Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Γράμμα σ`έναν άγνωστο καλό φίλο.

Πώς ν`αρχίσεις ένα γράμμα σε κάποιον που δεν ξέρεις; Πώς να μιλήσεις και ν`αδειάσεις την ψυχή σου σε κάποιον που δεν τον έχεις δει ποτέ;
Η κυρά μου λέει ότι τον λένε Άη Βασίλη κι είναι εκείνος που εκπληρώνει τις επιθυμίες των ανθρώπων αυτές τις γιορτινές μέρες.
Στον δικό μου κόσμο δεν τον ξέρουμε. Συνυπάρχοντας όμως με σάς τους ανθρώπους τον μάθαμε σαν όνομα κι όχι σαν παρουσία.
Κι επειδή η κυρά μου πρώτη χρονιά φέτος, με παρακάλεσε να επικοινωνήσω μαζί του, και να ζητήσω κάποια πράγματα που θα ήθελα να γίνουν, για μένα και για τον κόσμο γύρω μου, αποφάσισα να του γράψω αυτό το γράμμα.
Απ`ότι ξέρω συνήθως οι άνθρωποι του ζητάνε υλικά αγαθά.
Εγώ επειδή ο κόσμος μου είναι τελείως διαφορετικός, θα του ζητήσω άλλα πράγματα.
Σε σένα λοιπόν που δεν σε ξέρω αλλά μου είπαν ότι ακούς κάθε πλάσμα, απευθύνομαι και θα σε προσφωνώ καλέ μου φίλε.
Το πρώτο που θέλω να σε παρακαλέσω είναι για εκείνην π`αγαπώ περισσότερο στην ζωή μου.
Την κυρά μου. Δώς της δύναμη ν`αντέχει όλες τις δυσκολίες που τις παρουσιάζονται και το κουράγιο,
να έχει πάντα το κεφάλι ψηλά σε όλες τις ανατροπές που συμβαίνουν γύρω της.
Μα πιο πολύ δώστης την δύναμη ν`αντέξει τον δικό μου χαμό, που είναι πια θέμα χρόνου.
Με κράτησε στην ζωή με νύχια και με δόντια κι ακόμη το πολεμάει αλλά εγώ ξέρω...το νιώθω...το αισθάνομαι στο κορμί μου κάθε μέρα που καταρρέει.
Έζησα πολυ καλά μαζί της. Μοιραστήκαμε όλη την αγάπη που μπορεί να νιώσει ένα πλάσμα για κάποιο άλλο. Θα φύγω χορτάτος από αγάπη και καλωσύνη.
Επίσης φίλε μου καλέ σε παρακαλώ να μην αλλάξει η τρέλα που κουβαλάει στο κεφάλι της. Αυτή την έχει σώσει μέχρι τώρα και πιστεύω ότι είναι κι η ασπίδα της στα παράλογα της ζωής.
Θα παρακολουθώ φίλε μου από ψηλά και θα στεναχωρεθώ πολύ αν δεν μου την προσέχεις.
Ακόμα θα ήθελα να χαρίσεις καλύτερες μέρε,ς στους υπόλοιπους φίλους μου του ζωικού βασιλείου.
Να ζεστάνεις τις καρδιές των ανθρώπων για να πάψουν να μας κακομεταχειρίζονται.
Να μπορέσουμε επιτέλους να συνυπάρξουμε ειρηνικά σ`αυτή την πλάση, που φτιάχτηκε για όλα τα πλάσματα του Θεού. Αν ήξεραν οι άνθρωποι πόση αγάπη κρύβουμε γι αυτούς στην καρδιά μας, ίσως να άλλαζε κι η συμπεριφορά τους απέναντί μας.
Η μεγαλύτερη επιθυμία μου; Ένας επίγειος παράδεισος συνύπαρξης που ξέρω ότι δεν θα έρθει.
Να μην υπάρχει αδικία, μίσος, κακία παρά μόνο αγάπη.
Ίσως αν ακολουθούσαν οι άνθρωποι τα δύο ρητά της Χριστιανοσύνης,"Αγάπα τον πλησίον σου σαν εαυτόν," και "Τον Θεό με όλη την δύναμη της ύπαρξής σου" να μην λάβαινες πολλά γράμματα.
Να μην υπήρχες καν στην ζωή των ανθρώπων...γιατί όλα θα ήταν απλά κι αληθινά.
Θα ένιωθαν ευγνωμοσύνη γι αυτά που έχουν, και δεν θα ζητούσαν παραπάνω και κάθε χρόνο πιο πολλά χωρίς τέλος.
Θα μπορούσα να σου γράφω ώρες. Δεν θέλω να σε κουράσω όμως. Πιστεύω ότι όλα τα θέματα τα έχουν εξαντλήσει κάποιοι άλλοι πριν από μένα...Κλείνω το γράμμα μου με την ευχή να έρθει ένα καλύτερο αύριο για την ανθρωπότητα κι ας μην είμαι εδώ να το δω.
Και μην ξεχάσεις καλέ μου φίλε, στο ολιγόωρο ταξίδι σου εδώ να φέρεις μαζί σου την Αγάπη .

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Μια ιστορία σε εικόνες που μεταφράζεται σε όλες τις γλώσσες.


























































































































































































































































































Πόσο ωραίο είναι να βλέπεις κάποιον που να νοιάζεται τόσο πολύ γι αυτή την μικρή ζωούλα,
ώστε να μην υπολογίζει το παγωμένο νερό, και να βουτάει για να την διασώσει.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Παγκόσμια ημέρα του παιδιού, από το δικό μας βασίλειο!!!!

Παγκόσμια ημέρα του παιδιού σήμερα...Και δυστυχώς πολλές φορές εσείς οι άνθρωποι κακοποιήται τα παιδιά σας και τα γεμίζετε εφιάλτες για την υπόλοιπη ζωή τους...Άραγε μήπως εμείς τα ζώα είμαστε πιο σοφά από εσάς μια και στο δικό μας βασίλειο δεν υπάρχουν  αυτοί οι εφιάλτες;
Σας αφιερώνω λοιπόν  ένα slide που έφτιαξε η κυρά μου, με τίτλο "μητέρες σε όλα τα χρώματα".

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Γιατί πρέπει να έχουμε όλοι ένα σκύλο.!!!!

Αυτή η κυρά μου δεν αντέχεται...Που έψαξε και το βρήκε αυτό το βίντεο και μας γελοιοποιεί δεν μπορώ να καταλάβω...Α!πα,πα, θα την απολύσω από συγγραφέα.!


Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

O TITANIKOΣ...

Τελικά αυτή η ταινία που σάρωσε κάποτε τα oscar κάτι μου θυμίζει...
Όπως εκείνο το πανέμορφο πλοίο ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια το παρθενικό του ταξίδι με τυμπανοκρουσίες και φανφάρες, και τελικά πήγε πάτο, κάπως έτσι θα πάει κι η δική μου σελίδα με την ανεπρόκοπη που έχω μπλέξει....

Με βυθίζει σιγά σιγά στην ανυπαρξία με την αναισθησία της...
Σαν την πάστα φλώρα στην ελληνική ταινία με την Καρέζη..."Αα ήρθες, αα δεν σε πρόσεξα". Έχει δίκηο η κόρη της που την λέει έτσι..."Πάστα φλώρα" την ανεβάζει "Πάστα φλώρα" την κατεβάζει...
Κάτι ξέρει η μικρή...
"Αα  πλούτο μου να γράψω και λίγο στο μπλόκ σου". Σιγά κυρά μου μην σπάσεις κανένα νύχι από το πολύ πληκτρολόγιο...

Α, ξέχασα να σας πώ ότι έχω πάρει και προαγωγή...Βέβαια τι νομίζατε...
Γιό της μ`ανεβάζει γιό της με κατεβάζει...Μου τραγουδάει κιόλας.
"Γιε μου, γιε μου κανακάρη ποια γυναίκα θα σε πάρει".
Ναι βέβαια μιλάμε για τελείως φεύγα...

Αλλά ωραία τρελή...Όλα τα διακωμωδεί, μα πιο πολύ την ίδια...
Όμως μια φορά την "τρελή" την είδα όντως τρελή...Την φοβήθηκε το μάτι μου,κι ας είμαι ντόπερμαν...Ήταν την ημέρα που της κουβαλήσανε το εκατό, για να με διώξει...Κάτι καλοί γείτονες που δεν με ήθελαν καθόλου, παρ`όλο που δεν τους είχα πειράξει ποτέ...Αντίθετα με είχαν πειράξει...Όποτε με πετυχαίναν μόνο μου έξω μου πετάγανε πέτρες...Δεν το είπα στην κυρά μου, γιατί θα στεναχωριόταν κι ήταν ικανή να αρχίσει κι εκείνη να τούς πετάει πέτρες που πειράξανε τον "γιό" της...Πάντως την ημέρα που της χτύπησε την πόρτα η αστυνομία άστραψε και βρόντηξε το "κοντό έγκλημα". Έτσι την λέει χαιδευτικά ο πρώην άντρας της.

Με πολύ θράσος ακούστε τι είπε στους αστυνομικούς...
"Ακούστε να δείτε δεν τα βάζω μαζί σας. Την δουλειά σας κάνετε, αν και δεν είναι ακριβώς αυτή, αλλά τέλος πάντων, το παραβλέπω...Το σκυλί θα φύγει από εδώ μ`έναν όρο...Όταν διώξει κι η κυρία που σας κάλεσε, τα παιδιά της που μ`ενοχλούν, τότε θα φύγει κι ο πλούτο, γιατί για μένα είναι τόσο πολύτιμος, όπως και για την γειτόνισα τα παιδιά της.Νομίζω ότι σας τα είπα όλα...Χαίρετε".

Έκλεισε την πόρτα στα μούτρα τους κι αυτοί απορημένοι κοιτάζανε ο ένας τον άλλον, κι πιθανώς αναρωτιόντουσταν με τι τρελή τους είχαν στείλη να διαπραγματευτούν...Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν;

Έχω όμως μία απορία...Πόσο  κακό μπορεί να σας έχουμε κάνει ώστε πολλοί άνθρωποι να μας μισούν τόσο πολύ;



Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Ζητείται συγγραφέας...λόγω καρακοσμάρας...

Καλώς την κούκλα μου...
Επιτέλους πήρες μπροστά...Ξαφνικά θυμήθηκες και μένα...
Μία βδομάδα τώρα παιδεύεσαι εσύ κι η φίλη σου για το καινούριο template της σελίδας μου. Κι αντί να με βοηθήσεις να υποδεχτώ τους φίλους μου στο νέο μου περιβάλλον, μ`έχεις γειωμένο και δεν μου δίνεις σημασία...
Συνέχεια ασχολήσαι με το δικό σου μπλόκ...
Και σαν μην έφτανε το δικό σου και το δικό μου, τώρα απέκτησες καινούρια αγάπη...Το http://sotiris-sam.blogspot.com/
Μου φαίνεται ότι έχεις αρχίσει να χάνεις την μπάλα...
Συνέχεια σκέφτεσαι τι αναρτήσεις θα κάνεις εκεί,  και μένα μ`έχεις συνδέσει με Κάιρο...
Νομίζω ότι πρέπει ν` αρχίσεις να με παίρνεις πιο σοβαρά, γιατί θα ζητήσω άλλο συγγραφέα, και θα φας μια απόλυση που θα είναι όλη δική σου.
Το μόνο που με στεναχωρεί, είναι ότι μόνο εσύ ξέρεις την ιστορία μου...
Κι εγώ  δεν έχω τον χρόνο να κάθομαι και να την διηγούμαι πάλι από την αρχή...Είμαι κι αρρωστούλης ο καημένος, και δεν μπορώ να μιλάω πολύ.
Αλλά αν χρειαστεί θα το κάνω, γιατί εγώ είμαι σκύλος με πυγμή κι όχι μ@λ@κομπούκομ@  'οπως σ`αρέσει να με αποκαλείς...
Τότε θα δούμε τι θα κάνεις...Μην σε δώ να μιξοκλαίς και να ζητάς συγγνώμη, γιατί θα είναι φωνή βοώντος  εν τη ερήμω.
Συνεννοηθήκαμε;
Μη.... δεν θέλω καλοπιάσματα και γαλιφιές...Τέλος...
Έλα τώρα να με βοηθήσεις να υποδεχτώ τους φίλους μου στο καινούριο blog μου
και να είσαι καλό κορίτσι από δω και πέρα...
Τ`άκουσες  κοκόνα μου;



Κοινοποίηση στο Facebook

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Για σένανε μπορώ...τα πάντα να νικήσω!!!

Καλώς τηνα την πέρδικα που περπατεί λεβέντικα....
Μας θυμήθηκες καλή μου; Θυμήθηκες ότι κάπου, κάποτε έφτιαξες κι ένα ιστιολόγιο για μένα, την "αγάπη σου"; Τι να σου πώ κυρά μου...Οι αναλαμπές σου θα γραφτούν στην ιστορία μου...
Τώρα την έχεις δει να μάθεις Tips&Tricks για τα blog σου...Σ` έβαλε στο τρυπάκι ο δάσκαλός σου κι έχεις ξεφύγει...Ίσιωσε παιδί μου κι ασχολήσου μ` αυτό που ξέρεις και γράφε...
Καλά σου λέει η φιλενάδα σου η Ευτυχία. Τι τραβάει κι αυτή μαζί σου δεν περιγράφεται...Όλη μέρα σ`ένα τηλέφωνο ν` ασχολείται με τα πειράματά σου για να προλάβει την επικείμενη καταστροφή...
Αυτό το blog σου αν είχε στόμα θα σου έλεγε "παράτα με ήσυχο κυρά μου επιτέλους".Αλλά δεν πα να μλάς δεν πα να σκουντάς...εσύ το βιολί σου....
Ουφ τα είπα και ξεθύμανα ο άνθρωπος...Ούπς λάθος.!!! ο σκύλος ήθελα να πω...
Λοιπόν κάτσε τώρα και γράφε τι έκανα για χάρη σου, όταν κάποτε ήθελες να με πας πίσω στο άσυλο που με είχες βρει....
Που είχαμε μείνει; Α ναι στην περίοδο που τα πέρναγα ζάχαρη με την κυρά μου.
Βόλτες στην θάλασσα, περίπατοι στο βουνό, παντού μαζί. Χωρίζαμε μόνο όταν πήγαινε στην δουλειά της...Όλα καλά, ώσπου ξημέρωσε η αποφράδα μέρα που η ζωή της κυράς μου κι η δική μου πήραν άλλη τροπή.
Για κάποιον λόγο που δεν τον πολυκατάλαβα, έπρεπε η κυρά μου να μετακομίσει σε άλλο σπίτι...Πραγματικά βρήκε ένα πανέμορφο σπιτάκι, λίγο πιο κάτω από εκεί που μέναμε ήδη.
Το πρόβλημα όμως ήταν ότι ο ιδιοκτήτης δεν με δεχόταν σ`αυτό το σπίτι.Κι απ`ότι πήρε τ`αυτί μου κι οι υπόλοιποι ενοικιαστές είχαν πρόβλημα με την παρουσία μου. Προσπάθησε η κυρά μου να τους μεταπήσει...Του κάκου όμως...Δεν παίρνανε χαμπάρι με τίποτα...
Καθυστέρησε την μετακόμιση επίτηδες, αλλά τίποτα...Και κάποια μέρα την άκουσα να παίρνει τηλέφωνο στο άσυλο, που με φιλοξενούσε μέχρι να με βρει εκείνη. Την άκουσα να τους παρακαλάει να με φιλοξενήσουν μέχρι να δει τι λύση θα έβρισκε στο πρόβλημα που απειλούσε να μας χωρίσει...
Πραγματικά μια μέρα με τα μάτια βουρκωμένα μ`έβαλε στο αυτοκίνητο και με πήγε πίσω...Όταν φτάσαμε κι είδα την πόρτα του ασύλου έπεσα πάνω της και προσπαθούσα με φιλιά, να την μεταπείσω να μην το κάνει...Έχω την εντύπωση ότι τα μάτια μου είχαν βουρκώσει...Έτσι μου είπε μετά η κυρά μου...
Πάντως η καρδιά μου πόναγε τόσο πολύ που νόμιζα ότι θα σταματήσει...
Τελικά με άφησε...Την κοίταζα που απομακρυνόταν χωρίς να κοιτάξει πίσω της,
και νόμιζα ότι η ζωή μου έπαιζε κάποιο από τα κακόγουστα αστεία της πάλι...
Αυτό ήταν..."Μέχρι εδώ ήταν αγόρι μου" σκέφτηκα..."Δεν έχεις μερίδιο στην ευτυχία εσύ." Κι έπεσα να πεθάνω...
Έκανα στέρηση τροφής και νερού...Είχα ξαπλώσει στο έδαφος κι είχα παραδοθεί στην μοίρα μου...Και χωρίς εκείνη, η μοίρα μου ήταν ο θάνατος...
Αυτό συμβαίνει με τα αρσενικά ντόπερμαν όταν χάνουμε το αφεντικό που αγαπάμε...Σας το λέω για να μαθαίνεται...Αυτή την εξήγηση έδωσε στην κυρά μου ο κτηνίατρος...Δεν θυμάμαι πόσες ώρες διήρκεσε το δράμα μου...Μία ολόκληρα μέρα σίγουρα, ίσως και περισσότερο...Ένας αιώνας για μένα.
Ώσπου έγινε το θαύμα...Κάποια στιγμή σαν να άκουσα από μακριά τον ήχο του αυτοκινήτου της..."Μπα η φαντασία μου" θα είναι...Κι όμως είναι εκείνη...Πετάχτηκα σαν ελατήριο με τις λίγες δυνάμεις που είχα, και τότε την είδα...Έτρεχε προς το μέρος μου φωνάζοντάς με "αγάπη μου"...Έπεσα πάνω της, και κυλιστήκαμε στο χώμα. Με φίλαγε και την φίλαγα δεν θυμάμαι για πόση ώρα. Δίπλα μας άκουγα το γέλιο του Βασίλη,(του ανθρώπου που με περιποιόταν στο άσυλο) και τότε κατάλαβα ότι εκείνος την είχε ειδοποιήσει...
Την πήρε τηλέφωνο και την ρώτησε αν μ`αγαπούσε. Κι όταν του είπε ναι, της είπε να έρθει να με πάρει, γιατί είχα παραδοθεί να πεθάνω...
'Πάμε αγόρι μου σπίτι μας, και σου υπόσχομαι ότι ποτέ δεν θα σε ξαναφήσω"...
Πολέμησε η κυρά μου να επιβάλει την παρουσία μου και τελικά το κατάφερε...
Ηθικό δίδαγμα...
Όταν πραγματικά πιστεύεις σε κάτι το υπερασπίζεσαι με όλες σου τις δυνάμεις...και τελικά κερδίζεις...
Αρκεί να το πιστεύεις με όλη σου την ύπαρξη ...
Κι εμείς πιστεύουμε στην αγάπη που μας δένει μέχρι σήμερα...Κι εύχομαι και σε σάς τους αγαπημένους μου αναγνώστες το ίδιο....Πολλά κι ατελείωτα (γαβ,γαβ) φιλιά.


Κοινοποίηση στο Facebook

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Τρείς λαλούν και δυό χορεύουν....


Σίγουρα όποιος σκέφτηκε αυτές τις σοφές κουβέντες, θα είχε γνωρίσει την κυρά μου από κοντά...Και το λέω αυτό, γιατί όταν φαγώθηκε να μου φτιάξει την σελίδα, εγώ εξηγήθηκα μαζί της...Ήθελα την βοήθειά της.Δεν μπορεί τώρα ένας σκύλος του δικού μου βεληνεκούς ν`ασχολείται με ανθρώπινες μ@λ@κίες...
Συμφώνησε...και μάλιστα στην αρχή ήταν τόσο ενθουσιασμένη που φοβήθηκα.
"Έχει γούστο να μου χαλάσει την ησυχία μου τώρα και να με βάζει συνέχεια ν` ασχολούμαι με αναρτήσεις" σκέφτηκα...Μωρέ δεν κατάπινα την γλώσσα μου καλύτερα...Τρείς αναρτήσεις με ενθουσιασμό και μετά πιάσαμε πάτο...Με το ζόρι οι υπόλοιπες...Και τώρα............άκρα του τάφου σιγή......Στην καρακοσμάρα της που λέτε....από τότε που άλλαξε και το design του μπλόκ της...που την χάνεις που την βρίσκεις στο nefeloma.blogspot χωμένη...Ε δεν πάμε καλά μου φαίνεται...
Ε χωριό είμαστε κι εμείς εδώ... ξύπνα καλή μου γιατί σε πήρε  ο ύπνος κι έγειρες στου καραβιού την πλώρη...Και νάταν και καράβι δεν θα το είχα σκασίλα....Μια σκυλοπνίχτρα  της κακιάς ώρας είναι η βαρκούλα του μπάνερ της....
Επειδή όμως είμαι μεγαλόψυχος και καλός, και την αγαπάω, λέω να μην την μαλώσω πολύ...Άλλωστε είναι σαν το παιδί...Χαίρεται με τα πιο μικρά πράγματα...Τώρα παίζει με το καινούριο παιγχνίδι που της χάρισε ο δάσκαλός της...στο ίντερνετ...το blog της.
Και το πόσο παιδί γίνεται μερικές φορές, θα το καταλάβετε όταν  σας  πω αυτό  που της έλεγε η κόρη της, όταν η κυρά μου παρακολουθούσε πληροφορική...
"Παιδί μου ήσουν καλή στην τάξη, θα με βγάλεις ασπροπρόσωπη όταν ρωτήσω τους καθηγητές σου;"...Γέλαγε η κυρά μου  και της απαντούσε..."Ναι μαμά ήμουν πολύ καλό παιδί σήμερα"....Με τρελαίνουν αυτές οι γυναίκες τελικά με τις χαζομάρες τους...αλλά μου ομορφαίνουν και την ζωή μου...Και για να μην σας κρατάω σε αγωνία την άλλη εβδομάδα, θα σας διηγηθώ την απόπειρα αυτοκτονίας που έκανα για χάρη της....Να σας πώ κάτι και να μείνη μεταξύ μας...Μήπως έχει περάσει τον εαυτό της για Εύα Ομηρόλη και συνέχεια γράφει; Α πα πα τις ντομάτες παιδιά ήρεμα...όταν τις πετάτε...Μην με πάρουν και μένα τα σκάγια....
Γλυκά γαβ_μέχρι την άλλη εβδομάδα....







Κοινοποίηση στο Facebook

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Γλυτώστε με-γλυτώστε με στα χέρια σας σηκώστε με....


Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί εσείς οι άνθρωποι προσπαθήτε να επιβάλλεται

τον δικό σας τρόπο ζωής σ`εμάς τα ζωάκια...Τι σας φταίμε τα καημένα να τραβάμε τα πάθη του Ιησού όταν σας καρφώνεται μια ιδέα στο μυαλό.....Κι η κυρά μου από φαεινές ιδέες άλλο τίποτα....Όπως σας είχα πει σε προηγούμενο επεισόδιο στην θάλασσα πήγαινε πάντα με την Νεφέλη....Και καμάρωνε η κυρά μου...γιατί όπως έλεγε στους φίλους της, βουτιές έκανε με την Νεφέλη..."Έχετε δει σκυλί να βουτάει την μουσούδα στην θάλασσα και να κάνει μακροβούτια; Η Νεφέλη μου το κάνει..." έλεγε και καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι...Και για του λόγου το αληθές έβαζε και το βίντεο που είχε τραβήξει κι έδειχνε τα κατορθώματα της γλυκιάς της όπως την αποκαλούσε...Φεύγοντας λοιπόν η Νεφέλη από την ζωή, η κυρά μου αισθάνθηκε δυσαναπλήρωτο κενό γύρω από αυτό το κομμάτι...Και ποιόν σκέφτηκε λέτε να συμπληρώσει το κενό της....;

Σωστά μαντέψατε....Εμένα τον "γίγαντα"...Και μια ζεστή ημέρα του καλοκαιριού βρέθηκα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου να πηγαίνω την πρώτη μου εκδρομή με την κυρά μου, στην θάλασσα...Ευτυχώς εκεί που σύχναζε ήταν όλοι φίλοι της κι έτσι με "καλοδέχτηκαν" μια και ήταν  όλοι ζωόφιλοι....Μετά από το πρώτο σόκ που πάθανε μόλις με είδαν να βαδίζω δίπλα της, κι αφού τους εξήγησε ότι ήμουν το DNA του ντόπερμαν όπερ μεταφρασμένο, σημαίνει  κοινώς μ@λ@κομπούκομα, όλα κύλισαν ρολόι.Τελικά αυτή η κυρά μου δεν χρωστάει καλό...Παντού με εκθέτει....Πές κυρά μου ότι είμαι άγριος, θα σου κοστίσει  τίποτα; Άρχισαν λοιπόν να με χαιδεύουν όλοι και να προσπαθούν να μου δείξουν πόσο αγαπάνε τα ζώα...Εγώ στην κοσμάρα μου...Επειδή την είχα πληρώσει ακριβά την καλοσύνη των ανθρώπων στο παρελθόν, δεν ξεκόλαγα από την κυρά μου δίπλα....Είχα ξαπλώσει στα πόδια της και κορδωνόμουν σαν γύφτικο σκερπάνι....Και κάποια στιγμή κάποιος έριξε την φαεινή ιδέα στην κυρά μου...."Το σκυλί δεν θα κολυμπήσει με τέτοια ζέστη που κάνει;"...."Μπα δεν του αρέσει το νερό" απάντησε εκείνη...."τι θα πει δεν του αρέσει...Θα τον βάλουμε εμείς να δροσιστεί λίγο"....Αυτό ήταν....Ξαφνικά βρέθηκα στον αέρα να με σηκώνουν δύο άντρες, ένας από μπροστά κι ένας από πίσω και να με μεταφέρουν πρός την θάλασσα....Προσπάθησα να ξεφύγω, αλλά μάταια....Ήταν και χειροδύναμοι οι βλάκες...Και πριν το καταλάβω το φιδίσιο μου κορμί βρέθηκε στην θάλασσα, να κολυμπάει....Άρχισα απλωτές πρός την ακτή...Μωρέ τι μας λές...Είχαν πέσει κι αυτοί μαζί μου και με τράβαγαν από τα πίσω πόδια πρός τα μέσα...Βρε πείσμα που το είχανε...Τα βρήκα σκούρα...Πάει θα πνιγώ ο κακομοίρης...σκέφτηκα.Και ξαφνικά το μαρτύριο μου  τελείωσε όταν βλέποντας  η κυρά μου ότι δεν μου άρεσε το σπορ, σηκώθηκε και τους φώναξε να με αφήσουν ήσυχο...Κι έτσι γλίτωσα το μαρτύριο κι όποτε κατέβαινε στην θάλασσα  κανείς δεν μ`ενοχλούσε....Από τότε οι βόλτες  μαζί της ήταν η απόλαυσή μου


Κοινοποίηση στο Facebook

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Μα εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα.....

Παράξενος άνθρωπος η κυρά μου τελικά...Όποτε παθαίνει αναλαμπές, θυμάται ότι μου έφτιαξε αυτή την σελίδα που διηγούμαι την πολύπαθη ζωή μου,και με βοηθάει να γράψω δύο λόγια, γιατί είπαμε σκύλος πράγμα, δεν μπορώ μόνος μου να τα καταφέρω....
Αλλά με τις αναλαμπές της είναι.....Είχαμε μείνει λοιπόν ότι μαθαίνοντας ότι έχω καλαζάρ, αποφάσισε να με κρατήσει στην ζωή με πολλές προσπάθειες....Τελικά δεν τα πήγε κι άσχημα, μια και έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε...Αλλά κι εγώ είχα μεγάλο πείσμα...Ήθελα να της αποδείξω ότι καλώς πήρε αυτή την απόφαση, και γαντζώθηκα από την ζωή με νύχια και με δόντια...Δεχόμουν την θεραπεία χωρίς να της δημιουργώ προβλήματα, κι αμίλητος έτρωγα τις ενέσεις παρ`όλο που το σβέρκο μου είχε πρηστεί..
Αλλά τέλος καλό όλα καλά...Την σκαπούλαρα που λένε...Αλλά δεν προλάβαμε να χαρούμε εγώ κι εκείνη...Μόλις πέρασε λίγος καιρός από την δική μου διάγνωση, η αγαπημένη της σκύλα η Νεφέλη, άρχισε να έχει ανησυχητική συμπεριφορά.Η εξέταση αίματος έδειξε καλαζάρ.Αυτό ήταν μαχαιριά για την κυρά μου...Νόμιζε ότι η ζωή, της έπαιζε κάποιο από τα άσχημα παιχνίδια της. Δεκαπέντε μέρες εκείνη κι η Νεφέλη δώσανε μάχη με την ζωή....Στα τελευταία της η Νεφέλη επειδή ήταν πολύ συνδεδεμένη με την κυρά μου άρχισε να κρύβεται στα θεμέλια του σπιτιού, για να κάνει την κυρά μου να συνηθίσει την απουσία της.Ήταν τραγικό να τις βλέπω και τις δύο...Τελικά δεν τα καταφέρανε παρ`όλες τις προσπάθειες...Έφυγε ένα πρωί κοιτώντας την κυρά μου έντονα στα μάτια...Κλείστηκε στο σπίτι τρεις μέρες η κυρά μου...Απομονώθηκε από όλο τον κόσμο...Έβγαινε μόνο για να μου κάνει την ένεση μου, και να μας δώσει φαγητό εμένα και της Μελίνας...Νόμιζε κανείς ότι έχασε άνθρωπο...Ούτε στα τηλέφωνα απαντούσε...ούτε στις εκκλήσεις των φίλων της να σταθεί στα πόδια της...Ήθελε τον χρόνο της...Κι όταν επιτέλους βγήκε από το σπίτι και με κοίταξε με τα περίεργα μάτια της, τότε η ζωή άρχισε να σιγοτραγουδάει για μένα...Άν μπορούσα να της πω πόσο πολύ την αγαπώ και την νοιώθω...Της το δείχνω όμως κάθε μέρα όταν έρχεται κοντά μου, πόσο απαραίτητη είναι για μένα...Και τώρα που έχει περάσει τόσος καιρός από τότε, είμαι σίγουρος, ότι το ίδιο απαραίτητος είμαι και για εκείνη....



Κοινοποίηση στο Facebook

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Και η διάγνωση...καλαζάρ...!!!!

Ζωή...γένους θηλυκού...με όλα τα "σακατιλίκια" και τις ομορφιές του φύλου της....
Την μια στιγμή είσαι ο χαϊδεμένος της, την άλλη στιγμή σε στέλνει στον Καιάδα...
Δεν ξέρεις πως να φυλαχτείς...για ν`αποφύγεις την οργή της... απλά περιμένεις το επόμενο καπρίτσιο της.Γιατί μόνο καπρίτσιο μπορώ να ονομάσω αυτό που μου επιφύλαξε τις επόμενες ημέρες....
Κι ενώ όλα ήταν ήρεμα γύρω μου , κι ήμουν πανευτυχής που επιτέλους είχε βρεθεί ένας άνθρωπος να μ`αγαπήσει  και να βάλει τέλος στις ταλαιπωρίες μου.....surprise...!!!  μου φώναξε η ζωή από την γωνιά της....με την χαδιάρα φωνή της.....
Ένα απόγευμα που η κυρά μου έλειπε στην δουλειά, αισθάνθηκα μια αδιαθεσία....Ξαφνικά η μύτη μου άρχισε να τρέχει αίμα....
"Ωχ τι είναι τούτο;"...αναρωτήθηκα.Υπομονή αγόρι μου, είπα στον εαυτό μου...Σε λίγο θα έρθει η κυρά σου και θα σε βοηθήσει.Η ώρα περνούσε και το αίμα γέμισε με στάμπες το πάτωμα της βεράντας.Και σε λίγο σταμάτησε, όπως εμφανίστηκε....σαν διάττοντας αστέρας...
Όταν ήρθε η κυρά μου, και είδε τους λεκέδες από το αίμα, τρόμαξε.
Άρχισε να μας ψάχνει έναν-έναν....Πρώτα την Νεφέλη, μετά την μικρή την Μελίνα και τελευταίο εμένα.Νόμιζε ότι είχαμε χτυπήσει....Δεν μπόρεσε να βγάλει κανένα συμπέρασμα.....
Η νύχτα πέρασε χωρίς να επανεμφανιστεί η αιμορραγία.
"Την σκαπούλαρα ο κακομοίρης" σκέφτηκα και την έπεσα για ύπνο....
"Καλέ τι μας λες;"....η φωνούλα  της πάλι ήρθε να μ`αναστατώσει....
Και πραγματικά την άλλη μέρα πάλι τα ίδια.Ευτυχώς που ήταν η κυρά μου σπίτι...και είδε από που αιμορραγούσα..
Πήρε τον κτηνίατρο, και μετά από λίγο μ`έβαλε στ`αυτοκίνητο και  βρεθήκαμε στο ιατρείο του.Μου πήρε αίμα και σε λίγες ημέρες θα μας έλεγε το αποτέλεσμα.
Άρχισα να προσεύχομαι στον θεό των σκυλιών, να μην έχω τίποτα σοβαρό, για να χαρώ επιτέλους την ειρηνική ζωή με την κυρά μου.....
Η άσχημη διάγνωση (γένους θηλυκού κι αυτή) δεν άργησε....
Έβγαλε την κυρά μου από την αγωνία, και βύθισε εμένα στην απελπισία.....
Καλαζάρ....1 προς 1200....
Η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων είχε έρθει...για την κυρά μου και για την ζωή μου....Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα...
Λουφαγμένη η κυρά μου σε μια πολυθρόνα στην βεράντα με κοιτούσε κι έκλαιγε...Ήθελα να πάω κοντά της να της στεγνώσω τα δάκρυα...αλλά κάτι με κράταγε στην θέση μου σαν άγαλμα....Η απόφαση θα ήταν δικιά της...κι εγώ έπρεπε να την αποδεχτώ...Η αγωνία μου δεν κράτησε πολύ....
Αφού ξέσπασε...έβρισε...θύμωσε με όσους την συμβούλευαν από το τηλέφωνο να μου κάνει ευθανασία,πετάχτηκε σαν ελατήριο από την θέση της, ήρθε κοντά μου κι αφού με αγκάλιασε μου είπε...."Λοιπόν μάγκα θα σε κρατήσω στην ζωή, όσο κι αν μου στοιχίσει οικονομικά και ψυχικά...Μαζί θα το βάλουμε το στοίχημα....κι ελπίζω να το κερδίσουμε γλυκέ μου...Γιατί πιστεύω ότι έχεις τα ίδια δικαιώματα όπως  όλα τα πλάσματα να ζήσεις και να γευτείς την κάθε σταγόνα της...για όσο
αντέξεις...θα είμαι δίπλα σου..."





Κοινοποίηση στο Facebook

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Ωραίος μεζές το.... ποντικοφάρμακο!!!!!!!

Θέλω να ζητήσω συγγνώμη απ`.όλους τους φίλους μου, που καθυστέρησα τόσο να γράψω το επόμενο επεισόδιο. Αλλά επειδή σαν σκύλος που είμαι, χρειάζομαι κάποια βοήθεια από την κυρά μου στο γράψιμο, έπρεπε να περιμένω να βρει χρόνο, ν`ασχοληθεί μαζί μου.....
Κι επιτέλους ο χρόνος βρέθηκε....
Είχαμε μείνει λοιπόν στην πρώτη εβδομάδα προσαρμογής μου στο καινούριο σπιτικό μου.
Κι ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, με τις συνηθισμένες αταξίες της Νεφέλης, ένα απόγευμα είχαμε την φαεινή ιδέα ν`ακολουθήσουμε την κυρά μας στο κελάρι.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Ενα θερμό ευχαριστώ σ` όλους τους φίλους......!!!!!!!

Ξεκινάω την σημερινή μου αφήγηση μ` ένα θερμό ευχαριστώ σ` όλους τους φίλους που αγκάλιασαν με αγάπη την σελίδα μου.....!!!!!!
Αυτό δείχνει την ευαισθησία απέναντι σε μας  τα ανυπεράσπιστα ζώα που αγαπάμε τόσο πολύ τον άνθρωπο, και το εκφράζουμε σε όλη την διάρκεια της ζωής μας, άσχετα αν πολλές φορές εισπράττουμε κακομεταχείριση και βασανιστήρια.
Ας αφήσουμε όμως τώρα τα δραματικά κι ας συνεχίσω την αφήγησή μου από εκεί που είχαμε μείνει, στην πρώτη εβδομάδα της προσαρμογής  μου στο καινούριο σπιτικό μου.
Οι πρώτες ημέρες κύλισαν σχετικά ήρεμα, με ελάχιστες εξαιρέσεις.....
Π.χ όταν έφευγε η κυρά μας για την δουλειά, η Νεφέλη άρχιζε να επιδίδεται στο αγαπημένο της σπορ  που ήταν "ξεριζώνω τα φυτά από τις γλάστρες και  γεμίζω με χώματα την βεράντα".
Στην αρχή την παρακολουθούσα άπραγος...Μετά για να μην με πει και μ@λ@κ@ συμμετείχα κι εγώ σε κάποιο σπορ  που λέγεται  "σκάβω με τα νύχια μου τα μαξιλάρια στο καναπέ της βεράντας, μήπως και βρω πετρέλαιο και λύσω το οικονομικό πρόβλημα της κυράς μας...."
Αποτέλεσμα λοιπόν  ήταν μία βεράντα μες τα χώματα και ξεντερισμένα  μαξιλάρια, που  τα αφρολέξ τους  είχαν  σκορπίσει  παντού και την κυρά μας με τσακισμένα νεύρα, να προσπαθεί να μαζέψει τον αμάζευτο.
Ψύχραιμη όμως η κυρά. Μόλις τελείωνε το μάζεμα κλεινόταν στο σπίτι μέχρι να ηρεμήσει, και μετά από ώρα εμφανιζόταν κι ήταν σαν να μην είχε προηγηθεί  όλο αυτό το μακελειό.
Την άκουσα πολλές φορές να λέει στους  φίλους που την ρώταγαν γιατί δεν μας τιμωρούσε,  να τους λέει ότι ποτέ δεν πρέπει να τιμωρείς ένα σκυλί όταν κάνει αταξίες κατά την απουσία σου, γιατί ποτέ δεν θα καταλάβει τον λόγο που το τιμωρείς......
Καλή εξήγηση που βόλευε εμάς, κι έτσι συνεχίζαμε το άθλημα μέχρι που κάποια στιγμή το βαρεθήκαμε κι αποφασίσαμε να βρούμε κάτι άλλο.
Το άλλο άθλημα λοιπόν ήταν να πηγαίνουμε βόλτες με την Νεφέλη στο βουνό, και σε μία από αυτές  η Νεφέλη αποφάσισε να απομακρυνθούμε  και να εξερευνήσουμε την γύρω περιοχή.Περπατούσαμε πολλές ώρες, διασχίσαμε δρόμους με αυτοκίνητα, κι εγώ ο κακομοίρης φοβήθηκα τόσο πολύ που αποφάσισα να γυρίσω σπίτι, γιατί είχε βραδυάσει πια κι η κυρά μας σίγουρα θα είχε τρομάξει που λείπαμε τόσες ώρες.
Μετά από πολλή ταλαιπωρία βρήκα επιτέλους τον δρόμο της επιστροφής.
Γυρίζοντας στο σπίτι βρήκα την κυρά μου στόν δρόμο να μας αναζητάει.
Μόλις με είδε με αγκάλιασε και κάτι μου έλεγε που δεν πολυκαταλάβαινα αλλά πρέπει να ήταν λόγια αγάπης, γιατί η έκφραση του προσώπου της αυτό έδειχνε.
Η Νεφέλη γύρισε την άλλη μέρα, βουτηγμένη μες τις λάσπες και στα γράσα.
Έφαγε το μπάνιο της ζωής της κι επιτέλους ησύχασε για λίγες ημέρες, μέχρι να σκεφτεί την επόμενη αταξία που θα έκανε.
Κι η επόμενη ποιά ήταν;Σας αφήνω να μαντέψετε.......μέχρι το επόμενο επεισόδιο, που θα οναμάζεται νόστιμο έδεσμα το ποντικοφάρμακο.....!!!!!


Κοινοποίηση στο Facebook

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Ένας αητός καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε!!

Ένα τραγουδάκι λέει"ένας αϊτός καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε" ουπς..!!!! λάθος.
Ένα ντόπερμαν καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε.

Κι επειδή η σκυλίσια ζωή είναι πολύ σκληρή, να σέρνεσαι από την μία γωνία της βεράντας στην άλλη, πρέπει να συνεχίσω από εκεί που είχαμε μείνει, όταν σας συστήθηκα.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν αντέχω την γκρίνια της κυράς μου.
Θ`αρχίσει πάλι την μουρμούρα, ότι θα διαγράψει το blog μου από τον πανόπτη της κι άλλες τέτοιες μπούρδες.

Που είχαμε μείνει λοιπόν;(γεράματα βλέπετε, κι όταν ζεις και με τρία θηλυκά στο σπίτι, σε παίρνει λίγο η ζωή από κάτω)....!!!

Είχαμε μείνει λοιπόν στο επεισόδιο που με μάζεψε από το άσυλο, και ξεκινήσαμε για το σπίτι της.
Είχα βολευτεί στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και αισθανόμουν άρχοντας, γιατί ο ποπός μου πρώτη φορά κάθονταν σε μαλακό κάθισμα.
Το μόνο που με χάλαγε ήταν οι φωνές της κυράς μου, που έδινε μάχη από το κινητό με τους δικούς της, γιατί απ`ότι κατάλαβα θα ήμουν ο τρίτος της σκυλοπαρέας του σπιτιού.

Μετά από λίγη ώρα, κι αφού την έβλεπα να καπνίζει σαν φουγάρο, για να της περάσει η σύγχυση, φτάσαμε στο σπίτι της.
Και τι βλέπουν τα τσακίρικα μάτια μου;
Μία κούκλα κατάλευκη, να ξεπροβάλει στις σκάλες του σπιτιού, και να με κοιτάζει έντονα την στιγμή που έβγαινα από το αυτοκίνητο.
Δίπλα της στεκόταν ένα δείγμα σκύλου, κοντόπραγμα σαν σφουγγαρίστρα, η οποία με κοίταζε υπεροπτικά.
"Ας το διάολο αγάπη μου" μουρμούρισα σιγανά για να μην ακούσει η κυρά μου.
Αυτή σίγουρα ήταν η αριστοκράτισσα του σπιτιού.Το κατάλαβα μετά στα επόμενα επεισόδια.

Η λευκή μου άρεσε πολύ." Θα καλοπεράσω σ`αυτό το σπίτι, και ποιος ξέρει ίσως να πιάσω και γκόμενα την λευκή" σκέφτηκα.Κι αρχίσανε οι συστάσεις.
Την λευκή την λέγανε Νεφέλη, και το κοντόπραγμα Μελίνα.

Το κοντόπραγμα αφού με μύρισε μου γύρισε τον κώλο κι εξαφανίστηκε στο εσωτερικό του σπιτιού.Έτσι κάνει μέχρι σήμερα όταν δεν της αρέσει κάτι.
Ακόμη κι όταν την μαλώνει η κυρά μου της γυρνάει την πλάτη, και για πολύ ώρα δεν της δίνει σημασία.
Σκατόπραγμα σας λέω.Το έχει πάρει πάνω της γιατί νομίζει ότι είναι σπάνια ράτσα. Την τύφλα της λέω εγώ αλλά τέλος πάντων ας προχωρήσω στο παρασύνθημα.

Αφού μας σύστησε η κυρά μου, αντί να μου κουνήσει την ουρά της η λευκή, μήπως και με σαγηνεύσει τέτοιον άντρακλα, άρχισε να μου γρυλίζει, και να δείχνει ότι αυτή κάνει κουμάντο στο σπίτι.
Το κατάλαβα κι αυτό στα επόμενα επεισόδια της κοινής μου συμβίωσης, με τις τρεις παλαβές.
Μόλις έφερε η κυρά μου ένα ταψάκι για να μου βάλει να φάω, όρμησε η λευκή με ταχύτητα αίλουρου το πήρε στα δόντια της, και το πέταξε έξω από τον περίβολο του σπιτιού.Να βρίσω τώρα η μετά;
"Υπομονή αγόρι μου", είπα στον εαυτό μου.
Και δεν θα έτρωγα ο κακομοίρης, αν δεν καθότανε η κυρά μου από πάνω, εμποδίζοντας την Νεφέλη να έρθει κοντά μου.

Σκληρή γκόμενα σας λέω...Αλλά η κυρά μου, ότι έκανε η Νεφέλη ήταν καλώς καμωμένο.
Ποτέ δεν την μάλωνε, ακόμη κι όταν της ξερίζωνε όλες τις γλάστρες και έκανε το μπαλκόνι κεραμιδαριό.
Τα έκανε όλα αυτά όταν έλειπε η κυρά μας πολλή ώρα, η όταν δεν την έπαιρνε μαζί της, μια και την είχε μάθει να πηγαίνουν παντού μαζί.
Ήταν βλέπετε δώρο του συντρόφου της κυράς μου, εξ`ού κι αυτή η αδυναμία.

Κι αφού επιτέλους έφαγα, τρόμαξα πολύ και το έβαλα στα πόδια να κρυφτώ, γιατί ξαφνικά είδα την κυρά μου, να πιάνει ένα κοντάρι και νόμιζα ότι θα με χτυπήσει.
"Έχει γούστο να περάσω πάλι τα ίδια δεν θα το αντέξω Θεέ μου".

Σφουγγαρίστρα εν όψει κι η κυρά να σφουγγαρίζει, για να μου στρώσει καθαρά να κάτσω.Ήρθε η ψυχή μου στην θέση της...
Έκατσα στο χαλάκι που μου έστρωσε, αν και λέω το βράδυ που θα έχουν ηρεμήσει τα πνεύματα, να πάω να στρώσω τον ποπό μου, στον μπαμπού τον καναπέ, γιατί μου χτύπησε πιο πολύ στο μάτι.

Άλλωστε εκεί ξάπλωσε και η λευκή γκόμενα, χωρίς να την μαλώσει η κυρά μου.Προφανώς αυτό είναι το κρεβάτι της....
Κι επειδή έρχεται βράδυ ποιος ξέρει μπορεί να το ρίξω το γκομενάκι...!!!
Θα σας πω στα επόμενα επεισόδια....
Σας φιλώ γλυκά μ`ένα μικρο βίντεο απ`αυτά που φτιάχνει η κυρά μου όταν έχει κέφια..



Σας ευχαριστώ πολύ για το παρόν σας στην σελίδα μου.

















Κοινοποίηση στο Facebook
cium

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Καιρός να συστηθούμε..

Κι επειδή η αφεντικίνα μου είναι λίγο τρελή κι έκατσε και μου έφτιαξε ιστιολόγιο,(που ακούστηκε σκύλος πράγμα ν`ασχολείται με τέτοιες ανθρώπινες μ@λ@κίες, ας το καταπιώ σαν την ξηρά τροφή μου, κι ας προχωρήσω) πρέπει νομίζω να συστηθούμε.
Με λένε Πλούτο κι είμαι ένα αρσενικό ντόπερμαν, η όπως λέει η κυρά μου, DNA από ντόπερμαν.

Μην με ρωτήσετε πότε γεννήθηκα, γιατί δεν ξέρω να σας πω.

Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ο πρώτος ενάμισης χρόνος της ζωής μου δεν ήταν καθόλου ρόδινος.

Το πρώτο μου αφεντικό ένας τρελός καλλιτέχνης, μουσικός στο επάγγελμα, αφού με έσυρε στους γιατρούς κουταβάκι πράγμα και μου έκοψε τα ωραία αυτάκια μου τα κρεμαστά, και την ουρίτσα μου για να μοιάζω με τα υπόλοιπα ντόπερμαν, μετά με σάπιζε στο ξύλο κάθε μέρα, για να γίνω άγριος.

Θυμάμαι πώς όταν τον έβλεπα να πλησιάζει προς το μέρος μου μ`έλουζε κρύος ιδρώτας.

Μια φορά από το πολύ ξύλο μου έσπασε και το πίσω ποδαράκι μου.

Στο τέλος με πέταξε σ`ένα άσυλο ζώων κι εξαφανίστηκε από την ζωή μου, κι έτσι ανάσανα.

Στο άσυλο με φρόντιζε ένας πολύ καλός κύριος, ο οποίος φρόντιζε να βρει ανθρώπους να με υιοθετήσουν.

Κανένας δεν ανταποκρινόταν όμως στις εκκλήσεις του.Μόλις πλησιάζαν στο κλουβί μου και με βλέπανε τόσο αδύναμο και ταλαιπωρημένο μου γυρίζανε την πλάτη.

Έμεινα ενάμιση χρόνο στο άσυλο παρέα με άλλους ομοίους μου, και πέρναγα σχετικά καλά.

Το μόνο που με χάλαγε ήταν ότι πολλοί φίλοι μου φεύγανε γιατί βρίσκανε αφεντικά, και μ`αφήνανε πίσω μόνο μου, να τους κοιτάω με παράπονο που απομακρύνονταν με τ`αφεντικά τους.

Και τότε ένα απόγευμα του Αυγούστου ήρθε εκείνη, που έμελε να σημαδέψει την ζωή μου, κι εγώ την δική της.
Κοντούλα με κόκκινα μαλλιά και μεγάλα μαύρα γυαλιά. Ήρθε με μια φίλη της να υιοθετήσει απ`ότι άκουσα η φίλη της κάποιον από εμάς.

Μου έκανε εντύπωση που δεν ενοχλήθηκε καθόλου από τούς φίλους μου που έτρεξαν προς το μέρος της να την προϋπαντήσουν.
Τους χάιδευε όλους, και έδειχνε ότι ανήκε σ` αυτό το περιβάλλον.
Αργότερα κατάλαβα αυτή της την εξοικείωση, όταν την άκουσα πολλές φορές να λέει για να δικαιολογήσει την αγάπη της στα σκυλιά της,ότι ήταν σκυλί στην προηγούμενη ζωή της. Τρελή σας λέω η κυρά μου.

Την προσοχή της τράβηξε η ωραία της παρέας.Ρωξάνη τ`όνομά της.Τσοπανόσκυλο, με πολύ καλό χαρακτήρα. Την έδειξε στην φίλη της, κι αποφάσισαν να την πάρουν.

Πριν φύγουν όμως ήρθε προς το κλουβί μου, και βγάζοντας τα γυαλιά με κοίταξε στα μάτια.Τα μάτια της ήταν πράσινα και με διαπέρασαν με το βλέμμα τους.
Τώρα δεν ξέρω τι της έκανε εντύπωση.Το αρχοντικό μου παράστημα, η σιωπή μου, που δεν γάβγιζα σαν τους άλλους, η τα χάλια μου από την καλοπέραση με το προηγούμενο αφεντικό μου;
Πάντως αυτό που ξέρω είναι ότι ξαφνικά είδα τον άνθρωπο που με φρόντιζε, κάτι να της λέει, εκείνη να κουνάει το κεφάλι, και μετά από λίγο, ν`ανοίγει η πόρτα του κλουβιού μου, και να βρίσκομαι με λουρί περασμένο στον λαιμό μου. Ήρθε κοντά μου με χάιδεψε, και μετά από λίγο με έβαλε στο αυτοκίνητό της και ξεκινήσαμε μάλλον για το σπίτι της.
Το ταξίδι μου είχε αρχίσει.....

Άραγε για την ευτυχία..;
Θα σας πω στα επόμενα επεισόδια......!!!

Πολλά φιλιά και ατέλειωτα γαβ-γαβ.

Σας ευχαριστώ πολύ που με επισκεφτήκατε....!!!!!.



Κοινοποίηση στο Facebook