Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Μα εγώ έχω εσένα κι εσύ εμένα.....

Παράξενος άνθρωπος η κυρά μου τελικά...Όποτε παθαίνει αναλαμπές, θυμάται ότι μου έφτιαξε αυτή την σελίδα που διηγούμαι την πολύπαθη ζωή μου,και με βοηθάει να γράψω δύο λόγια, γιατί είπαμε σκύλος πράγμα, δεν μπορώ μόνος μου να τα καταφέρω....
Αλλά με τις αναλαμπές της είναι.....Είχαμε μείνει λοιπόν ότι μαθαίνοντας ότι έχω καλαζάρ, αποφάσισε να με κρατήσει στην ζωή με πολλές προσπάθειες....Τελικά δεν τα πήγε κι άσχημα, μια και έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε...Αλλά κι εγώ είχα μεγάλο πείσμα...Ήθελα να της αποδείξω ότι καλώς πήρε αυτή την απόφαση, και γαντζώθηκα από την ζωή με νύχια και με δόντια...Δεχόμουν την θεραπεία χωρίς να της δημιουργώ προβλήματα, κι αμίλητος έτρωγα τις ενέσεις παρ`όλο που το σβέρκο μου είχε πρηστεί..
Αλλά τέλος καλό όλα καλά...Την σκαπούλαρα που λένε...Αλλά δεν προλάβαμε να χαρούμε εγώ κι εκείνη...Μόλις πέρασε λίγος καιρός από την δική μου διάγνωση, η αγαπημένη της σκύλα η Νεφέλη, άρχισε να έχει ανησυχητική συμπεριφορά.Η εξέταση αίματος έδειξε καλαζάρ.Αυτό ήταν μαχαιριά για την κυρά μου...Νόμιζε ότι η ζωή, της έπαιζε κάποιο από τα άσχημα παιχνίδια της. Δεκαπέντε μέρες εκείνη κι η Νεφέλη δώσανε μάχη με την ζωή....Στα τελευταία της η Νεφέλη επειδή ήταν πολύ συνδεδεμένη με την κυρά μου άρχισε να κρύβεται στα θεμέλια του σπιτιού, για να κάνει την κυρά μου να συνηθίσει την απουσία της.Ήταν τραγικό να τις βλέπω και τις δύο...Τελικά δεν τα καταφέρανε παρ`όλες τις προσπάθειες...Έφυγε ένα πρωί κοιτώντας την κυρά μου έντονα στα μάτια...Κλείστηκε στο σπίτι τρεις μέρες η κυρά μου...Απομονώθηκε από όλο τον κόσμο...Έβγαινε μόνο για να μου κάνει την ένεση μου, και να μας δώσει φαγητό εμένα και της Μελίνας...Νόμιζε κανείς ότι έχασε άνθρωπο...Ούτε στα τηλέφωνα απαντούσε...ούτε στις εκκλήσεις των φίλων της να σταθεί στα πόδια της...Ήθελε τον χρόνο της...Κι όταν επιτέλους βγήκε από το σπίτι και με κοίταξε με τα περίεργα μάτια της, τότε η ζωή άρχισε να σιγοτραγουδάει για μένα...Άν μπορούσα να της πω πόσο πολύ την αγαπώ και την νοιώθω...Της το δείχνω όμως κάθε μέρα όταν έρχεται κοντά μου, πόσο απαραίτητη είναι για μένα...Και τώρα που έχει περάσει τόσος καιρός από τότε, είμαι σίγουρος, ότι το ίδιο απαραίτητος είμαι και για εκείνη....



Κοινοποίηση στο Facebook

2 σχόλια:

Global Greek είπε...

:-))) μια ζωούλα χάθηκε μια "κερδήθηκε"... :-)

Theodosia είπε...

@ακριβώς...σ`ευχαριστώ για το παρόν σου...ωραίο το καινούριο avatar...