Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Το Φιλί !!!

Αυτή είναι έγκυος κι αυτός την έσωσε από μια φωτιά, βγάζοντάς την στην πίσω αυλή.

Μετά συνέχισε να πολεμά τη φωτιά.

Όταν έσβησε η φωτιά, αυτός κάθισε να πάρει μιαν ανάσα.

Ένας φωτογράφος, από εφημερίδα της Ν. Καρολίνα, την είδε να στέκει σε μια απόσταση και να κοιτά τον πυροσβέστη.

Μετά, τη βλέπει να πηγαίνει κατευθείαν προς τον πυροσβέστη.

Ο φωτογράφος απορεί τι θα κάνει.

Σηκώνει την κάμερα τη στιγμή που αυτή πήγε κοντά στον κουρασμένο άντρα, που είχε σώσει την ίδια και τα αγέννητα παιδιά της, και βλέπει να του δίνει ένα φιλί.



Τώρα, δείτε τη φωτογραφία και απολαύστε το φιλί.


ΥΣ: Ήταν ντόπερμαν σαν τον Πλούτο μου.

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Το δικό μας οδοιπορικό...

Πριν από λίγες μέρες ήταν η Παγκόσμια μέρα των ζώων. Απορροφημένη από τον αγώνα επιβίωσης γλυκέ μου το ξέχασα. Εσένα όμως ποτέ. Είσαι μέσα στην καρδιά μου, κι όσο κι αν θέλω να σε ξεπεράσω, όλα αυτά που ένωσαν εμάς τους δύο είναι τόσο έντονα, που με σημάδεψες.
Κι εδικά ο κοινός μας αγώνας να κρατηθείς στην ζωή με νύχια και με δόντια.
Από τότε που έφυγες για το μακρινό ταξίδι αρνιόμουν πεισματικά να πάω βόλτα στο "βουνό" μας.
Εχθές όμως μία δύναμη με καλούσε έντονα. Ξεκίνησα μόνη μου και διάβηκα όλα μας τα μονοπάτια.
Θα σου φανεί τρελό, αλλά σε όλη την διαδρομή αισθανόμουν έντονα την σκιά της παρουσίας σου.
Αφιερωμένο στο δικό μου "μωρό" τον Πλούτο που για επτά ολόκληρα χρόνια συντρόφεψε την ζωή μου με την πιο άδολη αγάπη.
Θυμάσαι μάτια μου; Εδώ κοντοστεκόμουν κι έτριβα τα χέρια μου ανάμεσα στα θυμάρια και μετά σου τα έβαζα στην μουσούδα σου μπροστά, να μυρίζεις αυτή την θεϊκή μυρωδιά της φύσης.
Εδώ κοντοστεκόσουν απορημένος  και με κοίταζες που καμάρωνα αυτόν τον άναρχο κήπο στην μέση του πουθενά.

Εδώ καθόμουν κι αγνάντευα την θέα, κι εσύ πάντα πιστός μου φύλακας, με περίμενες να τελειώσω το ονειροπόλημα για να συνεχίσουμε.
Η θέα από το σπίτι μας. Μαγευτική. Κάπου αχνά φαίνεται κι η παραλία που πηγαίναμε για μπάνιο.
Άλλη μια άποψη του τι αντικρίζουν τα μάτια μου το πρωί που ξυπνάω, ακούγοντας μόνο κελαιδίσματα από τα πουλιά.
Η αγαπημένη μας μπουκαμβίλια.
Η γατούλα που στην θέα σου έτρεχε να κρυφτεί. Τώρα με κοίταζε επιφυλακτική αλλά έκατσε να την φωτογραφίσω.
Το αγαπημένο σου πεύκο. Πάντα μία στάση εδώ για την "ανάγκη σου". Σε "ενέπνεε" το οξυγόνο.
Σ`αυτό το σπίτι πάντα κοντοστεκόμασταν και καμαρώναμε το μεράκι των ιδιοκτητών.
Μου λείπεις...  και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές πιο έντονα απ`όλες τις φορές.