Κι επιτέλους ο χρόνος βρέθηκε....
Είχαμε μείνει λοιπόν στην πρώτη εβδομάδα προσαρμογής μου στο καινούριο σπιτικό μου.
Κι ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, με τις συνηθισμένες αταξίες της Νεφέλης, ένα απόγευμα είχαμε την φαεινή ιδέα ν`ακολουθήσουμε την κυρά μας στο κελάρι.
Κάποια στιγμή κι ενώ είχα αρχίσει να βαριέμαι, βλέπω την Νεφέλη να ροκανίζει με πολλή όρεξη, ένα περίεργο μεζέ, που είχε βρει στο κελάρι.....
Για να μην με πει και μ@λ@κ@ την μιμήθηκα....
Νόστιμο το μεζεδάκι....
Φάγαμε τρία τέσσερα....
Γυρνώντας η κυρά μας, που μάλλον άκουσε το ροκάνισμα μας, έχασε το χρώμα της....
Είχαμε φάει ποντικοφάρμακο.....
Σε κλάσματα δευτερολέπτου βρεθήκαμε στο αυτοκίνητο με την κυρά μας που οδηγούσε σαν τρελή.
Μάλλον η συνέχεια του έργου θα παιζόταν στον κτηνίατρο...
Φάγαμε τις ενεσούλες μας που ουπς....τσούξανε λίγο, αλλά την γλυτώσαμε παρά τρίχα να μην αποδημήσουμε στον άλλο κόσμο των σκυλιών......
Βέβαια της κάναμε λίγο καλοκαιρινό το αυτοκίνητο από τους εμετούς, αλλά όπως έλεγε κι η ίδια ευτυχώς την γλυτώσαμε....
Παράξενος άνθρωπος η κυρά μου.....
Ανέχεται και κάνει υπομονή με τα καμώματά μας, αλλά με τους ομοίους της είναι
πιο σκληρή, η έτσι τουλάχιστον δείχνει κάποιες φορές....
Αλλά πιο σκληρή γίνεται με τον ίδιο τον εαυτό της....
Μυστήρια όντα εσείς οι άνθρωποι....
Τα εύκολα τα κάνετε δύσκολα, και τα δύσκολα εύκολα....
Κι αφήνετε τις στιγμές της απόλαυσης να φύγουν μακριά, σκεπτόμενοι πάντα το αύριο....Το αύριο που μπορεί να μην έρθει ποτέ.....
Ενώ εμείς τα ζώα απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή της σύντομης ζωής μας, χαρίζοντας αγάπη κι ευγνωμοσύνη.
Και το κάθε χάδι σας είναι το καλύτερο δώρο για μας....
Πραγματικά εύχομαι κάποια στιγμή, ν`αλλάξει η οπτική γωνία που βλέπετε τα πράγματα και ν`αφεθείτε, στο νιώθω, απολαμβάνω κι εκτιμώ.....
Πολλά φιλάκια και θα επιστρέψω σύντομα κοντά σας, με το επόμενο επεισόδιο της πολυτάραχης και βασανισμένης ζωής μου....!!!!!
Κοινοποίηση στο Facebook 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου