Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Μία Σπέτσες με κερατίτιδα παρακαλώ.!!!

Ότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά το ήξερα.Οι φίλοι μου, όμως, μου το επιβεβαιώνουν κάθε μέρα τόσο έντονα, που στο τέλος, θα το πάρω το τρελόχαρτο δεν θα την γλιτώσω.

Μου μοιάζουν, και ομορφαίνουν την κάθε στιγμή της ζωής μου με την παρουσία τους.
Μόλις με δουν λίγο να μαυρίζω (όχι από τον ήλιο, αλλά ψυχικά), η λύση είναι μία.
Σε βουτάμε από το μαλλί και σε πάμε εκδρομή όσο πιο μακριά μπορούμε, μπας και ξεχάσεις  να γυρίσεις, κι απαλλαχτούμε από σένα κι από την τρέλα σου.
"Έλα πατσαβούρα, φεύγουμε αύριο για Πελοπόννησο γιατί έχουμε μια δουλειά και σε θέλουμε παρέα.
Όλη αυτή η ευγένεια βέβαια, διακατέχει τον αρκούδο της παρέας που έχει δύο τρελές να κουλαντρίσει.
Την γυναίκα του και μένα που είμαι το άλλο μισό του φιλισκουνιού μου.
Σηκώθηκα πρωί-πρωί, η γυναίκα και με την τσίμπλα στο μάτι βρέθηκα Εθνική οδό με τον τρελό να οδηγεί, και να παίζει σαν μωρό με τα διερχόμενα αυτοκίνητα που τολμούσαν να τον προσπεράσουν.
Βρεθήκαμε στο Ναύπλιο, κι αφού τελειώσαμε την δουλειά που είχανε, η ερώτηση ήρθε ακαριαία:
"Τώρα που θέλετε να σας πάω παλιόγριες; Θέλετε Καλαμάτα ή να χτυπήσουμε Σπέτσες";
Ο κλήρος ερρίφθη και βρεθήκαμε Σπέτσες.
Και βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, τους τρεις τρελούς τους πήρε είδηση όλο το νησί.
Ναι βέβαια, γιατί όταν έχεις την αρκούδα μαζί σου, που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κάνει δημόσιες σχέσεις, πως να περάσεις απαρατήρητος;
Μέσα σε λίγη ώρα όλη η παραλία μας ήξερε τρομάρα μας.
Κι αφού φάγαμε κι ήπιαμε ο μικρός της παρέας(ο αρκούδος) ήθελε βόλτα με το μόνιππο.
"Μικρέ κι ανόητε λύσσαξες για μόνιππο" του λέει η φιλενάδα μου.
"Δεν λύσσαξα εγώ, είδα τα σάλια που τρέχανε από ένα σκυλί" απαντάει ο μικρός αρκούδος.
Αυτό μάλλον θέλει Μπαμπινιώτη για να καταλάβετε τι εννοούσε.
Ναι  ομολογώ ότι έχει μία περίεργη ζήλια με τα σκυλιά που είναι αραχτά στον ήλιο, και τον κοιτάνε απαξιωτικά όταν περνάει από δίπλα τους, και μετά συνεχίζουν αδιάφορα τον ύπνο τους.
Κάναμε την βόλτα με το μόνιππο, κι ήρθε η ώρα του παγωτού!
"Μάστορα θέλω δίχρωμο παγωτό. Δεν είμαι ρατσιστής αλλά όλα τα τρώω. Και λευκά και μαύρα".
Κάγκελο ο παγωτατζής!
Ζήλεψα κάποια στιγμή και χώνω το κουτάλι μου στο παγωτό του να δοκιμάσω λίγο.
"Ουστ, πατσαβούρα. Δεν φοβάμαι τίποτα αλλά μην με κολλήσεις κερατίτιδα. Γαμώτο δεν σε πρόλαβα με κόλλησες, ούστου."
"Κι όχι τίποτ' άλλο αλλά όταν περνάω από τούνελ με το αμάξι, φοβάμαι ότι θα μπλοκαριστώ εκεί μέσα, την ώρα που θα ξεφυτρώνουν, ξαφνικά τα κέρατα..." συνεχίζει.
Ότι είναι κολλητική κι η κερατίτιδα δεν το ήξερα.
Το έμαθα κι αυτό σήμερα.
Ψάχνω απεγνωσμένα για χαρτοπετσέτα και στυλό να γράψω τις ατάκες του.
Βρίσκω χαρτοπετσέτα και ρωτάω για στυλό.
"Που είναι ο στυλός";"Στον κ...λο σου" απάντηση αρκούδας.
Αυτό το "παιδί" ποτέ δεν θα μάθει τρόπους.
Τόσα λεφτά χαλάσαμε με την φιλενάδα μου, να το στείλουμε στα καλύτερα σχολεία, άδικος κόπος.
Παιδί μπήκε, "αρκούδα" βγήκε.
Η δικιά μας αρκούδα όμως, με την χρυσή καρδιά που είναι δίπλα μας, στα πιο δύσκολα.
Που είναι ικανός να εξαφανίσει, όποιον πειράξει τις πατσαβούρες του.
Που εύχεται να πάθουμε φαρυγγίτιδα, για να μην το ζαλίζουμε με το μπίρι μπίρι μας.
Που με το χιούμορ του, μας κάνει να ξεχνάμε όλη την μαυρίλα μας.
Που δεν έχει μία στην τσέπη, κι όμως και με το τίποτα σου προσφέρει τον κόσμο στα πόδια σου.
Κάνει τα μαγικά του, τα τρελά του και με κάποιον περίεργο τρόπο όλα φαντάζουν μαγικά.
Αφιερωμένο σε όλους τους αρκούδους με την χρυσή καρδιά που ομορφαίνουν την ζωή μου/μας.

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Φαντασία μου πλανεύτρα.!!!

Ένας στίχος λέει: "Φαντασία μου πλανεύτρα είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα".
Από μικρό κορίτσι ήμουν κολλητή φιλενάδα μαζί της.
Με ταξίδευε στον δικό της κόσμο κι όλα τα πράγματα γύρω μου γίνονταν μαγικά.
Οι εκθέσεις μου στο σχολείο από τις καλύτερες.Χρωματισμένες με όλα τα χρώματα της κολλητής μου. Ούτε ο  Φώσκολος να ήμουν,η... Φωσκολίνα μάλλον.
Τελικά βέβαια  δεν την απέφυγα την παγίδα.
Έγραψα την δική μου Λάμψη, μόνο που ο Δράκος του σεναρίου, ήταν ο ίδιος ο εαυτός μου.
Δολοπλόκος και μάγιστρος να με οδηγεί σε λάθος επιλογές, έτσι για να έχει και λίγο σασπένς το σενάριο.


Απτόητη συνέχιζα το κολλημά μου μαζί της, τόσο που έφθασα στο σημείο να πάθω και οξεία αναισθησία, σε σημείο να χειροκροτώ και τους πολιτικούς ως  εθνοσωτήρες.
Όπως τελευταία και τον Τζέφρυ, όταν έκανε εκείνο  το τολμηρό βήμα να γκρεμίσει και το κέντρο Φαντασία, για να δώσει ελεύθερες παραλίες στον λαό,(μήπως και γίνει το θαύμα και πνιγεί  κάποιος, ώστε να έχει ένα στόμα λιγότερο να τον βρίζει δηλαδή), σηκώθηκα όρθια και τον χειροκροτούσα.
Ναι για τέτοιον παροξυσμό "αέρινης φαντασίας" μιλάμε.
Τα 300 κλεφτόπουλα να μου φαντάζουν σαν τους 300 του Λεωνίδα. 
Ήρωες που θυσιάζονταν για το καλό μας, στρογγυλοκαθισμένοι  τόσες ώρες  στα έδρανα της Βουλής, μέχρι να βγάλει κάλους ο κώλος τους.
Να αναγκάζονται να ψηφίζουν  νομοσχέδια για την σωτηρία  μας, αντί να ξαπλώνουν σε καμιά παραλία (απ`αυτές που ελευθέρωσε ο Τζέφρυς)  και  να παίρνουν καθαρό αέρα.
Κάτι έγινε όμως αυτές τις μέρες σε προσωπικό επίπεδο, και ξαφνικά τα τσούγκρισα  μαζί της.
Τέλος με την πλανεύτρα κολλητή  μου.

Κι εκεί που αρχίζω να συνέρχομαι, έρχεται η πρόταση της φιλενάδας μου να πάμε σε μια συγκέντρωση που θα μιλάγανε για Θεοκρατικά ζητήματα, μήπως και ηρεμήσει η ψυχή μου από την τρικυμία που περνούσα, μετά από τον τσακωμό με την πλανεύτρα  Φαντασία.

Ακούω, ακούω, και το μυαλό μου ταξιδεύει, σε άλλα μονοπάτια δικά μου, προσωπικής φύσεως.
Τίποτα όμως απ`αυτά που ακούω δεν μου αποσπά την προσοχή, δεν αγαλλιάζει την ψυχή μου.
Και ξαφνικά ακούω στο καπάκι και μια ομιλία, κατραπακιά σκέτη, που με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Μιλούσε για αιώνια ζωή λέει, για το τέλος του κόσμου που ήταν πολύ κοντά μας λέει, ίσως  να είχε γίνει και χθες λέω (δε λέει), και σαν ωραία κοιμωμένη, λέω, να μην το πήρα χαμπάρι -ξαναλέω.
Για ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ ανθρώπων, και παράδεισο επί της γης έλεγε, όπου δεν θα υπάρχει δάκρυ και πόνος, ού λύπη ού στεναγμός ματά 'λεγε, κι ο κάθε ένας θα απολαμβάνει το δικό του μέρισμα σ`αυτό τον ιδανικό κόσμο, σα να 'θελε να μας πεί.

Μόνο που κάτι μου χάλαγε την συνταγή.
Όλ`αυτά θα γίνονταν μόνο για   λίγους εκλεκτούς, λέει, που θ`ανήκαν κάπου συγκεκριμένα, σε κάποια θρησκευτική ομάδα μονάχα. Δεν ήταν για όλους.. επιλεκτική σωτηρία μιλάμε.
Οι άλλοι, στον Καιάδα, στα τάρταρα τα ζοφερά!
 Κι εγώ που  πίστευα μέχρι τώρα ότι είμαστε όλοι  παιδιά του Θεού ανεξαρτήτως που ανήκουμε.
Καθολικοί, Ορθόδοξοι, Ευαγγελιστές, Μάρτυρες του Ιεχωβά κ.λ.π

Τότε σηκώθηκα και χειροκρότησα τους συνοδοιπόρους στον κόσμο της Φαντασίας.
Κι εγώ η παρδάλω νόμιζα ότι  ήμουν η μόνη φαντασιόπληκτη. Αμ έχει κι άλλους.. οοοχού!!

Δοξάστε την αβάσταχτη ελαφρότητα των ανθρώπων που παίζουν το αιώνιο παιχνίδι  της Φαντασίας.
Το παραμύθι με τον Δράκο.
Μόνο που δεν βλέπω τον ήρωα να έρχεται καβάλα στο άλογο για να σκοτώσει τον κακό Δράκο από το μυαλό των ανθρώπων. Τελικά "Φαντασία μας  πλανεύτρα είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα..".
Και θυμήθηκα ξανά, τα λόγια κάποιου, που μου έλεγε ένα πρωί..
"Μην πάς, απάτες είναι όλα, απόφευγε τους δήθεν σωτήρες της ψυχής που δεν μπορούν να σώσουν καν την δική τους. Μόνη θα σωθείς, αρκεί να το θέλεις.. κανένας άλλος δεν σε σώζει, άκου με.."

Για άλλη μια φορά, δεν τον άκουσα.!!!

...Και τότε, σαν επίλογο, θα μου θυμίσει κάτι ακόμη τελευταίο..
"Ου φωνήσει σήμερον αλέκτωρ πριν ή τρις απαρνήση μη ειδέναι με".."

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

"Feelings..."

Τελικά, η σύγχρονη εποχή είναι γεμάτη ποικιλία αισθημάτων...
Μέσα σε μια μέρα πέρασαν αρκετά από μπροστά μου:

idea studio

  • Μοναξιά, να έχεις τόσα να πεις, να πνίγεσαι να τα μοιραστείς... αλλά ο σύντροφος λείπει στην δουλειά και η φιλενάδα είναι βουτηγμένη σε ένα πέλαγος ασιδέρωτων ρούχων, που έπρεπε (αυτό το "πρέπει" ποτέ δεν το κατάλαβα...) να περάσουν από τα χέρια της...
  • Ικανοποίηση, είσαι μόνη στο σπίτι, μόνη στο σπίτι!!! και μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, καταλήγοντας που αλλού; στο Internet... Έχεις όσο χρόνο θέλεις να διαβάσεις αλληλογραφία, να απαντήσεις και να προωθήσεις μηνύματα, να κάνεις επισκέψεις, να μπεις στο FB... και γενικά να  μετατραπείς σε ένα μοντέρνα, κοινωνικό άτομο...
  • Απόλαυση της δημιουργίας, να φτιάξεις μια εικόνα σύνθεση για τις ανάγκες κάποιου άρθρου, να γράψεις άρθρο στο "Θολό"...
  • Αγωνία όταν χρειάζεται να σουλουπώσεις ή να κάνεις παρεμβάσεις σε blog φίλων και δεν είναι on line και δεν ξέρεις αν θα τους αρέσει το αποτέλεσμα....φτιάχνεις, φτιάχνεις στο άγνωστο - γνωστό!
  • Τύψεις γιατί βλέπεις ότι μια πολύ όμορφη μέρα πέρασε και εσύ έμεινες μέσα κλεισμένη, παρέα με ένα πληκτρολόγιο, κάνοντας "πολύ χρήσιμα πράγματα" (όπως σε βολεύει να τα βαφτίζεις)
  • Πόνο στον ώμο, κάνοντας όλα αυτά δεν έχεις σηκωθεί ούτε για κατούρημα με αποτέλεσμα να έχεις πιαστεί, χωρίς να το καταλάβεις και να απορείς "τι έκανα και πιάστηκα; Σκούπα... δεν έβαλα , σιδέρωμα...ούτε που τα κοίταξα τα ρούχα, οπότε ούτε συναισθηματικά δεν κουράστηκα, πεντικιούρ δεν έκανα... (όλα αυτά ήταν τα δικά μου "έπρεπε", σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχα καταστρώσει την προηγουμένη) πως πιάστηκα; "Έλα μου ντε Μαρίτσαμ", όπως λέει και ο άνδρας μου...
  • Κενό, γύρω στο βραδάκι κόβεται και το Internet και πέφτεις με φόρα στον "τοίχο" των σβηστών led. Αν αυτά τα 4 led έχουν γίνει το μόνιμο αντικείμενο που παρακολουθώ συχνά  παρακαλώντας να σταθεροποιηθούν όταν τα βλέπω να αναβοσβήνουν....
  • Μούδιασμα, γιατί όλα αυτά δεν μπορείς να τα μοιραστείς με κάποιον και να μην σε περάσει για τρελό...
  • Απογοήτευση, όταν οι ανωτέρω - και λίγο καθαρεύουσα - είναι πια διαθέσιμοι έχουν τόσα να σου πουν που όταν, τελικά, έρθει η σειρά σου τα δικά σου έχουν, ως δια μαγείας "εξατμιστεί" και μένεις μόνο με ένα ανοικτό στόμα που στο τέλος το ακούς να λέει: "Είχα τόσα να σου πω, αλλά τα ξέχασα" και αν είσαι άτυχη και ο συνομιλητής έχει όρεξη (κάτι που ο άνδρας μου έχει σε πλεόνασμα) παίρνεις και την απάντηση: "ε, δεν θα ήταν  σπουδαία..."
  • και τέλος απορία,  "μου έχει σαλέψει;", "έχει μείνει λίιιιγο λογική;", "μετά από όλα αυτά μπορεί κανείς να με πάρει στα σοβαρά;"

από ότι καταλαβαίνετε το τελευταίο συναίσθημα θα απαντηθεί από εσάς!!!

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

"Αθώα"

Κάπως έτσι είναι το κεφάλι μου αυτή την στιγμή!
Πάλι πέρασα μια δύσκολη μέρα που στέφτηκε, όμως με επιτυχία.
Είχα να αντιμετωπίσω ένα άδικο δικαστήριο και ευτυχώς αθωώθηκα!
Δεν παύει, όμως να είναι μια επίπονη εμπειρία...
Ευτυχώς, ξέρετε ποιος ήταν δίπλα μου...!
Ναι, ήταν η Σία!!!
Ήταν εκεί, κοντά μου και για να μου αφαιρέσει την αγωνία και το άγχος, άρχισε να σχολιάζει τα ενδυματολογικά γούστα του κάθε δικηγόρου  και από αυτό έβγαζε συμπέρασμα αν είναι καλός ή όχι...!
Καλά ήταν τραγελαφικό! Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή!
Φτάσαμε στο στέκι των δικηγόρων, κοντά στην Ευελπίδων, οι τρεις μας, εγώ ο Μήμης (άνδρας μου) και η Σία (πιθανή μάρτυρας - σύμφωνα με το δικηγόρο - άσχετα αν εγώ ήμουν σίγουρη ότι χρειαζόταν!)
Όταν μας τηλεφώνησε ο δικηγόρος, εγώ και η φιλενάδα κατευθυνθήκαμε στο κτήριο 2, πρώτη πόρτα δεξιά (αυτή ήταν η περιγραφή του δικηγόρου). Αλλά από την αίθουσα έβγαινε μια καθαρίστρια και η Πρόεδρος ανακοίνωνε 10 λεπτά διάλυμα για να καθαριστεί ο χώρος...
Απορημένες  καθίσαμε στην πρώτη σειρά -άδεια η αίθουσα, με εξαίρεση κάποια άτομα πιστάγκωνα δεμένα με χειροπέδες- και η 'καλή' μου άρχισε να σχολιάζει....άρχισε από τα παπούτσια.... 
"κοίτα, τα άσπρα σκαρπίνια τον μάραναν, τα έχει βάψει τόσες φορές, λες και τα έχει περάσει αμέτρητες φορές μπλάνκο..."
"κοίτα τον άλλον με τις άσπρες κάλτσες..."
"καλά αυτός τι το ήθελε το μωβ πουκάμισο με το καφέ σακάκι;"
και συνέχισε ακάθεκτη...σχολιάζοντας τους πάντες....!
Δεν πίστευα στα αυτιά μου...κοιτάω να βεβαιωθώ και ήταν η Σία δίπλα μου, δεν ήταν ο άντρας μου...(συνήθως και για αυτόν αυτά είναι τα κύρια θέματα ενδιαφέροντος).
Τελικά μάθαμε ότι πριν από εμάς, ένας αλλοδαπός, μόλις άκουσε ότι ήταν "ένοχος" τα κατέβασε και κατούρησε μπροστά στο εδώλιο!!! Απίστευτο;!
Γι' αυτό οι καθαρίστριες ήταν σε κατάσταση αλλοφροσύνης..!
Μετά θυμάμαι το: "Το δικαστήριο κρίνει την κατηγορούμενη αθώα!"
Είχε μιλήσει η Σία, είχα μιλήσει εγώ και ο δικηγόρος στα ενδιάμεσα, αλλά το μόνο που μου έμεινε είναι ότι άκουσα το "Αθώα" αποσβολωμένη, τόσο που έπρεπε να το επαναλάβει η Πρόεδρος...όχι γιατί δεν το πίστευα, αλλά γιατί έχω μάθει να περιμένω πάντα το χειρότερο!!
Πάντως όλα πήγαν καλά, αλλά το κεφάλι μου παραμένει σε αυτή την κατάσταση!!
πηγή: Theodosia

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Εμείς....


Έναν αιώνα και κάτι μετά κι όμως σαν χθες ... σαν σήμερα...
κι όπως το πάνε σίγουρα και σαν αύριο!
Είναι αλήθεια ότι πολλοί έχουν αναφερθεί σε αυτόν τις τελευταίες μέρες...


Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά’χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ’χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

*******

Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.

*******

Όλα σ’αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

*******

Ο Έλληνας δυό δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.

*******

Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

*******

Γι’ αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά,
σικτίρ και στα καινούργια!

*******

Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ό,τι λέγει,
κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
δεν κάνει ό,τι λέγει,
δεν λέγει ό,τι κάνει.

*******

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.
Θέλει ακόμα  -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που’χει
στο ’να λουστρίνι, στ’αλλο τσαρούχι.

Τα σχόλια δικά σας...

πηγή: Theodosia

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Έξω, έξω...θα' μαι ολιγαρκής!


Σόλων: ...θα πρέπει να είμαστε λίγο κύριοι...
λίγο κοσμικοί...
Λουκάς: Ναι, ναι, τακτικονορμάλ...
"Περάστε παρακαλώ, καθίστε...
τι λέτε; σας παρακαλώ περάστε πρώτος...
και σας παρακαλώ...επισκέψεις τακτικές...
Σόλων: Γενικώς να προκαλούμε τον σεβασμόν...
Λουκάς: Ναι, ναι, περάστε σας παρακαλώ...
μα τι λέτε...έχετε δίκιο...
δικαιότατον δίκαιο...
Σόλων: Γενικά να μην σε πάρουνε ότι είσαι κατωτέρας υποστάθμης...
Λουκάς: Κομψός...
Σόλων: Ύποπτος...καθώς πρέπει...
χαχαχαχαχα
Λουκάς: ΟΧΙ
Σόλων: Τι "όχι"
Λουκάς: ...όχι δεν μπαίνω...
δεν μπαίνω μεσ' το αυγό, σκάω...
Σόλων: Μωρό μου, έχει aircondition!
Λουκάς: Θέλω να βλέπω...
Σόλων: Έχει τηλεόραση!
Λουκάς: Ουρανό, δέντρα, 
Σόλων:Έχει!
Λουκάς: ...ψεύτικα!
Σόλων:  ψεύτικα, αληθινά, δεν ξέρω...πάντως έχει!
Λουκάς: Σόλων, θα μας χωράει και τους δυο το αυγό, ε;
Σόλων:  και τους δυο, μωρό μου; Όχι ο καθένας μας θα έχει από ένα αυγό, μόνος του! 
"Άνεσης"
Λουκάς: Μόνος;
Σόλων: Μόνος, μόνος!
Λουκάς: Όχι, Σόλων, μόνος...
δεν μπορώ μόνος...
δεν αντέχω μόνος, Σόλων...
Σε παρακαλώ, όχι μόνος Σόλων...όχι μόνος!
Σόλων: Μωρό μου...θέλεις να μην μπούμε;
Λουκάς: Να μη μπούμε!
Σόλων: Να βγούμε έξω;
Λουκάς: Έξω, ναι, έξω...
Σόλων: ...αλλά πρέπει να ξέρεις Λουκά, ότι έξω από το αυγό...
Λουκάς: ναι
Σόλων: δεν θα έχουμε ούτε πολυθρόνες με αφρολέχ, ούτε καφέ, ούτε ουίσκι, ούτε ψητό στα κάρβουνα, μωρό μου!
Λουκάς: Σόλων, Σόλων, θα' μαι ολιγαρκής...
Σόλων: ολιγαρκής πρέπει να' σαι! 
Λουκάς: από' δω και πέρα θα είμαι ολιγαρκής...
αλλά σε παρακαλώ, Σόλων, ΈΞΩ
Σόλων: έξω
Λουκάς: ΈΞΩ
Σόλων: Αφού, λοιπόν θέλεις...
έστω...
ΈΞΩ!!!!;;;
πηγή: Theodosia

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

"παράπλευρη απώλεια"

Λίγες στιγμές μετά...προσπαθήσαμε να μην γράψουμε τίποτα, με την σιωπή μας να αντιδράσουμε αλλά μάταια....Η πασταφλώρα πρέπει να γράψει. Να γράψει για να ξεθυμάνει, να θρηνήσει, να παραπονεθεί, να εκφραστεί, να κλάψει....

Κι έφθασε η εποχή του κυνισμού.
Που η ανθρώπινη ζωή όταν χάνεται, θεωρείται 'παράπλευρη απώλεια'.
Έτσι ονόμασαν κάποιοι τον θάνατο των τριών ανθρώπων κι ενός αγέννητου μωρού.
"Μην μπεις στο ίντερνετ σήμερα". Η φωνή της φιλενάδας μου στο τηλέφωνο είναι τόσο θλιμμένη.
"Γιατί" την ρωτάω.
"Γιατί θα στεναχωρηθείς και θα θυμώσεις. Τον θάνατο των τριών ανθρώπων τον ονόμασαν 'παράπλευρες απώλειες'" μου απαντά.
Βουβάθηκα. Το σκεφτόμουν όλη νύχτα.
Προσπαθούσα να κατανοήσω τ`ακατανόητα.
Δεν μπορώ να καταλάβω την λογική μας πια.
Αν υπάρχει δηλαδή και σε ποια μορφή.
Από πότε έχουμε πόλεμο και δεν το ξέρω;
Από πότε ο θάνατος και με τις συνθήκες που έγινε, χαρακτηρίζεται 'παράπλευρη απώλεια';
Τον αγαπώ τον χώρο και πιστεύω σ`αυτόν.
Όπως πιστεύω ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται μ`αυτόν, έχουν κάποιες ευαισθησίες και κάποια ιδανικά, παραπάνω από των υπολοίπων.
Θέλω να ελπίζω ότι ήταν απλά άτυχη διατύπωση  ο χαρακτηρισμός.
Αν ήταν το παιδί μας, ο φίλος μας, ο συγγενής μας έτσι εύκολα θα θεωρούσαμε τον θάνατό του 'παράπλευρη απώλεια';
Θρηνώ την κατάντια μας.
Λυπάμαι που σαν λαός φτάσαμε στο σημείο που μας οδήγησαν τόσο έξυπνα κάποιοι επιτήδειοι πολιτικοί, οι οποίοι γίνονται αδύναμα πιόνια των αφεντικών τους.
Που πήγε η ευαισθησία και το φιλότιμο μας;
Ποιος το εξαγόρασε και με ποιο αντίτιμο;
Δεν θέλω να πω τίποτε άλλο.
Σωπαίνω  στην μνήμη  των 'παράπλευρων απωλειών'...

Εκφράζω απλά την πίκρα μου, ελπίζοντας ότι ίσως καταλάβουμε ότι πλέον οδηγηθήκαμε σ`αυτό που ποτέ σαν λαός δεν είχαμε.
Τον κυνισμό!!!!

πηγή: nefeloma

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Η προίκα μου.!!!

Από μικρό κορίτσι που θυμάμαι τον εαυτό μου,η μάνα μου συγκέντρωνε προικιά.
Πατροπαράδοτη οικογένεια που πάντα το θηλυκό το θεωρούσε το αδύνατο φύλο.(Τρομάρα στα μπατζάκια μας, μια και το αδύνατο φύλο,έκανε τελικά τα πιο δυνατά στην ζωή του).

Έπρεπε λοιπόν σαν καλή μάνα να έχει να επιδείξει στον μέλλοντα γαμπρό προικιά άξια της κόρης της.Έδινε που έδινε 1,50 με τα χέρια στην ανάταση να μην έχει και κάτι να θαμπώσει τον γαμπρό,μπας και ξεφορτωθεί την κατσίκα που της έκανε δύσκολη την ζωή από τα γεννοφάσκια της;
Το παράξενο στην όλη ιστορία ήταν μια οικογένεια που έμενε απέναντί μας.Αυτή η οικογένεια είχε  ένα παιδί που ήταν λίγο αδύναμο από την φύση του.
Η μαμά του λοιπόν του συγκέντρωνε προίκα σαν να ήταν κορίτσι.
Τον προόριζε για μια πολύφερνη νύφη όταν θα μεγάλωνε.
Λέγκω  την λέγανε. Ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι λίγο πιο μεγάλο από το αγόρι.
Αυτό όμως δεν ενοχλούσε καθόλου την μαμά του αγοριού.
Το είχε βάλει στο μυαλό της έντονα να την κάνει νύφη.
Συγκέντρωνε λοιπόν με περισσό ζήλο τα προικιά.

Τα χρόνια πέρασαν κι η δικιά μου προίκα ήταν ένα τίποτα μπροστά στην προίκα του αγοριού.
Σταγόνα στον ωκεανό.Τι να σου κάνουν 24 σεντόνια, πετσέτες, κωλόπανα  κ.λ.π μπροστά στα 160 τεμάχια του αγοριού;

Παντρεύτηκε λοιπόν το αγόρι την καλή μας Λέγκω με τιμή και δόξα, και προσκόμισε τα 160 τεμάχια της προίκας του.

Θαμπώθηκε η νύφη και το σόι της από την βαρβάτη προίκα του αγοριού.
Μόνο που δεν κράτησε πολύ ο μήνας του μέλιτος.
Το αγόρι είχε τελικά δια στροφικές  τάσεις.
Άρχισε να εκδίδει την καλή του σε διάφορους προαγωγούς .
Το πιο λυπηρό απ΄`όλα ήταν που όλοι από το συγγενικό περιβάλλον,έβλεπαν και δεν μίλαγαν.
Σιωπή κι ανοχή.
Κι εκείνη ανεχόταν το μαρτύριο αγόγγυστα.
Έτσι την είχαν αναθρέψει από μικρό κορίτσι. Να δέχεται, ν`ανέχεται και ν`αντέχει ότι δεν αντέχεται.

Κάπου εκεί τελειώνει η ιστορία μου.Έφυγα σε άλλη γειτονιά και ποτέ δεν ξαναέμαθα για την Λέγκω.
Άραγε τι να κάνει;


Αυτή την ιστορία μου την θύμισε η σημερινή κατάσταση της χώρας μου.
Ο γενικός ξεσηκωμός για τα σκληρά κι άδικα μέτρα κατά των εργαζομένων από τον φέρελπις πρωθυπουργό.

Απλώς αναρωτιέμαι αν κι ο Γιωργάκης έφερε προίκα από την μαμά του τις 160 έδρες στο κοινοβούλιο.
Γιατί μάλλον κάτι τέτοιο θα πρέπει να έγινε και κανείς από όλους εμάς που φωνάζουμε σήμερα να μην είναι υπεύθυνος για ότι ζήσουμε από εδώ και πέρα.
Κανείς απ`όλους εμάς να μην εμπιστεύθηκε πριν κάτι μήνες το αύριο στο ΠΑΣΟΚΙΣΤΑΝ.
Ποτέ μα ποτέ προεκλογικά δεν μπλέκαμε διθυράμβους για τον άξιο εθνοσωτήρα που έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν.
Ποτέ μα ποτέ δεν ανάρτησε κανείς απ`όλους εσάς που σήμερα κραυγάζεται, την σημαία του ΠΑΣΟΚ στον @χωρο και στο fc σε σημείο να σιχαίνομαι να μπω μέσα γιατί το έργο το είχα δει πολύ πριν  κάνει πρεμιέρα στις πλάτες μας.

Και τώρα ωραία μου πουλάκια κελαηδήστε, μόνο που το κελάηδισμα σας ακούγεται σαν κράξιμο καρακάξας στ`αυτιά τα δικά μου.
 Από  μικρό κορίτσι που θυμάμαι τον εαυτό μου,η μάνα μου συγκέντρωνε προικιά.
Πατροπαράδοτη οικογένεια που πάντα το θηλυκό το θεωρούσε το αδύνατο φύλο.(Τρομάρα στα μπατζάκια μας, μια και το αδύνατο φύλο,έκανε τελικά τα πιο δυνατά στην ζωή του).

Έπρεπε λοιπόν σαν καλή μάνα να έχει να επιδείξει στον μέλλοντα γαμπρό προικιά άξια της κόρης της.Έδινε που έδινε 1,50 με τα χέρια στην ανάταση να μην έχει και κάτι να θαμπώσει τον γαμπρό,μπας και ξεφορτωθεί την κατσίκα που της έκανε δύσκολη την ζωή από τα γεννοφάσκια της;
Το παράξενο στην όλη ιστορία ήταν μια οικογένεια που έμενε απέναντί μας.Αυτή η οικογένεια είχε  ένα παιδί που ήταν λίγο αδύναμο από την φύση του.
Η μαμά του λοιπόν του συγκέντρωνε προίκα σαν να ήταν κορίτσι.
Τον προόριζε για μια πολύφερνη νύφη όταν θα μεγάλωνε.
Λέγκω  την λέγανε. Ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι λίγο πιο μεγάλο από το αγόρι.
Αυτό όμως δεν ενοχλούσε καθόλου την μαμά του αγοριού.
Το είχε βάλει στο μυαλό της έντονα να την κάνει νύφη.
Συγκέντρωνε λοιπόν με περισσό ζήλο τα προικιά.

Τα χρόνια πέρασαν κι η δικιά μου προίκα ήταν ένα τίποτα μπροστά στην προίκα του αγοριού.
Σταγόνα στον ωκεανό.Τι να σου κάνουν 24 σεντόνια, πετσέτες,κωλόπανα κ.λ.π μπροστά στα 160 τεμάχια του αγοριού;
Παντρεύτηκε λοιπόν το αγόρι την καλή μας Λέγκω με τιμή και δόξα και προσκόμισε τα 160 τεμάχια της προίκας του.

Θαμπώθηκε η νύφη και το σόι της από την βαρβάτη προίκα του αγοριού.
Μόνο που δεν κράτησε πολύ ο μήνας του μέλιτος.
Το αγόρι είχε τελικά δια στροφικές  τάσεις.
Άρχισε να εκδίδει την καλή του σε διάφορους προαγωγούς.
Το πιο λυπηρό απ΄`όλα ήταν που όλοι από το συγγενικό περιβάλλον,έβλεπαν, ήξεραν  και δεν μίλαγαν.
Σιωπή κι ανοχή.
Κι εκείνη ανεχόταν το μαρτύριο αγόγγυστα, ελπίζοντας σ`ένα καλύτερο αύριο.
Έτσι την είχαν αναθρέψει από μικρό κορίτσι. Να δέχεται, ν`ανέχεται και ν`αντέχει ότι δεν αντέχεται.

Κάπου εκεί τελειώνει η ιστορία μου.Έφυγα σε άλλη γειτονιά και ποτέ δεν ξαναέμαθα για την Λέγκω.
Άραγε τι να κάνει; Ακόμη αντέχει κι ανέχεται;

Αυτή την ιστορία μου την θύμισε η σημερινή κατάσταση της χώρας μου.
Ο γενικός ξεσηκωμός για τα σκληρά κι άδικα μέτρα κατά των εργαζομένων, από τον φέρελπυ πρωθυπουργό.

Απλώς αναρωτιέμαι  μετά από τις διαμαρτυρίες όλων μας, αν κι ο Γιωργάκης έφερε προίκα από την μαμά του τις 160 έδρες στο κοινοβούλιο.
Γιατί μάλλον κάτι τέτοιο θα πρέπει να έγινε, και κανείς από όλους εμάς που φωνάζουμε σήμερα, να μην είναι υπεύθυνος για ότι ζήσουμε από εδώ και πέρα.
Για το αγγούρι που ζορίζει και δεν δροσίζει.
Κανείς απ`όλους εμάς να μην εμπιστεύθηκε πριν κάτι μήνες το αύριο στο ΠΑΣΟΚΙΣΤΑΝ.
Ποτέ μα ποτέ προεκλογικά, δεν μπλέκαμε διθυράμβους για τον άξιο εθνοσωτήρα που έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν.
Ποτέ μα ποτέ δεν ανάρτησε κανείς απ`όλους εσάς που σήμερα κραυγάζεται, την σημαία του ΠΑΣΟΚ στον @χωρο και στο fc, σε σημείο να σιχαίνομαι να μπω  μέσα, γιατί το έργο το είχα δει πολύ πριν  κάνει πρεμιέρα στις πλάτες μας.
Και τώρα ωραία μου πουλάκια κελαηδήστε, μόνο που το κελάηδισμα σας ακούγεται σαν κράξιμο καρακάξας στ`αυτιά τα δικά μου.
 Το μόνο λυπηρό είναι ότι εκδιδόμαστε κι εμείς που δεν ψηφίσαμε σαν την Λέγκω, κι ίσως αρχίσει  να  μας αρέσει τελικά  τόσο πολύ, που να μείνουμε με τα πόδια ανοιχτά μέχρι Δευτέρας παρουσίας το ανάγνωσμα.
Aμήν!!!