πιο σκοτεινό δωμάτιο του σπιτιού και του απαγόρευσαν να βγαίνει βόλτα τις νύχτες. και στο τέλος το ξέχασαν και συγχώρησαν τον εαυτό τους, αφού εκείνοι είχαν κάνει το χρέος τους.


Το αστεροαπόπαιδο στεναχωριόταν πολύ με την συμπεριφορά της οικογένειας, δεν καταλάβαινε γιατί δεν το αγαπούσαν και μέρα με τη μέρα έχανε και το λίγο χρώμα που είχε όταν γεννήθηκε.
Μια νύχτα άνοιξε το παράθυρο του σπιτιού, αγνάντεψε τον αγαπημένο του πλανήτη που φαινόταν κάτω μακριά και πήρε την απόφασή του.
Θα έδινε έναν πήδο και θα βρίσκονταν κοντά του.
Εκεί η ζωή του θα ήταν διαφορετική, κανείς δεν θα του ζητούσε να λάμπει όλο και περισσότερα, σίγουρα εκεί κάποιος θα το αγαπούσε για το δικό του φως και δεν θα του ζητούσαν να γίνει όπως τα άλλα του αδέλφια.


Το είπε και το έκανε. Άφησε τα χέρια του από το περβάζι και άρχισε να ταξιδεύει και να ταξιδεύει και να ταξιδεύει…
Γύρω του άκουγε ψιθύρους.
Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει… έλεγε κάποιος
Τι απογοήτευση, τι του ήρθε ν’ αφήσει τη σιγουριά του σπιτιού του… έλεγε κάποιος άλλος
Μη δίνεις σημασία, κανένας απροσάρμοστος θα είναι… έλεγε ένας τρίτος…
Και το αστέρι συνέχιζε πετώντας το μακρινό του ταξίδι και καθώς πετούσε το φως του τρεμόσβηνε και τρεμόσβηνε, μέχρι που σταμάτησε να φαίνεται από την παλιά του γειτονιά.


Το αστεράκι είχε πολύ δρόμο ακόμα να κάνει και ούτε το ίδιο ήξερε αν θα έφτανε ποτέ στον πλανήτη που ονειρευόταν, μα δεν το ένοιαζε καθόλου.
Ήταν τώρα ελεύθερο και  δεν μπορεί, κάποιον θα συναντούσε στην στράτα του να το αγαπήσει,  έστω και με κείνο το αχνό φως που του χάρισε η ζωή.

Χρήσιμο για τον υπολογιστή.!!!

ΕΠΕΙΔΗ ΟΛΟΙ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΜΑΣ

ΟΣΟ ΠΙΟ ΣΥΧΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ

ΔΙΑΤΗΡΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΩΡΑ ΕΝΑ UTILITY ΑΠΟ ΤΗΝ MICROSOFT

ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΤΗΣ ΠΛΕΥΡΑ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΥΣΙΚΑ



ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ.

ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΤΟ , ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ.

ΑΠΛΩΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΛΕΞΗ  HERE  ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΗ ΤΟ UTILITY.


here<http://www.raincitystory.com/flash/screenclean.swf>

Μονολογούνε...!;

"Εγώ μιλώ με τ' άλογα, το σπίνο, τον κορυδαλλό,

με όντα, εγώ, παράλογα και με ανθρώπους δεν μιλώ...

Μονολογούμε, μονολογούμε,

τι λένε οι άλλοι ούτε που ακούμε,

τον ξένο πόνο δεν τον μπορούμε,

μιλάμε έτσι για να μιλούμε.

Εγώ μιλώ με τη βροχή και με το κύμα στο γιαλό,

με όντα, εγώ, χωρίς ψυχή και με ανθρώπους δεν μιλώ...

Μονολογούμε, μονολογούμε,

τι λένε οι άλλοι ούτε που ακούμε,

τον ξένο πόνο δεν τον μπορούμε,

μιλάμε έτσι για να μιλούμε."

Αυτά τα λόγια γυρνάνε μέρες τώρα στο μυαλό μου...

αυτές τις μέρες, αισθάνομαι ότι 'μονολογούμε'

ο καθένας μας αντιμετωπίζει προβλήματα

πρωτόγνωρα, άγνωστα μέχρι χθες, αλλόκοτα...

προβλήματα που βαραίνουν την ψυχή

και μας κρατάνε εγκλωβισμένους,

απομυζώντας  και την τελευταία μας ικανότητα ανάλυσης

με αποτέλεσμα...

να μας μιλάνε οι γύρω μας για τα δικά τους,

αλλά εμείς, χωρίς το παραμικρό απόθεμα δυνάμεων,

δεν μπορούμε ούτε καν να ακούσουμε,

πόσο μάλλον  να συμπονέσουμε, να συμμεριστούμε,

να συνδράμομε, να ενθαρρύνουμε ακόμη και να παρηγορήσουμε...

Οι φίλοι, όμως γι' αυτό βρίσκονται στην ζωή μας...

να τους ακούμε, να τους συναισθανόμαστε, να τους παρηγορούμε...

Τι θα γίνει; Για πόσο ακόμη θα μονολογούμε;

Θα μου πείτε, προς τι όλα αυτά;

Ναι, είναι αλήθεια!

Σήμερα, έπιασα τον εαυτό μου να 'μονολογώ'

'τι λέγανε οι άλλοι, ούτε που άκουγα...

τον ξένο πόνο δεν τον μπορούσα...

μιλούσα μόνο για τον δικό μου...!

Μήπως, τελικά πρέπει  ν`αρχίσω να μιλάω...

'με τ' άλογα, το σπίνο, τον κορυδαλλό' ή

'με τη βροχή και με το κύμα στο γιαλό'

τουλάχιστον αυτά τα 'όντα, τα παράλογα' και

'τα όντα χωρίς ψυχή'...

δεν μπορώ να τα πληγώσω!!!

Αυτά ακούω να λέει η κυρά μου στην φιλενάδα της. Από ότι κατάλαβα το γράψανε και στο κομπιούτερ...μη με ρωτάτε λεπτομέρειες.
Κάθομαι στην αγκαλιά της τις ατέλειωτες ώρες που μιλάνε και ακούω τι λένε...βέβαια, μη νομίζετε ότι τις καταλαβαίνω!
Πάντως, να σας πω την αλήθεια και εγώ όλη μέρα μονολογώ, σύμφωνα με αυτές τις περιγραφές, και η κυρά μου φωνάζει...
Δεν της αρέσουν οι δικοί μου μονόλογοι, γιατί, άραγε;
Γαβ, γαβ, γαβ!!!
Πείτε μου, γιατί;;;;

Νεφέλη,


πηγή

Η Μίνα...

Είμαι ξαπλωμένος, στα πόδια του αφεντικού, ενώ απολαμβάνει τον πρωινό του καφέ. Κουβεντιάζει με την κυρά μου και με έχουν νανουρίσει. Αυτή η πρωινή ξάπλα στην αυλή είναι πάντα απολαυστική.

Η αυλή του σπιτιού είναι πλακόστρωτη με μαρμάρινες, πρωτότυπες πλάκες, συλλογή και δημιουργία του αφεντικού (ίσως κάποτε σας πω γι' αυτές)...

Τι έλεγα; Α, ναι, η αυλή έχει πάντα σκιά, είναι απάνεμη και την περιβάλουν 2 κουκουναριές, που φυτεύτηκαν όταν γεννήθηκαν τα παιδιά και μια γέρικη ελιά με πολύ απλωτά κλαδιά.

Εκεί, λοιπόν που είχα γλυκάνει, ακούω το αφεντικό να σηκώνεται. Σκέφτηκα να τον ακολουθήσω, αλλά το χουζούρι ήταν καλύτερο.

Μέσα στο λήθαργό μου ακούω φωνές. Το αφεντικό ήταν στα κοτέτσια και κάποιον 'στόλιζε'. 

Έπρεπε να πάω κοντά, να ελέγξω την κατάσταση. Μόλις έφτασα στο κατώφλι του κοτετσιού τι να δω...το αφεντικό σε κάμψη πάνω από την Μίνα, την κότα να την ψέλνει και αυτή να τον κοιτάει παγωμένη. Γυρνάει με βλέπει και λέει "τι θα γίνει με αυτή;" γυρνάει στο μέρος της και αρχίζει πάλι το κήρυγμα για το που είναι πιο πρακτικά να γεννάει τα αυγά. Ότι εκεί που τα αφήνει τον δυσκολεύει να τα μαζέψει. Πόσες φορές πρέπει να επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα, πότε θα βάλουμε, επιτέλους μυαλό; 

- "ωχ, θα με πάρει και εμένα η μπάλα", σκέφτηκα και άρχισα να απομακρύνομαι, όταν τον άκουσα  να μου φωνάζει "Δεν τελείωσα, που πας; Εδώ, εδώ να κάτσεις να τα ακούσεις, μήπως και της βάλεις λίγο μυαλό, γιατί έτσι όπως πάει έχει βαλθεί να με κοψομεσιάσει..." και άρχισε πάλι να 'ψέλνει' και να 'κηρύττει'. 

Στο τέλος την χάιδεψε και της είπε ότι ήταν καλή κότα και έκανε πάντα μεγάλα αυγά,  "αλλά βρε παιδί μου σκέψου και εμένα..."

Γύρισε σε μένα και λέει "Είσαι μάρτυρας μη με κάνετε να λέω όλο τα ίδια και τα ίδια, ε; κανόνισε..."

Τώρα, τι μπορούσα να κανονίσω εγώ με την Μίνα δεν κατάλαβα, αλλά για να το λέει κάτι θα ξέρει...

τι αφεντικό είναι!

Εγώ ο Ρόμελ...

Με φωνάζουν "Ρόμελ" και είμαι Ολλανδικό Ποιμενικό Λυκόσκυλο με κοκκινωπό τρίχωμα στο σώμα  και μαυριδερή μουσούδα. (Σήμερα, απ' ότι έμαθα, η ράτσα μας έχει απαγορευτεί για  συντροφιά διότι συγκαταλέγεται στους σκύλους εργασίας για ποίμανση αγελάδων και βοϊδών). Πρόσφατα έλεγα ιστορίες της ζωής μου στον αγαπημένο μου φίλο, "Πλούτο" και αφού ξεκαρδιζόταν για μέρες, μου ζήτησε να έρθω @εδώ και να γράψω μερικές.
Ωραία είναι @εδώ!

Μεγάλωσα από κουτάβι, με μπιμπερό, στα χέρια του πιο συναρπαστικού ανθρώπου που έχω γνωρίσει...ποτέ δεν μπορούσες να ξέρεις τι θα σου συμβεί το επόμενο λεπτό!

Ρόμελ

Τον περισσότερο χρόνο τον περνούσα στο κτήμα του, στον Μαραθώνα, όπου έμενε το καλοκαίρι και ολόκληρη η οικογένεια του αφεντικού μου, του Νίκου.

Ο ρόλος μου, από νεαρή ηλικία, ήταν αυτή του επιστάτη, 2ος μετά το αφεντικό!

Το κτήμα έσφυζε από ζωή. Φιλοξενούσε, κότες, πρόβατα, κατσίκες, ένα τράγο, χήνες, πάπιες και κάθε λογής πτηνά, από φασιανούς μέχρι καναρίνια και παπαγάλους, που ζούσαν σε ένα τεράστιο κλουβί που είχε από παιχνίδια μέχρι τρεχούμενο ποταμάκι που χυνόταν σε μια όμορφη λίμνη με ένα γλυπτό συντριβάνι (όλα σύμφωνα με την έμπνευση του αφεντικού και φιλοτεχνημένα από τα χέρια του.

Όλη την ημέρα ήμουν η σκιά του. Παρακολουθούσα με προσοχή όλες τις εργασίες και αν μπορούσα έβαζα και ένα χεράκι ή και καμιά φωνή, όπου χρειαζόταν!

Έχουν μείνει ανεξίτηλες στην μνήμη μου οι ατελείωτες κουβέντες του με οποιονδήποτε έκανε κάτι που δεν τον έβρισκε σύμφωνο!

Μπορούσε για ώρες να εξηγεί, για παράδειγμα, πόσο καλό θα ήταν για την Μέλπω (την χήνα) να μένει στο δικό της σπίτι, που ήταν ηλιόλουστο και πιο υγιεινό από το δικό μου, στο οποίο συνήθιζε να κάνει κατάληψη! Πολύ με ευχαριστούσε να τον ακούω να της αναλύει όλα τα πλεονεκτήματα, καλοπιάνοντάς την! Βέβαια εκείνη δεν εννοούσε να συμμορφωθεί, με αποτέλεσμα να ακούει τα εξ' αμάξης κάθε φορά που την έβλεπε στο δικό μου σπίτι!

Όλα τα ζώα, στο κτήμα είχαν το όνομά τους. Του άρεσε να τα αποκαλεί με ονόματα φίλων και συγγενών της οικογένειας! Κάτι που ήταν 'πικάντικο' όταν ήταν παρών κάποιος και φώναζε με το όνομά του μια κότα ή μια προβατίνα...

Μια από τις πιο αγαπημένες του ασχολίες ήταν να ταΐζει και τους "κουμπάρους" του, τα ποντίκια με ένα ειδικό στάρι! Γύρναγε, όλο χαρά, και τους κουβέντιαζε και αυτούς, καθώς έβαζε τροφή στα πιό απίθανα μέρη..."τώρα θα δείτε. πούσ...δες", "έχω καλό μεζέ...", "έτσι για να μάθετε...", "να σας δω τώρα;", και άλλα τέτοια...

Αυτά για αρχή, μη σας κουράσω άλλο. Τα επόμενα άρθρα θα είναι και μια ιστοριούλα...

Φίλοι

Υπακοή!

Μία Σπέτσες με κερατίτιδα παρακαλώ.!!!

Ότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά το ήξερα.Οι φίλοι μου, όμως, μου το επιβεβαιώνουν κάθε μέρα τόσο έντονα, που στο τέλος, θα το πάρω το τρελόχαρτο δεν θα την γλιτώσω.

Μου μοιάζουν, και ομορφαίνουν την κάθε στιγμή της ζωής μου με την παρουσία τους.
Μόλις με δουν λίγο να μαυρίζω (όχι από τον ήλιο, αλλά ψυχικά), η λύση είναι μία.
Σε βουτάμε από το μαλλί και σε πάμε εκδρομή όσο πιο μακριά μπορούμε, μπας και ξεχάσεις  να γυρίσεις, κι απαλλαχτούμε από σένα κι από την τρέλα σου.
"Έλα πατσαβούρα, φεύγουμε αύριο για Πελοπόννησο γιατί έχουμε μια δουλειά και σε θέλουμε παρέα.
Όλη αυτή η ευγένεια βέβαια, διακατέχει τον αρκούδο της παρέας που έχει δύο τρελές να κουλαντρίσει.
Την γυναίκα του και μένα που είμαι το άλλο μισό του φιλισκουνιού μου.
Σηκώθηκα πρωί-πρωί, η γυναίκα και με την τσίμπλα στο μάτι βρέθηκα Εθνική οδό με τον τρελό να οδηγεί, και να παίζει σαν μωρό με τα διερχόμενα αυτοκίνητα που τολμούσαν να τον προσπεράσουν.
Βρεθήκαμε στο Ναύπλιο, κι αφού τελειώσαμε την δουλειά που είχανε, η ερώτηση ήρθε ακαριαία:
"Τώρα που θέλετε να σας πάω παλιόγριες; Θέλετε Καλαμάτα ή να χτυπήσουμε Σπέτσες";
Ο κλήρος ερρίφθη και βρεθήκαμε Σπέτσες.
Και βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, τους τρεις τρελούς τους πήρε είδηση όλο το νησί.
Ναι βέβαια, γιατί όταν έχεις την αρκούδα μαζί σου, που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κάνει δημόσιες σχέσεις, πως να περάσεις απαρατήρητος;
Μέσα σε λίγη ώρα όλη η παραλία μας ήξερε τρομάρα μας.
Κι αφού φάγαμε κι ήπιαμε ο μικρός της παρέας(ο αρκούδος) ήθελε βόλτα με το μόνιππο.
"Μικρέ κι ανόητε λύσσαξες για μόνιππο" του λέει η φιλενάδα μου.
"Δεν λύσσαξα εγώ, είδα τα σάλια που τρέχανε από ένα σκυλί" απαντάει ο μικρός αρκούδος.
Αυτό μάλλον θέλει Μπαμπινιώτη για να καταλάβετε τι εννοούσε.
Ναι  ομολογώ ότι έχει μία περίεργη ζήλια με τα σκυλιά που είναι αραχτά στον ήλιο, και τον κοιτάνε απαξιωτικά όταν περνάει από δίπλα τους, και μετά συνεχίζουν αδιάφορα τον ύπνο τους.
Κάναμε την βόλτα με το μόνιππο, κι ήρθε η ώρα του παγωτού!
"Μάστορα θέλω δίχρωμο παγωτό. Δεν είμαι ρατσιστής αλλά όλα τα τρώω. Και λευκά και μαύρα".
Κάγκελο ο παγωτατζής!
Ζήλεψα κάποια στιγμή και χώνω το κουτάλι μου στο παγωτό του να δοκιμάσω λίγο.
"Ουστ, πατσαβούρα. Δεν φοβάμαι τίποτα αλλά μην με κολλήσεις κερατίτιδα. Γαμώτο δεν σε πρόλαβα με κόλλησες, ούστου."
"Κι όχι τίποτ' άλλο αλλά όταν περνάω από τούνελ με το αμάξι, φοβάμαι ότι θα μπλοκαριστώ εκεί μέσα, την ώρα που θα ξεφυτρώνουν, ξαφνικά τα κέρατα..." συνεχίζει.
Ότι είναι κολλητική κι η κερατίτιδα δεν το ήξερα.
Το έμαθα κι αυτό σήμερα.
Ψάχνω απεγνωσμένα για χαρτοπετσέτα και στυλό να γράψω τις ατάκες του.
Βρίσκω χαρτοπετσέτα και ρωτάω για στυλό.
"Που είναι ο στυλός";"Στον κ...λο σου" απάντηση αρκούδας.
Αυτό το "παιδί" ποτέ δεν θα μάθει τρόπους.
Τόσα λεφτά χαλάσαμε με την φιλενάδα μου, να το στείλουμε στα καλύτερα σχολεία, άδικος κόπος.
Παιδί μπήκε, "αρκούδα" βγήκε.
Η δικιά μας αρκούδα όμως, με την χρυσή καρδιά που είναι δίπλα μας, στα πιο δύσκολα.
Που είναι ικανός να εξαφανίσει, όποιον πειράξει τις πατσαβούρες του.
Που εύχεται να πάθουμε φαρυγγίτιδα, για να μην το ζαλίζουμε με το μπίρι μπίρι μας.
Που με το χιούμορ του, μας κάνει να ξεχνάμε όλη την μαυρίλα μας.
Που δεν έχει μία στην τσέπη, κι όμως και με το τίποτα σου προσφέρει τον κόσμο στα πόδια σου.
Κάνει τα μαγικά του, τα τρελά του και με κάποιον περίεργο τρόπο όλα φαντάζουν μαγικά.
Αφιερωμένο σε όλους τους αρκούδους με την χρυσή καρδιά που ομορφαίνουν την ζωή μου/μας.

Φαντασία μου πλανεύτρα.!!!

Ένας στίχος λέει: "Φαντασία μου πλανεύτρα είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα".
Από μικρό κορίτσι ήμουν κολλητή φιλενάδα μαζί της.
Με ταξίδευε στον δικό της κόσμο κι όλα τα πράγματα γύρω μου γίνονταν μαγικά.
Οι εκθέσεις μου στο σχολείο από τις καλύτερες.Χρωματισμένες με όλα τα χρώματα της κολλητής μου. Ούτε ο  Φώσκολος να ήμουν,η... Φωσκολίνα μάλλον.
Τελικά βέβαια  δεν την απέφυγα την παγίδα.
Έγραψα την δική μου Λάμψη, μόνο που ο Δράκος του σεναρίου, ήταν ο ίδιος ο εαυτός μου.
Δολοπλόκος και μάγιστρος να με οδηγεί σε λάθος επιλογές, έτσι για να έχει και λίγο σασπένς το σενάριο.

Απτόητη συνέχιζα το κολλημά μου μαζί της, τόσο που έφθασα στο σημείο να πάθω και οξεία αναισθησία, σε σημείο να χειροκροτώ και τους πολιτικούς ως  εθνοσωτήρες.
Όπως τελευταία και τον Τζέφρυ, όταν έκανε εκείνο  το τολμηρό βήμα να γκρεμίσει και το κέντρο Φαντασία, για να δώσει ελεύθερες παραλίες στον λαό,(μήπως και γίνει το θαύμα και πνιγεί  κάποιος, ώστε να έχει ένα στόμα λιγότερο να τον βρίζει δηλαδή), σηκώθηκα όρθια και τον χειροκροτούσα.
Ναι για τέτοιον παροξυσμό "αέρινης φαντασίας" μιλάμε.
Τα 300 κλεφτόπουλα να μου φαντάζουν σαν τους 300 του Λεωνίδα. 
Ήρωες που θυσιάζονταν για το καλό μας, στρογγυλοκαθισμένοι  τόσες ώρες  στα έδρανα της Βουλής, μέχρι να βγάλει κάλους ο κώλος τους.
Να αναγκάζονται να ψηφίζουν  νομοσχέδια για την σωτηρία  μας, αντί να ξαπλώνουν σε καμιά παραλία (απ`αυτές που ελευθέρωσε ο Τζέφρυς)  και  να παίρνουν καθαρό αέρα.
Κάτι έγινε όμως αυτές τις μέρες σε προσωπικό επίπεδο, και ξαφνικά τα τσούγκρισα  μαζί της.
Τέλος με την πλανεύτρα κολλητή  μου.

Κι εκεί που αρχίζω να συνέρχομαι, έρχεται η πρόταση της φιλενάδας μου να πάμε σε μια συγκέντρωση που θα μιλάγανε για Θεοκρατικά ζητήματα, μήπως και ηρεμήσει η ψυχή μου από την τρικυμία που περνούσα, μετά από τον τσακωμό με την πλανεύτρα  Φαντασία.

Ακούω, ακούω, και το μυαλό μου ταξιδεύει, σε άλλα μονοπάτια δικά μου, προσωπικής φύσεως.
Τίποτα όμως απ`αυτά που ακούω δεν μου αποσπά την προσοχή, δεν αγαλλιάζει την ψυχή μου.
Και ξαφνικά ακούω στο καπάκι και μια ομιλία, κατραπακιά σκέτη, που με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Μιλούσε για αιώνια ζωή λέει, για το τέλος του κόσμου που ήταν πολύ κοντά μας λέει, ίσως  να είχε γίνει και χθες λέω (δε λέει), και σαν ωραία κοιμωμένη, λέω, να μην το πήρα χαμπάρι -ξαναλέω.
Για ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ ανθρώπων, και παράδεισο επί της γης έλεγε, όπου δεν θα υπάρχει δάκρυ και πόνος, ού λύπη ού στεναγμός ματά 'λεγε, κι ο κάθε ένας θα απολαμβάνει το δικό του μέρισμα σ`αυτό τον ιδανικό κόσμο, σα να 'θελε να μας πεί.

Μόνο που κάτι μου χάλαγε την συνταγή.
Όλ`αυτά θα γίνονταν μόνο για   λίγους εκλεκτούς, λέει, που θ`ανήκαν κάπου συγκεκριμένα, σε κάποια θρησκευτική ομάδα μονάχα. Δεν ήταν για όλους.. επιλεκτική σωτηρία μιλάμε.
Οι άλλοι, στον Καιάδα, στα τάρταρα τα ζοφερά!
 Κι εγώ που  πίστευα μέχρι τώρα ότι είμαστε όλοι  παιδιά του Θεού ανεξαρτήτως που ανήκουμε.
Καθολικοί, Ορθόδοξοι, Ευαγγελιστές, Μάρτυρες του Ιεχωβά κ.λ.π

Τότε σηκώθηκα και χειροκρότησα τους συνοδοιπόρους στον κόσμο της Φαντασίας.
Κι εγώ η παρδάλω νόμιζα ότι  ήμουν η μόνη φαντασιόπληκτη. Αμ έχει κι άλλους.. οοοχού!!

Δοξάστε την αβάσταχτη ελαφρότητα των ανθρώπων που παίζουν το αιώνιο παιχνίδι  της Φαντασίας.
Το παραμύθι με τον Δράκο.
Μόνο που δεν βλέπω τον ήρωα να έρχεται καβάλα στο άλογο για να σκοτώσει τον κακό Δράκο από το μυαλό των ανθρώπων. Τελικά "Φαντασία μας  πλανεύτρα είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα..".
Και θυμήθηκα ξανά, τα λόγια κάποιου, που μου έλεγε ένα πρωί..
"Μην πάς, απάτες είναι όλα, απόφευγε τους δήθεν σωτήρες της ψυχής που δεν μπορούν να σώσουν καν την δική τους. Μόνη θα σωθείς, αρκεί να το θέλεις.. κανένας άλλος δεν σε σώζει, άκου με.."

Για άλλη μια φορά, δεν τον άκουσα.!!!

...Και τότε, σαν επίλογο, θα μου θυμίσει κάτι ακόμη τελευταίο..
"Ου φωνήσει σήμερον αλέκτωρ πριν ή τρις απαρνήση μη ειδέναι με".."

Read more: Το θολό τοπίο με την ξεκάθαρη ματιά.: Φαντασία μου πλανεύτρα.!!! http://nefeloma.blogspot.com/2010/05/blog-post_19.html#ixzz0oMZKYxt0

"Feelings..."

Τελικά, η σύγχρονη εποχή είναι γεμάτη ποικιλία αισθημάτων...
Μέσα σε μια μέρα πέρασαν αρκετά από μπροστά μου:

• Μοναξιά, να έχεις τόσα να πεις, να πνίγεσαι να τα μοιραστείς... αλλά ο σύντροφος λείπει στην δουλειά και η φιλενάδα είναι βουτηγμένη σε ένα πέλαγος ασιδέρωτων ρούχων, που έπρεπε (αυτό το "πρέπει" ποτέ δεν το κατάλαβα...) να περάσουν από τα χέρια της...
• Ικανοποίηση, είσαι μόνη στο σπίτι, μόνη στο σπίτι!!! και μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, καταλήγοντας που αλλού; στο Internet... Έχεις όσο χρόνο θέλεις να διαβάσεις αλληλογραφία, να απαντήσεις και να προωθήσεις μηνύματα, να κάνεις επισκέψεις, να μπεις στο FB... και γενικά να  μετατραπείς σε ένα μοντέρνα, κοινωνικό άτομο...
• Απόλαυση της δημιουργίας, να φτιάξεις μια εικόνα σύνθεση για τις ανάγκες κάποιου άρθρου, να γράψεις άρθρο στο "Θολό"...
• Αγωνία όταν χρειάζεται να σουλουπώσεις ή να κάνεις παρεμβάσεις σε blog φίλων και δεν είναι on line και δεν ξέρεις αν θα τους αρέσει το αποτέλεσμα....φτιάχνεις, φτιάχνεις στο άγνωστο - γνωστό!
• Τύψεις γιατί βλέπεις ότι μια πολύ όμορφη μέρα πέρασε και εσύ έμεινες μέσα κλεισμένη, παρέα με ένα πληκτρολόγιο, κάνοντας "πολύ χρήσιμα πράγματα" (όπως σε βολεύει να τα βαφτίζεις)
• Πόνο στον ώμο, κάνοντας όλα αυτά δεν έχεις σηκωθεί ούτε για κατούρημα με αποτέλεσμα να έχεις πιαστεί, χωρίς να το καταλάβεις και να απορείς "τι έκανα και πιάστηκα; Σκούπα... δεν έβαλα , σιδέρωμα...ούτε που τα κοίταξα τα ρούχα, οπότε ούτε συναισθηματικά δεν κουράστηκα, πεντικιούρ δεν έκανα... (όλα αυτά ήταν τα δικά μου "έπρεπε", σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχα καταστρώσει την προηγουμένη) πως πιάστηκα; "Έλα μου ντε Μαρίτσαμ", όπως λέει και ο άνδρας μου...
• Κενό, γύρω στο βραδάκι κόβεται και το Internet και πέφτεις με φόρα στον "τοίχο" των σβηστών led. Αν αυτά τα 4 led έχουν γίνει το μόνιμο αντικείμενο που παρακολουθώ συχνά  παρακαλώντας να σταθεροποιηθούν όταν τα βλέπω να αναβοσβήνουν....
• Μούδιασμα, γιατί όλα αυτά δεν μπορείς να τα μοιραστείς με κάποιον και να μην σε περάσει για τρελό...
• Απογοήτευση, όταν οι ανωτέρω - και λίγο καθαρεύουσα - είναι πια διαθέσιμοι έχουν τόσα να σου πουν που όταν, τελικά, έρθει η σειρά σου τα δικά σου έχουν, ως δια μαγείας "εξατμιστεί" και μένεις μόνο με ένα ανοικτό στόμα που στο τέλος το ακούς να λέει: "Είχα τόσα να σου πω, αλλά τα ξέχασα" και αν είσαι άτυχη και ο συνομιλητής έχει όρεξη (κάτι που ο άνδρας μου έχει σε πλεόνασμα) παίρνεις και την απάντηση: "ε, δεν θα ήταν  σπουδαία..."
• και τέλος απορία,  "μου έχει σαλέψει;", "έχει μείνει λίιιιγο λογική;", "μετά από όλα αυτά μπορεί κανείς να με πάρει στα σοβαρά;"

από ότι καταλαβαίνετε το τελευταίο συναίσθημα θα απαντηθεί από εσάς!!!

πηγή: Theodosia

"Αθώα"

Κάπως έτσι είναι το κεφάλι μου αυτή την στιγμή!

Πάλι πέρασα μια δύσκολη μέρα που στέφτηκε, όμως με επιτυχία.

Είχα να αντιμετωπίσω ένα άδικο δικαστήριο και ευτυχώς αθωώθηκα!

Δεν παύει, όμως να είναι μια επίπονη εμπειρία...

Ευτυχώς, ξέρετε ποιος ήταν δίπλα μου...!

Ναι, ήταν η Σία!!!

Ήταν εκεί, κοντά μου και για να μου αφαιρέσει την αγωνία και το άγχος, άρχισε να σχολιάζει τα ενδυματολογικά γούστα του κάθε δικηγόρου  και από αυτό έβγαζε συμπέρασμα αν είναι καλός ή όχι...!

Καλά ήταν τραγελαφικό! Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή!

Φτάσαμε στο στέκι των δικηγόρων, κοντά στην Ευελπίδων, οι τρεις μας, εγώ ο Μήμης (άνδρας μου) και η Σία (πιθανή μάρτυρας - σύμφωνα με το δικηγόρο - άσχετα αν εγώ ήμουν σίγουρη ότι χρειαζόταν!)

Όταν μας τηλεφώνησε ο δικηγόρος, εγώ και η φιλενάδα κατευθυνθήκαμε στο κτήριο 2, πρώτη πόρτα δεξιά (αυτή ήταν η περιγραφή του δικηγόρου). Αλλά από την αίθουσα έβγαινε μια καθαρίστρια και η Πρόεδρος ανακοίνωνε 10 λεπτά διάλυμα για να καθαριστεί ο χώρος...

Απορημένες  καθίσαμε στην πρώτη σειρά -άδεια η αίθουσα, με εξαίρεση κάποια άτομα πιστάγκωνα δεμένα με χειροπέδες- και η 'καλή' μου άρχισε να σχολιάζει....άρχισε από τα παπούτσια.... 

"κοίτα, τα άσπρα σκαρπίνια τον μάραναν, τα έχει βάψει τόσες φορές, λες και τα έχει περάσει αμέτρητες φορές μπλάνκο..."

"κοίτα τον άλλον με τις άσπρες κάλτσες..."

"καλά αυτός τι το ήθελε το μωβ πουκάμισο με το καφέ σακάκι;"

και συνέχισε ακάθεκτη...σχολιάζοντας τους πάντες....!

Δεν πίστευα στα αυτιά μου...κοιτάω να βεβαιωθώ και ήταν η Σία δίπλα μου, δεν ήταν ο άντρας μου...(συνήθως και για αυτόν αυτά είναι τα κύρια θέματα ενδιαφέροντος).

Τελικά μάθαμε ότι πριν από εμάς, ένας αλλοδαπός, μόλις άκουσε ότι ήταν "ένοχος" τα κατέβασε και κατούρησε μπροστά στο εδώλιο!!! Απίστευτο;!

Γι' αυτό οι καθαρίστριες ήταν σε κατάσταση αλλοφροσύνης..!

Μετά θυμάμαι το: "Το δικαστήριο κρίνει την κατηγορούμενη αθώα!"

Είχε μιλήσει η Σία, είχα μιλήσει εγώ και ο δικηγόρος στα ενδιάμεσα, αλλά το μόνο που μου έμεινε είναι ότι άκουσα το "Αθώα" αποσβολωμένη, τόσο που έπρεπε να το επαναλάβει η Πρόεδρος...όχι γιατί δεν το πίστευα, αλλά γιατί έχω μάθει να περιμένω πάντα το χειρότερο!!

Πάντως όλα πήγαν καλά, αλλά το κεφάλι μου παραμένει σε αυτή την κατάσταση!!

πηγή: Theodosia

Εμείς....

Έναν αιώνα και κάτι μετά κι όμως σαν χθες ... σαν σήμερα...

κι όπως το πάνε σίγουρα και σαν αύριο!

Είναι αλήθεια ότι πολλοί έχουν αναφερθεί σε αυτόν τις τελευταίες μέρες...

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά’χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ’χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

*******

Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.

*******

Όλα σ’αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

*******

Ο Έλληνας δυό δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.

*******

Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

*******

Γι’ αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά,
σικτίρ και στα καινούργια!

*******

Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ό,τι λέγει,
κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
δεν κάνει ό,τι λέγει,
δεν λέγει ό,τι κάνει.

*******

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.
Θέλει ακόμα  -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που’χει
στο ’να λουστρίνι, στ’αλλο τσαρούχι.

Τα σχόλια δικά σας...

πηγή: Theodosia

Έξω, έξω...θα' μαι ολιγαρκής!

Σόλων: ...θα πρέπει να είμαστε λίγο κύριοι...

λίγο κοσμικοί...

Λουκάς: Ναι, ναι, τακτικονορμάλ...

"Περάστε παρακαλώ, καθίστε...

τι λέτε; σας παρακαλώ περάστε πρώτος...

και σας παρακαλώ...επισκέψεις τακτικές...

Σόλων: Γενικώς να προκαλούμε τον σεβασμόν...

Λουκάς: Ναι, ναι, περάστε σας παρακαλώ...

μα τι λέτε...έχετε δίκιο...

δικαιότατον δίκαιο...

Σόλων: Γενικά να μην σε πάρουνε ότι είσαι κατωτέρας υποστάθμης...

Λουκάς: Κομψός...

Σόλων: Ύποπτος...καθώς πρέπει...

χαχαχαχαχα

Λουκάς: ΟΧΙ

Σόλων: Τι "όχι"

Λουκάς: ...όχι δεν μπαίνω...

δεν μπαίνω μεσ' το αυγό, σκάω...

Σόλων: Μωρό μου, έχει aircondition!

Λουκάς: Θέλω να βλέπω...

Σόλων: Έχει τηλεόραση!

Λουκάς: Ουρανό, δέντρα, 

Σόλων:Έχει!

Λουκάς: ...ψεύτικα!

Σόλων:  ψεύτικα, αληθινά, δεν ξέρω...πάντως έχει!

Λουκάς: Σόλων, θα μας χωράει και τους δυο το αυγό, ε;

Σόλων:  και τους δυο, μωρό μου; Όχι ο καθένας μας θα έχει από ένα αυγό, μόνος του! 

"Άνεσης"

Λουκάς: Μόνος;

Σόλων: Μόνος, μόνος!

Λουκάς: Όχι, Σόλων, μόνος...

δεν μπορώ μόνος...

δεν αντέχω μόνος, Σόλων...

Σε παρακαλώ, όχι μόνος Σόλων...όχι μόνος!

Σόλων: Μωρό μου...θέλεις να μην μπούμε;

Λουκάς: Να μη μπούμε!

Σόλων: Να βγούμε έξω;

Λουκάς: Έξω, ναι, έξω...

Σόλων: ...αλλά πρέπει να ξέρεις Λουκά, ότι έξω από το αυγό...

Λουκάς: ναι

Σόλων: δεν θα έχουμε ούτε πολυθρόνες με αφρολέχ, ούτε καφέ, ούτε ουίσκι, ούτε ψητό στα κάρβουνα, μωρό μου!

Λουκάς: Σόλων, Σόλων, θα' μαι ολιγαρκής...

Σόλων: ολιγαρκής πρέπει να' σαι! 

Λουκάς: από' δω και πέρα θα είμαι ολιγαρκής...

αλλά σε παρακαλώ, Σόλων, ΈΞΩ

Σόλων: έξω

Λουκάς: ΈΞΩ

Σόλων: Αφού, λοιπόν θέλεις...

έστω...

ΈΞΩ!!!!;;;

πηγή: Theodosia

"παράπλευρη απώλεια"

Λίγες στιγμές μετά...προσπαθήσαμε να μην γράψουμε τίποτα, με την σιωπή μας να αντιδράσουμε αλλά μάταια....Η πασταφλώρα πρέπει να γράψει. Να γράψει για να ξεθυμάνει, να θρηνήσει, να παραπονεθεί, να εκφραστεί, να κλάψει....

Κι έφθασε η εποχή του κυνισμού.

Που η ανθρώπινη ζωή όταν χάνεται, θεωρείται 'παράπλευρη απώλεια'.

Έτσι ονόμασαν κάποιοι τον θάνατο των τριών ανθρώπων κι ενός αγέννητου μωρού.

"Μην μπεις στο ίντερνετ σήμερα". Η φωνή της φιλενάδας μου στο τηλέφωνο είναι τόσο θλιμμένη.

"Γιατί" την ρωτάω.

"Γιατί θα στεναχωρηθείς και θα θυμώσεις. Τον θάνατο των τριών ανθρώπων τον ονόμασαν 'παράπλευρες απώλειες'" μου απαντά.

Βουβάθηκα. Το σκεφτόμουν όλη νύχτα.

Προσπαθούσα να κατανοήσω τ`ακατανόητα.

Δεν μπορώ να καταλάβω την λογική μας πια.

Αν υπάρχει δηλαδή και σε ποια μορφή.

Από πότε έχουμε πόλεμο και δεν το ξέρω;

Από πότε ο θάνατος και με τις συνθήκες που έγινε, χαρακτηρίζεται 'παράπλευρη απώλεια';

Τον αγαπώ τον χώρο και πιστεύω σ`αυτόν.

Όπως πιστεύω ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται μ`αυτόν, έχουν κάποιες ευαισθησίες και κάποια ιδανικά, παραπάνω από των υπολοίπων.

Θέλω να ελπίζω ότι ήταν απλά άτυχη διατύπωση  ο χαρακτηρισμός.

Αν ήταν το παιδί μας, ο φίλος μας, ο συγγενής μας έτσι εύκολα θα θεωρούσαμε τον θάνατό του 'παράπλευρη απώλεια';

Θρηνώ την κατάντια μας.

Λυπάμαι που σαν λαός φτάσαμε στο σημείο που μας οδήγησαν τόσο έξυπνα κάποιοι επιτήδειοι πολιτικοί, οι οποίοι γίνονται αδύναμα πιόνια των αφεντικών τους.

Που πήγε η ευαισθησία και το φιλότιμο μας;

Ποιος το εξαγόρασε και με ποιο αντίτιμο;

Δεν θέλω να πω τίποτε άλλο.

Σωπαίνω  στην μνήμη  των 'παράπλευρων απωλειών'...

Εκφράζω απλά την πίκρα μου, ελπίζοντας ότι ίσως καταλάβουμε ότι πλέον οδηγηθήκαμε σ`αυτό που ποτέ σαν λαός δεν είχαμε.

Τον κυνισμό!!!!

πηγή: nefeloma