Υπήρχε ένα σπουργιτάκι που, όταν άκουγε τη βροντή της θύελλας, ξάπλωνε στη γη και σήκωνε τα μικροσκοπικά πόδια του προς τον ουρανό.
– Γιατί το κάνεις αυτό; το ρώτησε μια αλεπού.
Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα ζωντανά πλάσματα! απάντησε το σπουργιτάκι. Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, σε περίπτωση που φανούμε άτυχοι και ο ουρανός πέσει πάνω μας.
– Τα καχεκτικά ποδαράκια σου να συγκρατήσουν τον απέραντο ουρανό;! με απορία και ειρωνεία ρώτησε η αλεπού.
– Ο καθένας εδώ κάτω στη γη έχει το δικό του κομμάτι ουρανού να συγκρατήσει, απάντησε το σπουργίτι.
4 σχόλια:
Αυτό πρώτη φορά το διαβάζω, πολύ γλυκό Θεοδοσία μου...
ΗΡΘΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΣΟΥ.
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΚΑΝΩ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΣΟΥ...ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΤΙ ΒΛΕΠΩ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ.
ΘΑ ΞΑΝΑΠΕΡΑΣΩ...ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΜΟΣΧΟΜΥΡΙΖΕΙ.
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΝΥΚΤΑ.
EVITA
Ποσο χαιρομαι που σε συναντησα!!!..
Καλο Σαβ. Κυρ.
Σας ευχαριστώ όλους που κάνατε στάση στην σελίδα του Πλούτου μου. Εκείνος δεν είναι πια ανάμεσά μας αλλά είμαι σίγουρη ότι χαίρεται για τον καθένα σας ξεχωριστά που τον τιμάτε με την παρουσία σας.
Δημοσίευση σχολίου